Trolling is an art

Jadę sobie pewnego poranka tramwajem jedną z główniejszych ulic Poznania (skoro jeździ tramwaj, to główniejsza, prawda?), w pewnym momencie rzut oka przez okno na kamienicę i widzę coś takiego. Widzicie?

Kamienica Poznań

Źródło: fot. własna

Pewnie nie widzicie, bo te nowoczesne wynalazki w postaci skrzyżowania komputera, tableta, telefonu i aparatu fotograficznego to w sumie do niczego się dobrze nie nadają. Więc może zbliżenie na najistotniejszy element:

Kamienica Poznań - tabliczka

Mieszkańcy Poznania wyrażają wdzięczność miłościwie panującym. Rok 2015. Źródło: fot. własna

Tu powinno dać się dojrzeć. Tabliczka porządna, a’la pamiątkowa (ciekawe czy takie tabliczki mają jakąś specjalną nazwę?), porządnie przymocowana. Nie wiem od jak dawna to wisi, w oczy się zbytnio nie rzuca, pięknie wkomponowane w tło. Ja zauważyłem 16 marca. Będę kontrolował co jakiś czas czy przypadkiem nie zdjęli, jak zauważę, to dam znać. Ale trolling na najwyższym poziomie. I to IRL! 🙂

Nawiasem, monitoring w tej okolicy prawie na pewno jest, więc władze zapewne o wyrazach wdzięczności wiedzą…

Gdyby komuś nie udało się odczytać napisu powyżej (małe zdjęcia, komputery niszczą wzrok), to poniżej zdjęcie nie pozostawiające wątpliwości co do treści napisu:

Tabliczka na kamienicy - Poznań

Mieszkańcy Poznania wyrażają wdzięczność miłościwie panującym. Rok 2015. Źródło: fot. własna

UPDATE: Okazuje się, że to nie zwykli mieszkańcy spontanicznie zamieścili tablicę, tylko mieści się tam (nieźle ukryty, swoją drogą) lokal. Konkretnie anarchistyczny klub/księgarnia Zemsta. Tak czy inaczej, piękny trolling.

Wybory – sytuacja, pomysły

Początkowo z wyborami było trochę śmiesznie (no dobrze, śmiech przez łzy), zrobiło się trochę strasznie (okupacja PKW, nie ma zgody na kwestionowanie wyników przez miłościwie nam panującego, wygrana PSL). Pojawiły się też głosy o konieczności stworzenia otwartego, wolnoźródłowego systemu i inicjatywy w tym temacie. Cieszy, bo oznacza, że to nie moje paranoje i pomysł ma sens.

Trochę na FB pisałem, ale to znika, więc dla pamięci (i szerszego grona). Do głowy przyszedł mi wariant minimum. Zaznaczam, że bazuje na starych procedurach ręcznych (ale cóż więcej trzeba?) i starych, sprawdzonych technologiach, choć korzystając z nowych warunków.

Wystarczyłoby, żeby komisje wysyłały proste tekstowe dokumenty o ustalonym formacie (formatkę, czyli odpowiednik protokołu powinny dostać wcześniej) przy pomocy emaila (stara sprawdzona technologia, dobrze się skalująca). W ramach ustalenia autentyczności i tajności[1] podpisanego/zaszyfrowanego GPG. Oczywiście członkowie komisji (a przynajmniej 2-3 z każdej komisji) musieli by mieć potwierdzone klucze, ale z tym nie ma problemu – i tak są na szkoleniu dla członków komisji. Maila każdy w dzisiejszych czasach ma (wystarczą 2-3 osoby z komisji, powtórzę) i wysłać umie. Czyli tak, wysyłali by wyniki podpisane GPG z dowolnych, nawet prywatnych, darmowych kont. Potwierdzenie dostarczenia jest opcjonalne (delivery notification), ale dostępne w programach pocztowych, czyli komisja wie, czy/kiedy protokół dotarł do serwera poczty PKW. Z nowoczesnych dodatków i zwiększania wiarygodności – można załączyć „skany” papierowego protokołu. Wystarczy smartfon z aparatem (znaczy: smartfon)…

Po stronie serwera email PKW nic specjalnego się nie dzieje. Jeśli chodzi o dalszą część serwerową, to program do liczenia łączy się do serwera poczty, odbiera maila, na podstawie tematu przypisuje do komisji (albo z treści formularza…). Następnie weryfikuje autentyczność podpisu GPG i w przypadku zgodności parsuje plik tekstowy.

Gdyby pliki były wysyłane w dokładnie określonym formacie, to całość jest do naklepania w Perlu w parę godzin. No ale pewnie nie będą, bo maile umożliwiają dość dużą dowolność formatu wysyłki pliku i co program, to wynalazki… (szczególne ukłony w stronę Microsoft). Można się bawić oczywiście w napisanie prostego klienta poczty dla komisji. Zaleta rozwiązania jest taka, że po wyborach PKW może udostępnić publicznie wyniki. Albo wręcz przeforwardować wyniki z danej komisji wszystkim zainteresowanym, którzy np. wcześniej zgłoszą takie zapotrzebowanie.

W kontekście wysokiego wyniku PSL i ponownie sporej ilości głosów nieważnych dla przypomnienia kawałek historii:

wybory 2010 głosy nieważne

Źródło: http://uczciwe-wybory.pl/analiza-glosow-niewaznych-wyborach-parlamentarnych-2005-2007-2011-samorzadowych-2010/

W odpowiedzi na to kolejny pomysł – kamery w komisjach i albo streaming online, albo przynajmniej rejestracja i udostępnienie obywatelom bezpośrednio po wyborach[2]. Jeśli jest podejrzenie fałszowania głosów przez członków komisji (a właśnie o dostawianiu krzyżyków mowa), to powinno to rozwiązać problem. Plus obowiązek przebywania głosów „na oczach kamer” od momentu wyjęcia ich z urny do czasu sporządzenia protokołu przez komisję.

W ten sposób obywatele mieliby możliwość prostego zweryfikowania wyborów ze swojej komisji i nadzorowania pracy (przypomnę, po zamknięciu lokali poza członkami komisji i mężami zaufania obywatele nie mają dostępu do lokali).

[1] Tajność wygląda na zbędną. Wysyłki są dokonywane już po zamknięciu lokali, więc nie ma potrzeby utajniać wyniku.

[2] Zdaję sobie sprawę, że danych jest sporo i nakłady na infrastrukturę (kamery plus streaming) nie są małe. Być może wystarczyłaby możliwość montowania kamer (z publicznym streamingiem) przez obywateli.

Porażka systemu wyborczego PKW

Jak powszechnie wiadomo, przy wyborach samorządowych zaliczyliśmy malowniczego w tym roku malowniczego faila. Nie, żeby było to trudne do przewidzenia, biorąc pod uwagę błędy w zabezpieczeniach widoczne już wcześniej. No, ale powiedzmy, że niezabezpieczenie maszyn developerskich może się zdarzyć najlepszym i nie musi rzutować na zachowanie produkcji.

Tak się składa, że w pewnym okresie mojego życia miałem regularne doświadczenia z komisjami. Pierwszy raz pracowałem w komisji dawno temu, gdy jeszcze każdy mógł się zgłaszać samodzielnie (a nie przez partię) i było losowanie wśród zgłoszonych. Miało to pewne wady, więc zmieniono sposób zgłaszania kandydatów do komisji – musiały robić to komitety wyborcze. I z tym sobie poradziłem, bo zawsze znalazł się ten czy inny komitet wyborczy, który nie wymagał bycia partyjnym aktywistą i po prostu zgłaszał studenta, który chciał sobie dorobić. Tu też mam pewne ciekawe doświadczenia i przemyślenia, ale to może przy innej okazji. Koniec końców, w młodym wieku miałem całą procedurę dobrze opanowaną, parokrotne doświadczenie, spory dystans do którejkolwiek partii politycznej… Jednym słowem, bezstronny wyborczy gun for hire.

Zwieńczeniem mojej kariery okołowyborczej było wystawienie mnie przez jeden z komitetów jako… męża zaufania. Tu akurat znajomi organizowali partii kampanię i szukali zaufanych ludzi znających się na rzeczy. Pamiętam, że już wtedy średnio się kwapiłem do pracy w komisjach ze względu na stawki. No ale jako mąż zaufania jakoś lepsze pieniądze dostałem (a pracy mniej), więc jakoś poszedłem.

Pamiętam, że były to chyba pierwsze „zinformatyzowane” wybory. Pamiętam, że samo liczenie poszło komisji, nawet sprawnie, natomiast pojawiły się „problemy z systemem”. IIRC rzecz działa się w szkole. Szkolny informatyk robił za obsługę informatyczną lokalu i rozłożył ręce przy wprowadzaniu. System „nie przyjmował” danych z karty (poprawnie wypełnionej). IIRC poszło m.in. o nieprzyjmowanie ilości kart nieważnych innej niż zero. Komisja wpadła na pomysł, że w sumie w takim razie najprościej będzie… poprawić na protokołach na zero, bo w sumie i tak nieważne. I byliby to chyba zrobili, gdybym nie uświadomił, że od razu mogą wpisać mój protest na protokole i najpewniej do rana nie wyjdą, bo centrala ich cofnie do poprawki.

Atmosfera na moment zgęstniała, ale niedługo później okazało się, że nie tylko my mamy problem (wcześniej jakoś nikt takiej informacji nie udzielił), nie działa więcej rzeczy i przyszło z centrali zarządzenie, że olać system informatyczny, przechodzimy na ręczne. Czyli, że robimy wszystko po staremu i wszystko mamy gotowe do zawiezienia. Tak czy inaczej, wtedy system zaliczył malowniczą porażkę. Swoją drogą przez tego typu akcje (robisz dobrze, siedzisz parę godzin dłużej) i brak przewidywalności czasu trwania pracy (bo w komisji jednak różni ludzie się trafiają) zniechęciłem się ostatecznie do siedzenia w komisjach.

Teraz mamy powtórkę. Znajomi z IT są bardzo rozbawieni słysząc o problemach z 3 tys. jednoczesnych połączeń. Nie dziwię się. Zaprojektowanie systemu, który przyjmie dane nie jest trudne. Dziwi mnie – i nie tylko mnie – co innego. Mianowicie, czemu co roku projektuje się i wykonuje system od zera, bez żadnego doświadczenia z lat ubiegłych? Jaki byłby problem z tym, żeby specyfikacja protokołu była prosta i jawna, część zarówno serwerowa, jak i kliencka rozwijana jako open source i używana ponownie przy każdych wyborach? Przecież format protokołu praktycznie się nie zmienia. I jest bardzo prosty. Spokojnie można studentom jako zadanie na zaliczenie semestru zadać opracowanie formatu przesyłu danych[1]. Dokumentacja systemu też na wolnej licencji, żeby łatwo można było odtworzyć – i w razie potrzeby poprawić – środowisko.

Żeby nie było, że tylko firma winna, IMHO sporą winę za sytuację ponosi PKW, która powinna być w stanie w dowolnym momencie przejść skutecznie na system ręczny. Informatyzacja wyborów to jedynie bonus, nie ich sedno. Ale u nas pokutuje wciąż – nie tylko przy wyborach – bożek systemu informatycznego, najwyższej wyroczni i zarazem wykładni. System nie pozwala i koniec, bo system to rzecz święta.

Na Niebezpieczniku jest dobry artykuł nt. wyborów, w którym jest więcej informacji nt. systemu oraz przyczyn porażki. Osobiście najbardziej przerażony jestem tym, co tam wyczytałem:

Nikt nie weryfikuje protokołów papierowych opracowanych przez GKW i wprowadzonych do kalkulatora a następnie zatwierdzonych przez TKW o ile nie pojawią się protesty wyborcze, bodajże po 30 dniach od upłynięcia czasu na zgłaszanie protestów protokoły oryginalne są utylizowane, na kolejnych szczeblach sprawdzana jest tylko suma kontrolna. (chodzi o skan kodu z protokołu papierowego i jego porównanie z sumą kontrolną danych dostarczonych elektronicznie — dop. red.)

Mam nadzieję, że suma kontrolna jest wyliczana w taki sposób, że weryfikuje jednocześnie dane nt. oddanych głosów. Tak czy inaczej spodziewałbym się, że w tak ważnym wydarzeniu nie będzie polegać się tylko na widzimisię wprowadzającego, tylko ktoś dane z papierowego protokołu wklepie dla pewności jeszcze raz. Bo prosta suma kontrolna, czy też suma kontrolna o znanym algorytmie wyliczania jak najbardziej zabezpieczy przed literówką, ale nie przed celową manipulacją (partii A dodać 50, partii B odjąć 10, partii C odjąć 40). A do komputera nie wprowadza komisja, tylko pojedynczy operator.

[1] Przynajmniej za czasów moich studiów można było, nie wiem jaki teraz jest poziom na uczelniach. Z systemem już bym nie polegał na studentach, tu się jednak trochę praktyki przydaje.