Jak powszechnie wiadomo, przy wyborach samorządowych zaliczyliśmy malowniczego w tym roku malowniczego faila. Nie, żeby było to trudne do przewidzenia, biorąc pod uwagę błędy w zabezpieczeniach widoczne już wcześniej. No, ale powiedzmy, że niezabezpieczenie maszyn developerskich może się zdarzyć najlepszym i nie musi rzutować na zachowanie produkcji.
Tak się składa, że w pewnym okresie mojego życia miałem regularne doświadczenia z komisjami. Pierwszy raz pracowałem w komisji dawno temu, gdy jeszcze każdy mógł się zgłaszać samodzielnie (a nie przez partię) i było losowanie wśród zgłoszonych. Miało to pewne wady, więc zmieniono sposób zgłaszania kandydatów do komisji – musiały robić to komitety wyborcze. I z tym sobie poradziłem, bo zawsze znalazł się ten czy inny komitet wyborczy, który nie wymagał bycia partyjnym aktywistą i po prostu zgłaszał studenta, który chciał sobie dorobić. Tu też mam pewne ciekawe doświadczenia i przemyślenia, ale to może przy innej okazji. Koniec końców, w młodym wieku miałem całą procedurę dobrze opanowaną, parokrotne doświadczenie, spory dystans do którejkolwiek partii politycznej… Jednym słowem, bezstronny wyborczy gun for hire.
Zwieńczeniem mojej kariery okołowyborczej było wystawienie mnie przez jeden z komitetów jako… męża zaufania. Tu akurat znajomi organizowali partii kampanię i szukali zaufanych ludzi znających się na rzeczy. Pamiętam, że już wtedy średnio się kwapiłem do pracy w komisjach ze względu na stawki. No ale jako mąż zaufania jakoś lepsze pieniądze dostałem (a pracy mniej), więc jakoś poszedłem.
Pamiętam, że były to chyba pierwsze „zinformatyzowane” wybory. Pamiętam, że samo liczenie poszło komisji, nawet sprawnie, natomiast pojawiły się „problemy z systemem”. IIRC rzecz działa się w szkole. Szkolny informatyk robił za obsługę informatyczną lokalu i rozłożył ręce przy wprowadzaniu. System „nie przyjmował” danych z karty (poprawnie wypełnionej). IIRC poszło m.in. o nieprzyjmowanie ilości kart nieważnych innej niż zero. Komisja wpadła na pomysł, że w sumie w takim razie najprościej będzie… poprawić na protokołach na zero, bo w sumie i tak nieważne. I byliby to chyba zrobili, gdybym nie uświadomił, że od razu mogą wpisać mój protest na protokole i najpewniej do rana nie wyjdą, bo centrala ich cofnie do poprawki.
Atmosfera na moment zgęstniała, ale niedługo później okazało się, że nie tylko my mamy problem (wcześniej jakoś nikt takiej informacji nie udzielił), nie działa więcej rzeczy i przyszło z centrali zarządzenie, że olać system informatyczny, przechodzimy na ręczne. Czyli, że robimy wszystko po staremu i wszystko mamy gotowe do zawiezienia. Tak czy inaczej, wtedy system zaliczył malowniczą porażkę. Swoją drogą przez tego typu akcje (robisz dobrze, siedzisz parę godzin dłużej) i brak przewidywalności czasu trwania pracy (bo w komisji jednak różni ludzie się trafiają) zniechęciłem się ostatecznie do siedzenia w komisjach.
Teraz mamy powtórkę. Znajomi z IT są bardzo rozbawieni słysząc o problemach z 3 tys. jednoczesnych połączeń. Nie dziwię się. Zaprojektowanie systemu, który przyjmie dane nie jest trudne. Dziwi mnie – i nie tylko mnie – co innego. Mianowicie, czemu co roku projektuje się i wykonuje system od zera, bez żadnego doświadczenia z lat ubiegłych? Jaki byłby problem z tym, żeby specyfikacja protokołu była prosta i jawna, część zarówno serwerowa, jak i kliencka rozwijana jako open source i używana ponownie przy każdych wyborach? Przecież format protokołu praktycznie się nie zmienia. I jest bardzo prosty. Spokojnie można studentom jako zadanie na zaliczenie semestru zadać opracowanie formatu przesyłu danych[1]. Dokumentacja systemu też na wolnej licencji, żeby łatwo można było odtworzyć – i w razie potrzeby poprawić – środowisko.
Żeby nie było, że tylko firma winna, IMHO sporą winę za sytuację ponosi PKW, która powinna być w stanie w dowolnym momencie przejść skutecznie na system ręczny. Informatyzacja wyborów to jedynie bonus, nie ich sedno. Ale u nas pokutuje wciąż – nie tylko przy wyborach – bożek systemu informatycznego, najwyższej wyroczni i zarazem wykładni. System nie pozwala i koniec, bo system to rzecz święta.
Na Niebezpieczniku jest dobry artykuł nt. wyborów, w którym jest więcej informacji nt. systemu oraz przyczyn porażki. Osobiście najbardziej przerażony jestem tym, co tam wyczytałem:
Nikt nie weryfikuje protokołów papierowych opracowanych przez GKW i wprowadzonych do kalkulatora a następnie zatwierdzonych przez TKW o ile nie pojawią się protesty wyborcze, bodajże po 30 dniach od upłynięcia czasu na zgłaszanie protestów protokoły oryginalne są utylizowane, na kolejnych szczeblach sprawdzana jest tylko suma kontrolna. (chodzi o skan kodu z protokołu papierowego i jego porównanie z sumą kontrolną danych dostarczonych elektronicznie — dop. red.)
Mam nadzieję, że suma kontrolna jest wyliczana w taki sposób, że weryfikuje jednocześnie dane nt. oddanych głosów. Tak czy inaczej spodziewałbym się, że w tak ważnym wydarzeniu nie będzie polegać się tylko na widzimisię wprowadzającego, tylko ktoś dane z papierowego protokołu wklepie dla pewności jeszcze raz. Bo prosta suma kontrolna, czy też suma kontrolna o znanym algorytmie wyliczania jak najbardziej zabezpieczy przed literówką, ale nie przed celową manipulacją (partii A dodać 50, partii B odjąć 10, partii C odjąć 40). A do komputera nie wprowadza komisja, tylko pojedynczy operator.
[1] Przynajmniej za czasów moich studiów można było, nie wiem jaki teraz jest poziom na uczelniach. Z systemem już bym nie polegał na studentach, tu się jednak trochę praktyki przydaje.
Źródło: 