Tag: telefon

Opublikowane w

Spam przez telefon

Witamy w XXI w., witamy w roku 2020! Tematem będzie telefoniczny spam. Przygoda z dziś, świeżutka. Zadzwonił telefon, służbowy. Już po numerze wiedziałem, że reklama[1], ale – mimo, że akurat miałem spotkanie w firmie – odebrałem posłuchać, cóż to za garnki czy inna prezentacja tym razem. Zresztą szybciej odebrać niż ma mi brzęczeć, albo zadzwonić za chwilę drugi raz.

Powitał mnie wyluzowany, optymistyczny i lekko entuzjastyczny głos telemarketera, który zaczął coś o wypoczynku. Ten typ, co to słysząc go wiesz, że ciężko będzie przerwać i powiedzieć, że nie jesteś zainteresowany.

Oczywiście nie byłem zainteresowany, ale fart chciał, że coś nam jakby przerwało, nim zdążyłem wyrazić brak zainteresowania. W słuchawce zrobiło się na moment głucho. Wystarczająco, by rozmówca to zauważył, powiedział, że chyba coś przerwało i wrócił. Chyba znowu przerwało, powiedziałem „halo?” i… rozmówca zaczął jakby od początku ostatniego zdania. Ten sam ton, ta sama treść.

No cóż, monotonna praca, wystudiowany układ, czyta ze skryptu. Aż przykro słuchać jak się człowiek marnuje odczytując spam. Tylko, że powiedziałem „halo?” raz jeszcze i… sytuacja się dokładnie powtórzyła. Znowu identyczny tekst, identyczna intonacja. Nabrałem podejrzeń, zacząłem mówić „halo?” i… po paru próbach miałem pewność. To nie człowiek, tylko automat.

Taki nietrywialny, z podpiętym rozpoznawaniem mowy i rozbudowanym skryptem. Słowo kluczowe „halo?” powodowało powrót na początek akapitu. Po dojściu do odpowiedniego momentu chciał potwierdzić, że chodzi o województwo wielkopolskie i ewidentnie czekał na input od użytkownika.

W każdym razie wygląda, że kolejny zawód, w tym przypadku telemarketera, przejmują komputery i sztuczna inteligencja. Zresztą, czytanie przez automaty staje się coraz popularniejsze. Ostatnio prezentację Piotra Koniecznego (tak, tego z niebezpiecznik.pl) na Infoshare także czytał syntezator i nawet nieźle to wychodziło, poza lekko irytującym akcentem. Może będzie o tym wpis, jak się pobawię.

Niemniej co innego synteza mowy z tekstu czyli text to speech, a co innego rozpoznawanie mowy osoby do której się dzwoni czyli speech recognition. Być może nie tylko z prostym skryptem, ale sztuczną inteligencją. W każdym razie następnym razem gdy zadzwoni do was telemarketer, polecam poświecenie chwili na zabawę i przeprowadzenie testu Turinga.

[1] Polecam poczytać opisy, także sąsiednich numerów. Zresztą cała numeracja zaczynająca się od tych sześciu cyfr jest znana i „lubiana”.

UPDATE W rozmowie z czytelnikiem otrzymałem link do wykopu, gdzie jest dokładnie ta sama rozmowa, tylko „czytana” przez „kobietę”. Co zabawne, nabijają się ze słabej inteligencji „telemarketera”. Ach, gdyby wiedzieli, że to nie człowiek…
Zresztą czytam komentarze i nawet już ktoś o tym pisał w komentarzach osiem miesięcy temu. Niestety, użytkownicy Wykopu nie uwierzyli.

Opublikowane w

Oddzwanianie

Zauważyłem nieodebrane połączenie na jednym z numerów telefonów. Zwykle nie oddzwaniam na nieznane numery, bo albo pomyłka, albo telemarketer. Tym razem miałem jednak powód by przypuszczać, że kontakt był zasadny.

Rzut oka na numer – polska komórka, żadna zagranica. Szybkie sprawdzenie w sieci na portalach zajmujących się zbieraniem informacji o numerach – nienotowany, czyli prawdopodobnie nie telemarketer.

Dzwonię. Odebrał automat i poinformował, że rozmowa jest nagrywana i że dane są przetwarzane zgodnie z zasadami opisanymi na stronie – tu adres podał adres w domenie jednego z banków, zawierający słowo RODO. Czyli wszystko w porządku! Albo… właśnie nie w porządku. Czy podane dane zwiększają bezpieczeństwo? Nie ma informacji, kto jest administratorem danych osobowych, nie ma informacji przez kogo jest przetwarzane. Nie ma nawet jednoznacznej informacji do kogo się dodzwoniłem. Zresztą, w przypadku oszustwa informacja o nagrywaniu rozmowy, dane dotyczące zawartości strony itp. będą zgodne z prawdą i służyć będą tylko wzbudzeniu zaufania.

Owszem, korzystam z usług tego banku. I mają w nim podany ten numer telefonu. Ale to jeszcze o niczym nie świadczy… Tego typu dane oszust może zdobyć z różnych miejsc w sieci albo… po prostu zgadywać numery i podawać się za któryś z popularnych banków. Jeśli bank ma powiedzmy 5% udziału w rynku, to mniej więcej dla takiego odsetka numerów będzie to wyglądało OK. Zapewne przytłaczająca większość błędnych adresatów po prostu zignoruje próbę kontaktu, uzna za pomyłkę, albo nie będzie wiedziała komu zgłosić taką „dziwną sytuację”[1].

Rozłączam, się. Wiem już, o który bank chodzi, znam numer telefonu. Szukam numeru na stronie banku i w wyszukiwarkach. Nie występuje. Nie wygląda to dobrze, więc zakładam roboczo próbę oszustwa i z takim nastawieniem dzwonię ponownie.

Odbiera osoba, która przedstawia się jako pracownik banku. Ja się nie przedstawiam, informuję tylko, że dzwonię, bo miałem nieodebrane połączenie. Moje pierwsze pytanie: jak mogę potwierdzić, że faktycznie jest pracownikiem banku i że to numer należący do banku. Jest nieco zaskoczona, ale podaje informacje, gdzie po zalogowaniu do banku znajdę jej dane i numer.

Proszę o chwilę cierpliwości. Loguję się do banku i sprawdzam w podanym miejscu. Faktycznie, dane się zgadzają. Dziękuję, przedstawiam się i kontynuujemy rozmowę.

Oczywiście dałem znać, czemu uznałem telefon/proces za podejrzany, ale nie bardzo wierzę w jego zmianę. Warto pamiętać, że jeśli sami nie nawiązujemy połączenia pod wybrany przez nas numer, np. wpisany ze strony internetowej instytucji, to nie mamy żadnej gwarancji, z kim rozmawiamy. Uważajmy więc w takiej sytuacji z podawaniem danych – bezpieczeństwo zależy w znacznej mierze od nas samych.

[1] Szczerze mówiąc, sam miałbym z tym problem – można próbować na infolinii instytucji, pod którą ktoś próbuje się podszyć, ale… różnie bywa ze zrozumieniem w czym problem.

Opublikowane w

Lecton, Wędrowycz i kompresja audio

Jakiś czas temu[1], jeśli dobrze pamiętam w okolicach marca, InPost zrobił promocję dotyczącą paczkomatów. Wygrać można było nawet samochód, udział nie wiązał się z przekazaniem dodatkowych danych, więc wziąłem udział. Samochodu oczywiście nie wygrałem, za to wygrałem – jak wszyscy inni znani mi uczestnicy loterii – parę kodów dających dostęp do programu Lecton, czyli aplikacji Audioteka s.a pozwalającej na dostęp do audiobooków.

Lecton

Nieuchronnie będę porównywać z produktem Legimi, do którego dostęp uzyskałem wcześniej na podobnych zasadach. Są jednak różnice. Przede wszystkim Lecton rozlicza w postaci czasu dostępu do biblioteki, nie na sztuki. Także w promocji. Udało mi się w ten sposób poznać większą część cyklu o Jakubie Wędrowyczu.

Appka działała bez zarzutu. Być może kwestia niższych oczekiwań po kontakcie z Legimi, być może kwestia większej ilości miejsca na urządzeniu. W każdym razie słuchało się przyjemnie, intuicyjnie i bez walki z techologią. Oczywiście dostęp do książek jest tylko za pośrednictwem aplikacji, bez możliwości pobrania na urządzenia zewnętrzne, ale w modelu, gdzie płaci się za czas dostępu, nie za pozycje jest to zrozumiałe.

W ramach abonamentu korzystać można na jednym urządzeniu i jednym dodatkowym w trybie offline. Abonament to 20 zł/m-c (po prostu, bez promocji) Brak ebooków, tylko audiobooki, plus jakieś dodatki w stylu audycji cyklicznych itp. Mnie interesują tylko książki. Nadal – jest taniej, niż w przypadku Legimi, ale brak ebooków i mniejsza liczba urządzeń. Za Lecton ma prostsze warunki umowy – mniej wariantów i sumarycznie bardziej mi się podobał.

W Lecton drażni mnie tak naprawdę jedna rzecz – sposoby płatności. Nie ma klasycznego prepaid, trzeba podać albo kartę płatniczą, albo PayPala, żeby sobie pobierali opłatę abonament. Rozumiem, że subskrybcję można wyłączyć. Rozumiem, że tak jest prościej zaimplementować (i pewnie rozliczać), rozumiem, że tak jest korzystniej dla sklepu, bo klient nie może zapomnieć zapłacić, najwyżej zapomni wyłączyć subskrybcję. Wiem, że to coraz bardziej popularny model. Nadal drażni i finalnie doprowadziło do tego, że nie kupiłem abonamentu, wracając do książek tradycyjnych. Wiem, to nie jest dokładny odpowiednik, bo książki tradycyjnej nie posłucham w tramwaju.

Książki o Jakubie Wędrowyczu

Książki o Jakubie Wędrowyczu – wciągają. Znałem tylko pierwszy tom opowiadań, gdzie dominują krótkie utwory, w pozostałych tomach cyklu pojawiają się dłuższe. Jest niestety monotematycznie i z powtórzeniami, a żart opowiadany wielokrotnie przestaje bawić. Może kwestia dawki. Dodatkowo na przestrzeni cyklu pojawia się wiele niespójności, opowiadania są jakościowo różne. Niektóre naprawdę fajne koncepcyjnie, część to po prostu zgrabnie opowiedziane historyjki. IMO najsłabiej wypadają momenty, gdy zaczyna się politykowanie, często nachalne i znowu z powtórzeniami. Niemniej, warto. Całość jest ciekawa, zabawna, jako gawęda – zgrabna. Dodatkowo audiobooki są ładnie zaaranżowane i dobrze czytane. Chociaż tak w ogóle, po przeczytaniu opowiadań z 2586 kroków oraz Rzeźnika drzew mam wrażenie, że w utworach niewędrowyczowych Pilipiuk wypada lepiej.

Kompresja audio

Skoro przy audio jesteśmy – część techniczna, poniekąd będąca odpowiedzią na moje narzekania na zajmowane przez audiobooki miejsce. Audiobooki są duże, zapewne kompresowane do formatu MP3 lub zbliżonego. Tymczasem w przypadku mowy (audiobooki, podcasty itp.) nie potrzebujemy pełnego spektrum, więc można skorzystać z innych formatów, pozwalających na znacznie lepszą kompresję. Typowe MP3 to 128 kbps, tymczasem Speex pozwala na zejście do 4 kbps, lepiej wspierany na różnych playerach Opus na 7 kbps. Więcej opisane tutaj, a narzędzia są w repo. Prawdziwi hardcore’owcy mogą zejść nawet poniżej 1 kbps (dostępne sample).

[1] Kolejny wpis, który dość długo przeleżał w szkicach, a ostatecznie został opublikowany w niemal oryginalnej wersji.