Owsianka DIY

W zeszłym roku pisałem o owsiance proteinowej i zwykłej, a także o tym, że mi pasują i myślę o wersji DIY. Od czasu pandemii owsianki wróciły do łask, a nawet stały się regularnym elementem poranków. No i w końcu, głównie z racji redukcji ilości śmieci, ale też wygody, przeszedłem na wersję DIY. Niewiele ma ona wspólnego z oryginałem, ale… mi pasuje.

Owsianka DIY jest prosta, robiona na oko i podatna na modyfikacje, więc dane orientacyjnie. Przepis w sumie trochę w ramach inspiracji, trochę dla pamięci, a trochę będzie to eksperyment z polecaniem produktów na Allegro[1].

Baza owsianki:

  1. Musli. Tak naprawdę dowolne. Najtańsze z Biedronki się sprawdza. Chodzi o to, żeby były jakieś urozmaicenia, typu rodzynki, inne płatki itp., a nie tylko płatki owsiane. Około 33% objętości bazy.
  2. Płatki owsiane górskie. Np. takie, choć kupuję w sklepie stacjonarnym. Około 66% objętości bazy.
  3. Owoce liofilizowane. Mi najbardziej pasuje czarna porzeczka, bliżej oryginału byłaby malina, można też spróbować truskawki.

Teraz przygotowanie pojedynczego kubka/porcji:

  1. Około 12 łyżeczek bazy.
  2. 1-2 łyżeczki kaszki Bobovita. Najlepiej bezmlecznej, na przykład takiej, chociaż smak i rodzaj są raczej drugorzędne. Chodzi o zmianę konsystencji i wchłonięcie ew. nadmiaru wody, zwłaszcza przy wersji bez dodatku białka. Dodatkowo dobrze wpływa na rozdrobnienie białka.
  3. 20 g (1 miarka) białka WPC. O ile ma być wersja proteinowa. Ja zwykle dodaję, i wtedy jedna łyżeczka kaszki, zamiast dwóch.
  4. Można dodać ziarno słonecznika. Odkąd używam musli, raczej pomijam.

Zamieszać dokładnie suche składniki owsianki, zalać gorącą wodą nieco ponad poziom suchej masy, zamieszać dokładnie już z wodą, poczekać aż się wchłonie (można dodatkowo zamieszać w trakcie).

[1] W ramach dostępnego od niedawna programu Allegro Polecam. Jeśli kupisz coś wchodząc z linków we wpisie, to być może wpadnie mi parę groszy na owsiankę. Pewnie za jakiś czas, jeśli nie zapomnę, dam znać jak to wypadło, choć nie mam złudzeń.

Poznańskie Targi Piwne

W tym roku pierwszy raz w życiu wylądowałem na Poznańskich Targach Piwnych. Jakoś nigdy nie miałem parcia i zawsze wolałem iść do pubu, niż na imprezę typu targi. Wybór piw tam pewnie jest mniejszy, ale nadal duży, a targi kojarzą mi się z halą i kolejkami.

Niesłusznie. Kolejki owszem, były, atmosfera hali również, ale… nie przeszkadza to aż tak bardzo. Wybór browarów i piw faktycznie imponujący, a zawsze miło napić się dobrego piwa w dobrym towarzystwie.

Wstęp na jeden dzień to 20 zł i w ramach wstępu otrzymujemy… wstęp. Nawet bez talonu na jakieś piwo, czyli tak trochę smutno. Do wersji dwudniowej (35 zł) dodawana jest szklanka, niestety 0,5 l. Niestety w ramach wstępu nie było żadnej „mapy” z opisem browarów, więc startowaliśmy po omacku, rozdarci między nowymi browarami, których nazwy nic nam nie mówiły, a tymi, które znamy. Nie był to może duży problem, ale na początku odczuwaliśmy zgodnie głód czegoś do poczytania. Zdecydowanie jest pole do poprawy, można dać i „mapę” stoisk wraz z opisem browarów, i małe (0,25-0,3 l) szklanki do wszystkich pakietów. Uniknięto by generowania tony plastikowych śmieci.

Kolejny minus – ceny piw. W większości stoisk były co prawda porcje 100 ml, ale po 5 zł. Typowa cena za 0,5 l to 13 zł, czyli nadal porównywalnie z pubem, więc wybór był prosty. Szczęśliwie byliśmy grupą i szybko opracowaliśmy system, że kupujemy duże piwa, a każdy ma mały kubeczek do degustacji. Może źle rozumiem ideę targów, ale zakładam, że chodzi o promocję wyrobów, czyli dominować powinny małe porcje w niskich cenach (3 zł za 100 ml brzmi dobrze). Niektóre browary sprzedawały co prawda zestawy bodajże sześciu próbek na tekturowej tacce z otworami. Pomysł niezły, choć nie unikamy plastiku. Niestety ponownie cena nie zachęcała.

Poza piwem było także jedzenie z foodtrucków w przyległej hali, więc jeśli ktoś zgłodniał, to mógł coś przegryźć, a nawet miał spory wybór. Warunki zdecydowanie sprzyjające dłuższej biesiadzie.

Były też dwie dodatkowe atrakcje. Reklamowane ze sceny „badanie jajek”, czyli profilaktyka raka jąder. W jednym ze stoisk można było wykonać badanie. Ostatecznie niestety się nie wybraliśmy, ale pomysł dobry.

Kolejna atrakcja to bieg Piwna mila. O biegu dowiedziałem się zbyt późno (czytaj: po fakcie), a szkoda. Komponuje się z bieganiem, którego ostatnio u mnie więcej (notka wkrótce), więc pobiegłbym. For fun, nie na czas, rzecz jasna. W końcu mila nie dystans…

Browarowych odkryć nie było – dwa browary ugruntowały sobie u mnie dobrą opinię, kolejne dwa zdobyły status godne uwagi. Czas spędzony miło i ogólnie, mimo wymienionych wyżej drobnych minusów, imprezę oceniam wysoko i zdecydowanie postaram się nie przegapić jej za rok.

Yerba z sokiem pomarańczowym – napój na lato

Lato zmierza ku końcowi, więc ostatnia szansa na spróbowanie genialnego orzeźwiającego napoju. Przypominam sobie o nim co roku o wiele za późno, dopiero podczas największych upałów. Napój o który chodzi, to yerba mate z sokiem pomarańczowym.

Przygotowanie odbywa się bez gotowania, w całości na zimno. Bierzemy porcję yerba mate (2-3 czubate łyżki stołowe), wsypujemy do butelki 1,5-2 litra, zalewamy wodą, zakręcamy i wstawiamy do lodówki na 2-3 doby. Przechowujemy w lodówce. Po tym czasie używamy do zrobienia napoju – nalewamy do szklanek jedną trzecią do połowy uzyskanej esencji i dopełniamy sokiem pomarańczowym. Pić przez bombillę, ew. można próbować nalewać przez gęste sitko.

Napój ma fajny „złamany” smak – nie jest tak słodki jak sam sok, nawet rozcieńczony wodą. W przypadku, gdy i sok, i esencję przechowujemy w lodówce, nie ma potrzeby dodawania lodu. Można próbować postąpić analogicznie z herbatą lub zieloną herbatą zamiast yerba mate – na oko powinno działać, ale nie testowałem.