Szachy

W szachy nauczył mnie grać dziadek, gdy byłem małym dzieckiem. Grałem nieźle jak na swój wiek, ale jakoś specjalnie szachowego bakcyla nie połknąłem. Ani nie grałem później w klubach, ani nie czytałem zaawansowanych książek. Owszem, czytałem jakieś proste książki dla dzieci, gdzie były jakieś podstawy taktyki i wartości figur, ale nic więcej.

Potem zetknąłem się z ludźmi, którzy wiedzieli co to obrona sycylijska, znali otwarcia i umieli tę wiedzę wykorzystać. Czyli – patrząc z perspektywy – mieli dużą przewagę i tak też z tego co pamiętam przebiegały rozgrywki. Studiowanie książek tylko po to, by lepiej grać w grę, która miała być rozrywką jakoś nie wydawało mi się sensowne. Odpuściłem. Albo po prostu właśnie nie połknąłem bakcyla.

Fast forward. O szachach przypomniał mi serial Gambit królowej. Nakręcony na podstawie książki Waltera Tevisa. O samym serialu pisali Zuzanka i Boni, nieco udzielałem się w komentarzach w pierwszym linku, więc nie ma sensu powtarzać. Ważne jest to, że serial przypomniał mi – i nie tylko mi – o istnieniu szachów. I ogólnie wpłynął mocno na zainteresowanie nimi na świecie[1]. Postanowiłem odświeżyć temat.

Pierwszą rzeczą było zainstalowanie programu na smartfonie. Nawet dłuższą chwilę – pewnie około miesiąca – pograłem. I nawet jakieś efekty były. Tylko była to gra przeciwko komputerowi. I bez żadnych dodatków. Program został, czasem go włączałem i… tyle. W zasadzie bardziej był na telefonie, niż realnie używałem. Znaczy się kolejny raz nie połknąłem szachowego bakcyla.

Zupełnie niedawno zarejestrowałem się na chess.com i zainstalowałem ich aplikację. I był to strzał w dziesiątkę. Zadania, lekcje, przyjemne analizy. I mocna gamifikacja: ligi, zliczanie codziennego grania, zbieranie flag państw ludzi, z którymi się grało. Wciągnęło mnie. Gram regularnie. Dodatkowo można grać ze znajomymi, a okazało się, że w firmie są użytkownicy tej platformy.

Jest to podlewane elementami analizy i nauki (wszystko w appce!) i… widzę postępy. Zatem, jeśli ktoś chce się nauczyć grać w szachy – bezinteresownie polecam. Tym bardziej, że można korzystać za darmo. A dla chętnych jest krótki, zdaje się tygodniowy, trial dający dostęp do wszystkich funkcjonalności i usuwający niektóre limity typu ilość lekcji w tygodniu.

[1] Z tego co pamiętam. Linków ani danych nie mam, ale i trendy Google, i szybkie wyszukiwania zdają się potwierdzać.

Wordle

Był taki moment, że był boom na grę Wordle. Nie pamiętam, kiedy dokładnie, kojarzy mi się z okolicami pandemii. W każdym razie, w mojej bańce na Twitterze trochę ludzi wrzucało wyniki. Zaciekawiło mnie to, pobawiłem się i… stwierdziłem, że trochę nie dla mnie – za mały zasób słów itp.

Przeróbek, wariacji i podobnych programów było sporo, śledziłem je jednym okiem. Spodobało mi się passwordle. Choć nie dojdę teraz łatwo, które, bo projekty o tej nazwie są dwa. Ale też tylko na chwilę. Były też programy do rozwiązywania Wordle i w ogóle cała otoczka. Jednym słowem hype.

Potem zapomniałem o Wordle. Sądząc po ilości wpisów na jej temat – nie tylko ja. Popularność spadła, a przynajmniej ludzie przestali chwalić się wynikami.

Po dłuższym czasie coś mi o Wordle przypomniało. Zrobiłem raz i drugi – bez problemu. Zacząłem nieregularnie grywać dla rozruszania mózgownicy. Grywam sporadycznie, ale teraz praktycznie zawsze udaje mi się odgadnąć słowo. A przecież nie trenowałem słówek. Nawet czasem odgaduję słowo, którego nie znam. I dopiero później sprawdzam znaczenia. Taka ciekawostka.

UPDATE: Strona Wikipedii poświęcona Wordle – trochę ciekawostek o rozwiązywaniu.

Facebookowe blokady

Niedawno Facebook najpierw zablokował wpis CERT Polska dotyczący scamu za pośrednictwem reklam na Facebooku. Potem usuwał posty, które odwoływały się do zablokowanego wpisu. A także blokowano profile, które zamieszczały te posty np. zablokowany został profil Sekuraka.

Bez dwóch zdań wtopa, w dodatku komunikat przy blokadzie strony Sekuraka jest zupełnie od czapy (jakie podszycie się?) i nie tak powinno to wszystko zadziałać, ale… spróbuję pobawić się w adwokata diabła i poszukać jasnych stron. Dla jasności: raczej nie korzystam z FB, od lat.

  • Facebook zna problem oszustw i ma jakieś narzędzie do wykrywania podejrzanych treści. Raczej nie działa ono w reklamach (hrhrhr), przynajmniej nie skutecznie, ale coś jest. Nieoczywiste w porównaniu z innymi platformami.
  • Blokady są automatyczne i szybkie. Zaleta, bo ogranicza zasięgi faktycznych postów z naruszeniami. W przypadku jakiegokolwiek ręcznego blokowania czas byłby wielokrotnie dłuższy.
  • Można odwołać się od decyzji i wygląda, że jest to rozpatrywane szybko i sensownie.
  • Działanie jest konsekwentne, tj. zablokowana została nie tylko pierwotna treść zidentyfikowana jako szkodliwa, ale i późniejsze odniesienia do niej.

Automatyczna klasyfikacja treści nie jest trywialna, szczególnie, jeśli opisują one zabronione rzeczy, w dodatku z przykładami. Zresztą wiadomo, że błędne klasyfikacje, w obie strony, zawsze będą się zdarzały. Nasunął mi się się pomysł whitelistowania profili, bo oczywiste jest, że profile związane z IT security będą pisały o nadużyciach w tym zakresie ale… takie wyjątki musiałyby istnieć dla każdej branży. No i whitelista profili jest niebezpieczna, bo w przypadku włamania i przejęcia dostępu do profilu pozwoliłaby bezkarnie zamieszczać/podbijać szkodliwe treści.

Ciekawe czy Facebook w jakikolwiek sposób odniesie się do tej sytuacji, wprowadzi korekty w mechanizmie blokad? Jeszcze gdyby w reklamach zaczęli walczyć ze scamem choć w połowie skutecznie jak z opisami zagrożeń…

I oczywiście jest to kolejne przypomnienie o zagrożeniach płynących z życia na platformie, nad którą nie ma się kontroli i na której obecność nie zależy od widzimisię jej administratora czy moderatora. Warto zapewnić własny, możliwie niezależny kanał dotarcia do użytkowników (lista mailowa, RSS) i go propagować. Żeby jeszcze tylko ludzie chcieli z niego korzystać…