Tag: security

Opublikowane w

Dziura w OpenSSL, o jakiej się nie śniło

No bo jak inaczej nazwać błąd, który pozwala na zdalny dostęp do pamięci podatnej maszyny? Co prawda „tylko” 64kB i „tylko” związanej z procesem korzystającym z biblioteki zawierającej błąd, ale biorąc pod uwagę, do czego OpenSSL służy… Wyciec mogą klucze (jeśli nie zostaną zmienione, to w przypadku ich przechwycenia będzie można podsłuchać transmisję nawet po aktualizacji biblioteki), loginy i hasła (jeśli użytkownicy nie zmienią haseł, to atakujący będzie mógł się dostać do serwisów nawet po zmianie certyfikatów i aktualizacji biblioteki).

Heartbleed

Źródło: http://heartbleed.com/

Błąd związany z OpenSSL w Debianie sprzed blisko 6 lat to przy tej dziurze pikuś – wtedy wystarczyło zaktualizować pakiet i zmienić klucze. Teraz na dobrą sprawę należałoby zmienić wszystkie certyfikaty SSL (o ile były używane na choć jednej podatnej maszynie) i skłonić wszystkich użytkowników do zmiany haseł. Niekoniecznie technicznych użytkowników, dodajmy.

Ważne jest to o tyle, że niektóre popularne polskie serwisy oferujące darmową (i nie tylko) pocztę były podatne. I to dość długo (nie wiem, czy nadal nie są). Jeśli atakujący uzyska dostęp do poczty, a używamy tej skrzynki do przypominania hasła w innych serwisach to zmiana w nich haseł nie rozwiązuje problemu.

Dodatkowo sprawdzanie podatności systemów było utrudnione. Popularny test sprawdzający podatność na atak z powodu obciążenia zgłaszał… false negatives. Czyli system był podatny, a narzędzie testujące twierdziło, że jest OK. I to w pewnym momencie, wg moich obserwacji, w jakichś 9x% prób… Problemu tego nie miało narzędzie CLI, ale dość szybko przestało ono być dostępne. Zapewne dlatego, że skutkiem ubocznym tego narzędzia był zrzut pamięci i dostęp do wrażliwych danych.

Na koniec mały paradoks. Systemy, w których logowanie było bez szyfrowania nie są podatne na dziurę (za to były i są podatne na podsłuchanie transmisji). Podobnie jak Debian Squeeze, czyli oldstable, któremu wkrótce skończy się support bezpieczeństwa. Użyta w nim wersja OpenSSL jest na tyle stara, że nie jest podatna.

Na razie status jest taki, że jest dostępna poprawka, załatana jest część systemów (wczoraj o ok. 17 było naprawdę sporo dziurawych). Widziałem tylko jedną firmę (polską), która poinformowała o błędzie użytkowników i zaleciła zmianę certyfikatów (ale już ani słowa o hasłach). Osobiście zalecam zwykłym użytkownikom w tej chwili zmianę ważniejszych haseł (zwł. pocztowych!) i obserwację sytuacji. Gdy opadnie kurz, tj. administratorzy załatają systemy i wymienią certyfikaty – ponowna zmiana haseł, tym razem wszystkich (ale naprawdę wszystkich wszystkich).

Błędowi poświęcona jest specjalna strona i tam odsyłam po szczegóły. Tak jeszcze patrzę na to, co napisałem parę lat temu i chyba tekst dane, niezależnie od tego jak zabezpieczane, nie są bezpieczne i prędzej czy później nastąpi ich ujawnienie łapie się na jakieś motto.

UPDATE: Ważna uwaga, o której zapomniałem. Jeśli aktualizujemy OpenSSL w systemie, to trzeba jeszcze zrestartować usługi. W Debianie można skorzystać z polecenia checkrestart (pakiet debian-goodies), ale na przynajmniej jednym systemie pokazywał, że nie ma nic do restartu, choć był apache i zabbix-server. Można zamiast tego użyć:

lsof -n | grep ssl | grep DEL
Opublikowane w

CryptoLocker – polski akcent

Istnieją poważne poszlaki, że za ransomware o nazwie CryptoLocker stoją… Polacy. Malware ów został zbadany i opisany na blogu [deadlink] (polecam lekturę całego wpisu), autor uzyskał dostęp do bazy (niestety dość pustej) i widać w kodzie tekst:

define('DBPASS', 'Be6mybCWhpFpgG4u');//Dostep do sql zamiana!!!

Swojsko brzmiący komentarz, prawda? Swoją drogą ładny przykład na to, że korzystanie z Tor nie oznacza braku możliwości namierzenia, gdzie stoi serwis, chociaż w tym przypadku autorowi wpisu nie udało się uzyskać adresu IP systemu.

UPDATE: Jak donosi Zaufana Trzecia Strona, malware nie nazywa się CryptoLocker, a CryptorBit. Polecam ich wpis – dużo więcej informacji i po polsku.

Opublikowane w

Własny DNS cache jako lekarstwo na problemy z siecią

Jest powiedzenie, że nowe to dobrze zapomniane stare. Tak jest w przypadku DNS i ataków różnej maści. Niedawno głośno było o DDoSach z użyciem DNS amplification, potem o podmianie DNS (głównie na routerach, nie jak kiedyś na komputerach, ale cel ten sam), a od niedawna popularne stało się generowanie dużej ilości zapytań do serwerów DNS rekursywnych ISP (AFAIK też ostatecznie rodzaj DDoSu). Na tyle dużej, że niektórzy operatorzy mieli/mają problemy z obsłużeniem żądań pochodzących od swoich klientów na swoich serwerach cache’ujących.

Z różnych pokątnych źródeł (Facebook, IRC) wiem, że pierwszego dnia, gdy się to zaczęło, były problemy z dostępem do Internetu w sieciach należących do Inei i Multimedii. Nie znam przyczyny, ale biorąc pod uwagę, że jeszcze jednemu providerowi „kończyły się” maszyny obsługujące rekursywne DNS i że w przypadku Multimedii pomagała zmiana w systemie na np. serwery DNS Google, przypuszczam, że chodzi właśnie o niewydolność serwerów DNS dostarczanych użytkownikom tych sieci przez ISP.

Rozwiązanie jest dość proste – wystarczy uruchomić swój serwer DNS rekursywny lub forwarder na desktopie czy routerze w swojej sieci, by sieć zaczęła działać lepiej i być mniej zależna (lub nawet niezależna) od DNSów naszego ISP. Ja na swoich desktopach (oczywiście Linux) od dłuższego czasu mam uruchomionego unbound (pokłosie benchmarków DNS) – jest lekki i bezproblemowy. W obecnej sytuacji mamy podwójną korzyść z własnego cache: po pierwsze, jak zwykle odpowiedzi udzielane będą nieco szybciej[1], po drugie, uniezależniamy się od serwerów naszego ISP, który w związku z niewesołą sytuacją w sieci może mieć problemy z działaniem w ogóle.

Z kolei w przypadku sieci lokalnych i routerów sprzętowych działających pod kontrolą OpenWrt lub podobnego systemu warto zwrócić uwagę na mały i zgrabny dnsmasq, którego konfigurację opisywałem kiedyś dość dokładnie.

Niezależnie od wyboru, koniecznie pamiętajmy o zabezpieczeniu czyli poprawnej konfiguracji naszego serwera DNS. Obsługujmy zapytania rekursywne tylko z naszej zaufanej sieci (np. LAN). W przeciwnym razie nasz serwer może zostać wykorzystany do DDoS poprzez DNS amplification. Ograniczać można na wiele sposobów w zależności od użytego serwera i możliwości: firewall, ograniczenie nasłuchiwania do konkretnego interfejsu lub definicje obsługiwanych prefiksów w konfiguracji samego serwera.

[1] Nie zawsze jest to prawdą, liczy się nie tylko opóźnienie do serwera, ale także zawartość jego cache czy wydajność sprzętu, na którym działa. Pisałem kiedyś szerzej o wyborze serwera DNS.