Filozoficznie patrząc zdanie nigdy nie będzie takiego lata, jest prawdziwe w stosunku do lata każdego roku. Jest też piosenka, której przypisywany jest taki tytuł, choć tak naprawdę chodzi o utwór Finlandia zespołu Świetliki. W tym przypadku tytuł pochodzi jednak z tekstu na plakacie zauważonego we Wrocławiu. I wykorzystam go jako tytuł wpisu o tegorocznym urlopie.
Źródło: fot. własna
Korzystając ze spadku zachorowań, zaległego zeszłorocznego urlopu i podobnych atrakcji, wybraliśmy się na wakacje. Pandemia nieco wpłynęła na plany, bo ograniczyliśmy się do Polski. Zresztą, gdzieś trzeba było bony turystyczne wykorzystać. Totalny łamaniec przejazdowy po kilku miejscach, w dodatku pociągami, nie samochodem. Mam okazję trochę jeździć autem po kraju, także po „turystycznych” drogach i powiem, że korki na ekspersówkach bywają znaczne, szczególnie w okolicach tzw. zmiany turnusów. Natomiast w pociągach raczej luźno. Może już nie pustki, ale tłoku brak. Na dworcach podobnie. I jest to miłe.
Jak widać, plakat jest przechodzony, zaklejony innym, przybrudzony. Możliwe, że zeszłoroczny. Uważam, że idealnie oddawał stan pandemii we Wrocławiu. Niby gdzieś tam z tyłu jest, ale w sumie nieistotna już. W zasadzie gdyby nie maseczki noszone w sklepach czy komunikacji miejskiej, to patrząc na Wrocław można było zapomnieć, że trwa pandemia. Na ulicach tłumy ludzi, także turystów. Gastronomia czynna, w wielu lokalach trudno o większy (czyt.: nie dwuosobowy) stolik, szczególnie na zewnątrz.
Na czymś, co wyglądało na zamkniętą galerię jeden z napisów głosił „Wrocław potrzebuje sztuki nowoczesnej, a nie krasnali”[1], albo coś około. OK, rozumiem motywację, bo obecnie krasnali jest za dużo jak na mój gust i trochę śmierdzi komercją. Z drugiej strony już teraz często pokazują historię, czyli nieistniejące firmy. Na pewno widziałem nieistniejący WBK na krasnalu „bankomatowym”. I chyba przy dawnej siedzibie.
W Kłodzku wypożyczyliśmy rowery i zrobiliśmy małą wycieczkę po górach. Pierwszą w historii, z wieloma błędami logistycznymi. Warto trzy razy sprawdzić, czy przypadkiem nie zjeżdża się na szlak pieszy, tyle powiem. Pojeździliśmy, bez dotarcia w zamierzone miejsce. Z jednej strony lekki fail, z drugiej fajnie się jechało. Rowery trekkingowe, w bardzo dobrym stanie, z dobrym wyposażeniem, w umiarkowanych cenach. Aż przychylniej spojrzałem na zewnętrzną przerzutkę, której fanem nigdy nie byłem. Raczej, szczególnie w porównaniu z Wrocławiem, pusto, tj. turystów nie za wielu. Twierdza Kłodzko fajnie utrzymana, polecam.
Potem było Bardo. Też góry, ale miejscowość bardziej pielgrzymkowa. Totalne pustki, i w mieście, i na szlakach. Prawdopodobnie seniorzy raczej zostali w domu z powodu pandemii, a pielgrzymki to chyba ich specjalność. Mam wrażenie, że jeśli jakieś miejscowości cierpią na pandemii, to chyba właśnie te najmniejsze, w dodatku „monotematyczne”. Bo jeśli kogoś nie interesują góry, lub atrakcje religijne, to nie ma co robić. Nawet z jedzeniem na mieście problem. Pizzeria zamknięta. Pizzeria w hotelu(?) – także zamknięta. Niby była jeszcze jakaś trzecia na drugim końcu miejscowości, ale nie sprawdziliśmy.
Na końcu był Toruń. Znowu tłumy turystów. Baza muzealna bardzo dobra, gastronomiczna także. Trochę trzeba odsiewać atrakcje, bo część to taka Cepelia. Baza Mars – pomysł fajny ale wykonanie… nieporywające, delikatnie mówiąc. Filmy w Planetarium wydają się lepsze, choć próbka mała – widzieliśmy jeden. Furorę zrobiła lodziarnia Lenkiewicz. Ogród zoobotaniczny bardzo dobry stosunek jakość/cena. Nieduży, ale przyjemny.
Notka zaległa, pierwotnie miała być zamieszczona krótko po powrocie, potem na koniec kalendarzowego lata. Być może ostatni słoneczny, ciepły weekend także wydaje się dobrym pretekstem do nawiązania do tytułowego nigdy nie będzie takiego lata.
[1] Niestety nie zrobiłem zdjęcia, licząc, że jeszcze tam dotrę. Wyszło inaczej i nie udało mi się ustalić miejsca ani korzystając z sieci, ani pobieżnie rozpytując. Gdyby ktoś znał miejsce i/lub dokładny cytat, albo miał zdjęcie – poproszę.
