Sytuacja na Ukrainie od dawna wyglądała źle. Protesty ludzi przeciwko rządzącym przeciągały się, przemoc się nasilała. Świat nie reagował. Skończyło się trwającą parę dni i także nasilającą strzelaniną regularnych oddziałów z tłumem. Nie do końca nieuzbrojonym, ale też nie całkiem nieuzbrojonym. Świat nie reagował. Znaczy przepraszam, dzielni i skuteczni politycy pojechali na mediacje, czyli pogadać.
W końcu ludowi udało się osiągnąć to, o co walczył, czyli odsunięcie prezydenta od władzy. I zaczęła się awantura wewnętrzna, tym razem między ukraińskimi nacjonalistami i mniejszością rosyjską w Ukrainie, skupioną głównie na Krymie. Wróć, w Republice Autonomicznej Krymu. Znowu zaczęła nasilać się przemoc.
Tym razem zareagowała Rosja, która wysłała swoje wojsko. Decyzja co najmniej kontrowersyjna, ale nie budząca mojego zdziwienia. Po pierwsze, Krym ma dla nich znaczenie militarne (rosyjskie bazy wojskowe na mocy porozumień), po drugie, większość ludności na Krymie to Rosjanie. Faktem jest też, że – patrząc z perspektywy czasu – wkroczenie wojsk rosyjskich powstrzymało rozlew krwi na minimum kilkanaście dni. Czyli Rosja momentalnie osiągnęła coś, co wcześniej przez długie tygodnie nie udało się światu.
Pewnie ten wariant (weszliśmy chronić ludność rosyjską i bazy, bo trzeba było szybko reagować, teraz możecie wprowadzić misję pokojową ONZ do zapewnienia spokoju, a wojska rosyjskie się wycofają) dałby się obronić, ale… stało się inaczej. Najpierw zaprzeczanie, że to wojska rosyjskie, potem, że interwencja na prośbę obalonego prezydenta. Z drugiej strony dość agresywna postawa świata, nie dająca zbytnio Rosji możliwości wycofania się w taki sposób, czyli z twarzą.
Sytuacja jest śliska. Z jednej strony, Krym to Ukraina. Z drugiej strony – nie do końca, bo mają autonomię. W międzyczasie na Krymie przeprowadzają referendum (niech żyje demokracja![1]), w którym ludność opowiada się za przyłączeniem Krymu do Rosji. W tym czasie świat debatuje, co zrobić. USA przysyła do Polski garstkę samolotów, a wobec dwudziestu jeden (sic!) osób świat wyciąga sankcje finansowe i wizowe.
Momentalnie przypomniał mi się wpis Iluzja. Scenariusz dokładnie się sprawdza. Skoro w przypadku inwazji na Ukrainę sankcjami objętych jest dwadzieścia jeden osób, to w przypadku ataku na Polskę czy Estonię nasi sojusznicy gotowi są pewnie nawet dodatkowo rozmawiać z Putinem podniesionym głosem!
Nasi politycy skwapliwie wykorzystują sytuację do zaistnienia. A to wzmocnienie polskiego wojska, a to nawoływanie wobec sankcji w stosunku do Rosji. Piękny pokaz zaistnienia. Szkoda, że absurdalnie niedorzeczny (polska armia militarnie najzwyczajniej nie ma szans w regularnej wojnie z armią rosyjską, poza tym, zmiany w tym momencie niczego nie zmieniają, na to trzeba lat; gospodarczo od Rosji jesteśmy mocno zależni, oni od nas niezbyt) i za moje pieniądze. Same old story.
Tymczasem Ukraina, i tak najbiedniejszy kraj w regionie (patrz PKB, i PKB na osobę) zalicza chyba najgorszy ekonomicznie wariant: podział na biedny zachód i bogaty wschód (odłączony).
Ogólnie przypomina mi się sytuacja sprzed II WŚ – autonomiczne Wolne Miasto Gdańsk, demokratyczne dojście Hitlera do władzy, żądania Niemiec dotyczące WMG jako pretekst do inwazji na Polskę, słabi politycy, bezwartościowe sojusze i marazm świata.
tl;dr: Demokracja w praktyce nie robi różnicy, sojusze międzynarodowe i militarne można OKDR, politycy umieją tylko doić (moją/naszą) kasę.
[1] Latał mem o frekwencji ponad 100% – jakby ktoś myślał, że u nas jest inaczej to niech poczyta o kontrowersjach w sprawie sposobu przeliczania liczby głosów na liczbę mandatów, albo poszpera nt. głosowań w Polsce w ciągu ostatnich 20 lat. W swoim czasie byłem regularnie członkiem komisji wyborczych i były takie wybory, że w specyficznych okolicznościach niektórzy mogli głosować wielokrotnie. Zupełnie legalnie. IIRC osoby z polskim obywatelstwem, bez dowodu i stałego meldunku na terenie RP, ale szukać mi się nie chce. Potem zdaje się zmienili na papier, który uprawnia do głosowania i który trzeba zostawić w komisji w której się głosuje.