Tag: google

Opublikowane w

Google, he knows me

Dostałem maila od Google. Na stronie wykryto błędy, kod błędu 403. Sprawa mnie zaintrygowała. Co prawda chodziło tylko o jeden URL, ale czemu 403? Błędy 5xx czy 404 bym zrozumiał jeszcze, zwłaszcza na blogu, ale 403? Coś się tu zdecydowanie nie zgadza.

Rozpocząłem dochodzenie i zrobiło się dziwniej. Bowiem chodziło o zupełnie egzotyczny URL ( hxxps://zakr.es/tststs/ ). Na oko poprawny, ale ewidentnie tymczasowy i testowy. I zdecydowanie nie należący do bloga. W ogóle byłem zdziwiony, że Google o nim wie.

And he knows I’m right

Pierwsze co przyszło mi do głowy to robots.txt. Może dlatego, że sugerują sprawdzenie, czy dostęp nie jest tam blokowany? W każdym razie pudło. Zresztą nawet gdyby tam URL był, to raczej jako wykluczenie dla botów. A wtedy zgłaszanie braku dostępu byłoby sporą bezczelnością.

Zajrzałem do katalogu na serwerze i przypomniało mi się, że testowałem pewną rzecz. Powiedzmy, że okolice bug bounty. Tak, robienie tego na podstawowej domenie to zwykle kiepski pomysł, ale tym razem kluczowa miała być obecność naturalnego ruchu. Tak czy inaczej nic z tego nie wyszło, tj. nie udało mi się wykorzystać w planowany sposób. A katalog pozostał, choć już niewykorzystany. I nielinkowany.

Analiza

Google webmaster tools[1] pokazuje, skąd jest linkowana dana strona. W tym przypadku podał dwie strony na blogu. Jedną z konkretnym wpisem, drugą zbiorczą.

Strona odsyłająca
https://zakr.es/blog/author/rozie/page/6/
https://zakr.es/blog/2015/10/spis-wyborcow-a-rejestr-wyborcow/

Tyle, że w podglądzie źródła tego ostatniego wpisu to ja tego URLa w żaden sposób nie widzę.

Jak to wygląda czasowo? Kolejna ciekawostka to kolejne dwie daty w Google webmaster tools:

Data pierwszego wykrycia: 31.08.2022

Zapewne wtedy się bawiłem. Daty utworzenia plików potwierdzają – wszystkie pliki mają 03.08.2022. Ma to jakiś sens, tylko musiałbym zostawić pliki podlinkowane na miesiąc? Raczej niemożliwe, bo wtedy zostałyby na stałe. A nie ma. No i skąd by się wzięły w tak starym wpisie?

Ostatnie skanowanie 5 maj 2023, 11:47:16

To oczywiście możliwe, tym bardziej, że Google zauważyło błąd 403 dokładnie 3 maja 2023. Po ponad pół roku?

I’ve been talking to Google all my life

Jeśli chodzi o Google, to mamy love hate relationship. Z jednej strony doceniam firmę za GCTF, czy zabezpieczenia poczty i kont. Z drugiej strony to, co robią z prywatnością userów, nachalność reklam, tragiczny, scamerski content części reklam bąbelkowanie w wyszukiwarce i wreszcie samo bycie globalną korporacją mocno mnie odstręczają.

Ostatecznie jest tak, że umiarkowanie korzystam z ich usług. Trochę, bo wygodne, trochę, bo wypada znać. Mam webmaster tools, mam reklamy AdSense, ale tylko w wybranych miejscach. Pozwalam indeksować blog. Raczej nie korzystam z ich wyszukiwarki, tj. sięgam do niej tylko, jeśli nie znajdę wyników w podstawowej, czyli rzadko. Inne usługi Google, czyli np. Maps, Waze, translate, calendar, drive, docs – różnie, raczej korzystam, choć w ograniczonym stopniu.

Częściowe wyjaśnienie

Spojrzenie w logi serwera mówi nieco więcej:

66.249.65.223 - - [28/Aug/2022:20:35:53 +0200] "GET /tststs/ HTTP/1.1" 403 187 "-" "Mozilla/5.0 (Linux; Android 6.0.1; Nexus 5X Build/MMB29P) AppleWebKit/537.36 (KHTML, like Gecko) Chrome/104.0.5112.79 Mobile Safari/537.36 (compatible; Googlebot/2.1; +http://www.google.com/bot.html)"
66.249.70.63 - - [30/Aug/2022:20:53:52 +0200] "GET /tststs/ HTTP/1.1" 403 187 "-" "Mozilla/5.0 (Linux; Android 6.0.1; Nexus 5X Build/MMB29P) AppleWebKit/537.36 (KHTML, like Gecko) Chrome/104.0.5112.79 Mobile Safari/537.36 (compatible; Googlebot/2.1; +http://www.google.com/bot.html)"
66.249.64.227 - - [30/Apr/2023:22:32:01 +0200] "GET /tststs/ HTTP/1.1" 403 187 "-" "Mozilla/5.0 (Linux; Android 6.0.1; Nexus 5X Build/MMB29P) AppleWebKit/537.36 (KHTML, like Gecko) Chrome/112.0.5615.142 Mobile Safari/537.36 (compatible; Googlebot/2.1; +http://www.google.com/bot.html)"
66.249.64.231 - - [03/May/2023:10:44:18 +0200] "GET /tststs/ HTTP/1.1" 403 187 "-" "Mozilla/5.0 (Linux; Android 6.0.1; Nexus 5X Build/MMB29P) AppleWebKit/537.36 (KHTML, like Gecko) Chrome/112.0.5615.142 Mobile Safari/537.36 (compatible; Googlebot/2.1; +http://www.google.com/bot.html)"
66.249.64.229 - - [05/May/2023:11:47:16 +0200] "GET /tststs/ HTTP/1.1" 403 187 "-" "Mozilla/5.0 (Linux; Android 6.0.1; Nexus 5X Build/MMB29P) AppleWebKit/537.36 (KHTML, like Gecko) Chrome/112.0.5615.142 Mobile Safari/537.36 (compatible; Googlebot/2.1; +http://www.google.com/bot.html)"

Część rzeczy się zgadza, np. wizyty kiedy Google zauważyło i zaindeksowało URL, po miesiącu od zamieszczenia plików. Widać też wizyty 03.05, kiedy sobie o nim ni stąd ni zowąd przypomniało. Mogło się też zdarzyć, że do testów wziąłem jakiś stary wpis z 2015.

Nadal nie zgadza się – albo nie mogę sobie przypomnieć – jak to się stało, że URL został na miesiąc, a nie został na stałe. I słodką tajemnicą Google pozostanie, czemu zapomniało o tym URLu na bite osiem miesięcy.

Usunąłem katalog z serwera. Może teraz Google, gdy dostanie 404, zapomni o nim na dobre?

[1] Obecnie Google Search Console, ale przywykłem do starej nazwy, więc przy niej zostanę, przynajmniej w tym wpisie.

Opublikowane w

Google Authenticator ma backup

Piekło zamarzło. Przedwczoraj na blogu ogłoszono, że Google Authenticator dorobił się backupu kodów na koncie Google. Wersja oferująca tę funkcjonalność jest już do pobrania z Google Play. To duża i ważna zmiana i okazja do notki. Przy okazji zmieniła się niestety ikona programu.

Jak działa TOTP?

Zasada działania TOTP (Time-based One-Time Passwords) jest bardzo prosta, a implementacja w większości języków to kilka-kilkanaście linii kodu. W skrócie: najpierw, przy włączaniu tej metody uwierzytelniania, serwer generuje i zapisuje sekret. Dzieli się nim z użytkownikiem, zwykle przy pomocy QRcode.

Od tej pory kody są generowane na podstawie bieżącego czasu (unix timestamp), zaokrąglonego do 30 lub 60 sekund, oraz ww. sekretu. Najpierw są hashowane, następnie hash jest przekształcany na sześciocyfrowy kod. I już.

Jak widać, do generowania kodów dla danego użytkownika wystarczy poznać sekret. Natomiast z uwagi na użycie funkcji skrótu, odtworzenie sekretu z kodu jest bardzo trudne. Sprytne.

Znaczenie

Czemu to takie ważne? Brak jasnego, prostego sposobu backupów był dla mnie ogromnym argumentem przeciw korzystaniu z TOTP. Stosunkowo łatwo było stracić dostęp do kodów, czyli odciąć się od serwisu. A dostępność jest przecież składową bezpieczeństwa. Dlatego wolałem jako 2FA wykorzystywać kody SMS. Mocno niedoskonałe: drogie, niewygodne, zawodne, podatne na ataki. Oczywiście koszt jest po stronie serwisu, który musi wysyłać kody. Wygoda to rzecz dyskusyjna, niektórzy dostawcy nawet nie mieli dużego opóźnienia w dostarczaniu SMSów. Awarie operatorów nie zdarzały się często, a SIM swap nie jest tanim czy łatwym atakiem.

Oczywiście istniały alternatywne aplikacje, które oferowały backup sekretów. Tylko jakoś bardziej ufam dostawcy systemu operacyjnego na moje urządzenie, niż losowej appce. Podejrzewam, że ludzi takich jak ja było więcej.

Jak było wcześniej?

Wcześniej było… słabo. Z backupem Google Authenticator można było sobie radzić na kilka sposobów. Pierwszym było zdjęcie/screenshot QRcode przy włączaniu TOTP. Średnio wygodne w przechowywaniu (bitmapa/wydruk), zajmujące dużo miejsca, żeby wyszukiwać trzeba dobrze opisać.

Kolejny sposób to zapisanie kodów ratunkowych. Większość serwisów w momencie generowania sekretu TOTP podaje kody ratunkowe do wydrukowania/zapisania. Niezłe, o ile ktoś korzysta z managera haseł.

Ostatni sposób to… drugie urządzenie z Google Authenticator i utrzymywanie kodów na obu urządzeniach. Dość drogie z uwagi na koszt kolejnego urządzenia, niezbyt wygodne z uwagi na konieczność ręcznej synchronizacji.

Jak widać, powyższe sposoby są niezbyt wygodne, albo działają dla osób, które mają dobrze poukładane backupy. Dla osób, które po prostu chcą mieć zabezpieczone konta przez 2FA, a niekoniecznie chcą projektować system backupów, uwzględniając jego dostępność – bardzo średnie. Bo właśnie, fajnie, że masz wydrukowane QRcode’y czy kody ratunkowe przechowywane w sejfie. Ale co jesteś właśnie na wakacjach i tracisz telefon, wraz z dostępem do wszystkich serwisów?

Wady

Obecne rozwiązanie nie jest idealne. Nadal będziemy uzależnieni od Google w kwestii backupu kodów i ich odzyskania. Dla większości ludzi będzie to zapewne akceptowalne ryzyko, tym bardziej, że ma znaczenie wyłącznie przy odzyskiwaniu, czyli bardzo rzadko.

Kolejną wadą jest trzymanie wszystkich jajek w jednym miejscu. Konto Google staje się SPOF. Szczególnie, jeśli ktoś korzysta także z zapamiętywania haseł przy pomocy Google.

Jeszcze osobną sprawą jest kwestia zaufania do samego Google. Nie napisałem tego pierwotnie i wprost, ale uznałem, że jeśli mamy OS od Google, zintegrowany z ich sklepem i konto w ich serwisie, to z jakiegoś powodu ufamy Google. Zależy oczywiście od modelu zagrożeń.

Zaufanie do Google jest tym istotniejsze, że backup kodów trafia do Google w postaci niezaszyfrowanej. Czy Google udostępni np. służbom kody 2FA? Nie wiem, ale się domyślam. Po raz kolejny, kwestia modelu zagrożeń. Szczęśliwie Google zapowiedziało dodanie szyfrowania.

Podsumowanie

Uważam tę zmianę za bardzo dobrą, z punktu widzenia przeciętnego użytkownika i mam nadzieję, że przyczyni się do popularyzacji 2FA. W ogóle ostatnio mamy dobry klimat dla 2FA opartych o TOTP. Najpierw wyłączenie 2FA przy pomocy SMSów w Twitterze, teraz backupy w Google Authenticator.

Paradoksalnie jednak, po tej zmianie może się okazać, że… lepiej zmienić dostawcę appki do 2FA, niż włączać backup do chmury Google w Google Authenticator. W sugerowanych pojawiły się FreeOTP, FreeOTP+, 2FAS.

UPDATE: Dodane info o zaufaniu do Google. Dodane info o braku szyfrowania i zapowiedź dodania. Zaktualizowane podsumowanie.

Opublikowane w

Jak robić lepsze spotkania w Google Calendar?

Przeczytałem wpis o tym, jak telekonferencje zmieniają nasz sposób pracy. I jak jestem zdania, że praca zdalna niesie wiele korzyści, tak gdybym miał wskazywać wady, to ryzyko utraty przerw od komputera wskazałbym jako jedną z głównych. Można je zminimalizować planując skrócone spotkania.

W stacjonarnym modelu pracy okazji na oderwanie się od komputera jest wiele. Wyjście po kawę potrafi skończyć się krótką rozmową w kuchni, spotkania także są przerwą od pracy na komputerze. Przynajmniej dla większości uczestników i przez większość czasu. Czasem któraś osoba obecna na spotkaniu notuje na komputerze, albo ktoś musi sięgnąć po dane.

Dla przypomnienia: zgodnie z prawem pracy, pracownikowi przysługuje 5 minut przerwy od pracy na komputerze na każdą godzinę pracy. Nie musi być to przerwa od pracy w ogóle, ale przy pracy zdalnej raczej tak będzie, bo albo pracujemy na komputerze, albo jesteśmy na spotkaniu… na komputerze. O ile będziemy w stanie zrobić przerwę, a nie będziemy właśnie kończyć jedno spotkanie i zaczynać kolejne. Domyślnie bowiem Google Calendar ustawia koniec i początek spotkań co równe 30 minut.

Jak ustawić skrócone spotkania w Google Calendar?

Na szczęście można to zmienić. Google Calendar posiada bowiem wbudowaną opcję, która umożliwia domyślne ustawianie krótszych spotkań. Krótszych, czyli spotkań nie kończących się o pełnej godzinie.

W wersji angielskiej Google Calendar krótsze spotkania ustawimy poprzez
Settings -> Event settings -> Speedy meetings

Natomiast w polskiej wersji Kalendarza Google będzie to
Ustawienia -> Ustawienia wydarzeń -> Szybkie spotkania

Następnie możemy wybrać łączny czas trwania spotkań w trakcie każdej godziny.

Wady rozwiązania

Rozwiązanie nie jest idealne. Po pierwsze, mamy w ten sposób wpływ tylko na spotkania organizowane przez siebie, nie wszystkie, w których uczestniczymy. Przydałaby się choćby sugestia, że zapraszane osoby korzystają z trybu skróconych spotkań.

Kolejna wada to brak możliwości wybrania 55 minut spotkań, czyli wartości odpowiadającej wprost prawu pracy, w ciągu godziny. Dostępne są jedynie predefiniowane wartości. Najbliższa polskiemu prawu pracy jest wartość 50 minut. Daje ona co prawda więcej, bo 10 minut wolnego od spotkań na godzinę, ale nie jest to duża różnica. Dodatkowo świetnie sprawdza się przy spotkaniach półgodzinnych.

Osobiście za największą wadę uważam brak możliwości wyboru, czy spotkanie powinno być skracane z dołu, czy z góry. System przewiduje tylko wcześniejsze kończenie spotkań. Tymczasem bardziej naturalne wydaje się ustawienie późniejszego ich rozpoczęcia.