Miesiąc: luty 2010

Opublikowane w

Patos kapu kap.

Niedawno miała miejsca akcja Stop-Cenzurze (dead link). O co chodziło, można doczytać na stronie. Akcja miała wiele pochodnych, przykładowo do pobrania był bardzo ciekawy skypt (ciekawszy niż czarny banner, choć IMO trochę mniej mówiący – banner wyłączający u góry nieco za mały), zasłaniający niektóre wyrazy czarnymi prostokątami (wyłączane po kliknięciu banneru).

Ponieważ akcję popieram, to i tu znalazł się banner (co prawda pojawił się później, bo wtedy dowiedziałem się o akcji, ale był). Można nawet mówić o jakimś sukcesie – chyba pierwszy raz doszło do zauważenia zwykłych ludzi i ich zastrzeżeń do prac rządu i procesu stanowienia prawa, co więcej, była nawet jakaś reakcja i zainteresowanie ze strony rządu. Pożyjemy, zobaczymy.

Natomiast nie o tym chciałem pisać, a o przemówieniu na zakończenie akcji. Jak pisałem, banner zamieściłem, ale nawet nie zgłaszałem strony, bo po co? Kto wejdzie, ten zobaczy banner i tyle. Natomiast chcę się odnieść – po raz kolejny – do fragmentu wspomnianego przemówienia:

Niektórzy z Was mogli się przecież przy tym narazić na mniejsze wpływy u reklamodawców i oburzenie społeczności dla której jesteście. To właśnie można nazwać poświęceniem dla sprawy.

Już samo słowo przemówienie w tytule sugeruje, że od patosu będzie kapać, ale tego się nie spodziewałem. Normalnie zamieszczający od ust sobie odebrali, głodowali miesiąc, wygnano ich z miast i pokasowano im konta na serwisach. Społeczność była oburzona, jad pod ich adresem wprost lał się strumieniami w wielu wpisach poświęconych tej sprawie. Oraz tradycyjnych mediach (szczególnie niektóre dzienniki). Poświęcenie, jakby ręce dali sobie uciąć w ramach protestu. No i maile, nie zapominajmy gorzkich mailach z wyrzutami. Treść takiego maila można zobaczyć poniżej. Bzzzt, wróć. Można by było zobaczyć, jakbym jakiegoś dostał.

Get real, całe przyłączenie się do akcji to było tylko wklejenie kawałka kodu w szablon, żeby się odwiedzającym banner wyświetlił. Po prostu i tylko tyle. Jak napisałem w komentarzu, dla mnie taki tekst na koniec akcji jest żałosny. W stylu wy, wielcy bohaterowie, w ramach głodówki nie zjedliście dziś ani jednego ciastka, dziękujemy za poświęcenie! Choć stańcie do apelu byłoby mocniejsze…

I zastanamiam się, gdzie byli i co robili wszyscy ci obrońcy wypowiedzi, kiedy MG kasowano konto (podążanie za odnośnikami wskazane; miałem nie wracać do tego, ale tak się kojarzy, że nie mogę się powstrzymać).

 

Opublikowane w

Sortowanie śmieci w Polsce – czemu jest źle?

Kolorowe pojemniki na odpady pojawiły się jakiś czas temu. Jednak sortowanie śmieci wcale nie jest popularne. Ponieważ sortuję śmieci i uważam, że produkujemy (my, jako ludzie) ich na tyle dużo, że warto sensownie się ich pozbywać, garść przemyśleń dotyczących sortowania śmieci w Polsce.

Czemu warto sortować? Powodów jest kilka. Po pierwsze, posortowane i odpowiednio potraktowane śmieci nie zapełniają wysypiska i nie trują bezsensownie środowiska, tylko są traktowane w odpowiedni sposób – albo niszczone w sposób bezpieczny dla środowiska, albo nawet mogą być powtórnie wykorzystane. Powód drugi, mniej oczywisty, to fakt, że śmieci wyrzucane do zbiorczych punktów to mniej śmietników zwykłych, za które płacimy od sztuki (od pojemnika). Czyli sortując możemy – przynajmniej teoretycznie – obniżyć koszt wywozu śmieci. Szczególnie, jeśli mamy więcej niż jeden kubeł dla danej zbiorowości.

Powodów, dla których ludzie nie sortują śmieci jest wiele. Przede wszystkim niska świadomość społeczna i brak nawyku. Przykładowo u mnie na klatce wisi informacja w stylu kartony podrzyj przed wrzuceniem do kubła. No cudownie. Tylko czemu w ogóle wyrzucać je do kubła, żeby gniły na wysypisku, a nie wynieść , jeśli nie do skupu, bo to dla wielu – w tym dla mnie – gra, nie warta świeczki, to chociaż do stosownego „segregatora”?

Do tego ludzie myślą, że i tak wszystko trafia na jedno wysypisko. Ufam, że nie, bo na choinki w tym roku był specjalny samochód w Poznaniu. Świetna inicjatywa, tylko jak mało popularne jest wyrzucanie w specjalizowanym miejscu (które jeszcze podjechało na okoliczny plac), dotarło do mnie, gdy dostałem jakieś gadżety za oddanie choinki (kalendarz i choinkę zapachową).

Na tym nie koniec – nie wiadomo, gdzie co wrzucać. Instrukcje na śmietnikach są niejednolite, niejasne, w sieci też nie jest łatwo o jednoznaczne informacje. Przykładowo, nieoczywiste jest, gdzie wyrzucać kartony po napojach i mleku. Puszki aluminiowe? Nawet nie myślę – stawiam obok śmietnika (akurat „segregatora”, ale to bez znaczenia), na szczęście są „złomiarze”, którzy chętnie je wezmą i zaniosą za parę groszy do punktu skupu.

Kolejna sprawa – kubły są daleko, więc mało kto korzysta. Poważnie, to, że do „segregatorów” jest 5 minut na piechotę, to nie znaczy, że są blisko. Gdyby stały przy jakichś ważniejszych węzłach komunikacyjnych, to moooże, ale to pisze sprawny człowiek. Staruszka czy matka z małym dzieckiem nie pójdzie na 5 minutowy spacer tylko po to, żeby plastiki wyrzucić do „segregatora”, skoro może do zwykłych śmieci wyrzucić.

Nie ma dodatkowych kubłów „segregatorów” przy każdym większym śmietniku, a – moim zdaniem – powinny być, jeśli ludzie mają z tego korzystać. Stoją 4 kubły na zwykłe śmieci – powinny być po jednym typie każdego „segregatora” (papier, plastik, szkło białe, szkło kolorowe). Spacery do „segregatorów”, nawet te kilkuminutowe, to domena hobbystów i ideologów.

Na deser dochodzą nierealne wymagania dotyczące mycia, odkręcania zakrętek, elementów metalowych itp. C’mon, jak oni to sobie wyobrażają? Jak mam uwalony słoik po ketchupie czy butelkę po soku, to albo wywalę ją do śmieci ogólnych, albo wyniosę do dedykowanego „segregatora”, ale na pewno nie będę jej mył (praca, koszt) czy odkręcał, jak śmieci wyrzucam w drodze do pracy (czas, poza tym pewnie się upapram). Olewam te zalecenia, w końcu te śmieci powinny i tak trafić na sortownię. Plastików jest wiele rodzajów i nie ma co się łudzić, że ludzie będą się doktoryzować z tego, jak dokładnie segregować. Zamiast tego powinny być ogólne wytyczne, typu tu metale, tu szkło (ew. białe i reszta), tu plastik, tu papier, a reszta powinna być robiona w sortowniach.

Szczerze mówiąc, wolę model szwedzki. Kaucjowane puszki i butelki PET (zwykłe chyba też, ale nie pamiętam) znacznie redukują problem. Plus przy śmietnikach były dedykowane pojemniki na resztę plastików i papier (IIRC). I tyle. Pewnie i tak wychodzili na tym sto razy lepiej, niż my, bo ludzie jednak masowo oddawali i puszki, i butelki plastikowe. Z tego co widziałem, zwykłe śmieci też były sortowane. W końcu jak kubły stoją obok siebie, to żaden problem podzielić w domu na papier, plastik, reszta.

Opublikowane w

Fujitsu Siemens Esprimo V6515

Staremu laptopowi (Asus A6U) się umarło, więc wymieniłem mojej miłej notebooka. Stanęło na tanim, tytułowym FS Esprimo V6515. Poniżej szybkie wrażenia z krótkiego użytkowania sprzętu i instalacji Debiana w wersji Lenny.

Fujitsu Siemens Esprimo V6515

Źródło: http://gdgt.com/fujitsu-siemens/esprimo/mobile/v6515/

Może Asusowi nie zmarło się tak całkiem, ale praca była niemożliwa – twierdził, że się przegrzewa i się wyłączał. Losowo. Szybka poprawa chłodzenia nie pomogła (a raczej pomogła na chwilę), poza tym sprzęt średnio nowy i średnio rozwijalny (Sempron 3000+, 512 MB RAM, dysk IDE), więc stanęło na tym, że szybciej i pewniej zmienić, niż naprawiać (czym i tak pewnie się zajmę), bo może płyta walnięta, czujnik jakiś czy procesor, a nie po prostu chłodzenie. Pojawił się więc nowy, względnie tani lapek.

Tytułowy FS Esprimo V6515, to: matowa matryca (to IMO plus) 15,4″, 2 GB RAM (1 GB + 1 GB dołożony), Nvidia 8200M, procesor Intel Pentium Dual Core T3400 (2,16 GHz), dysk 160 GB (5400 rpm), nagrywarka DVD. W porównaniu z poprzednikiem, na oko – demon szybkości. Z Windows Vista Basic w markecie już za 1350 zł brutto, czyli niedrogo, nawet porównując koszt modernizacji/naprawy poprzednika.

Pierwsze wrażenie – ogór. Nie ma nic, raptem 3 złącza USB, ethernet, wyjśnie na zewn. monitor, jakieś słuchawki i… tyle. Żadnej kamery, modemu, dodatkowych złącz, slotu na karty. Nic. Do tego tandetnie i delikatnie wyglądający plastik. Całość duża – gruby (wysoki), szeroki i głęboki. Wagę przemilczę. No cóż, low end… Ale że ma to być „przenośna stacjonarka”, a nie laptop, to w sumie jakość nie jest aż tak ważna, podobnie jak czas pracy na baterii.

Zadecydowała cena (chyba jedne z najtańszych laptopów w ogóle) i grafika z CUDA, którą mam zamiar kiedyś się pobawić bardziej. Krótko – do jakości można przywyknąć, a szybkość faktycznie jest OK (pamięć RAM współdzielona z grafiką). Sprzęt nie kupowany z myślą o Linuksie, bo nie będzie to podstawowy system na nim, ale na oko powinno działać, zresztą „jakoś to będzie”.

Na pierwszy ogień – zaraz po instalacji Windowsa – poszedł memtest – błędów nie było. Spróbowałem uruchomić Knoppiksa z USB i… pierwszy zawód. Nie zadziałał. Standardowe wyłączenie acpi itp. również nie pomogły.

Podejście drugie to LiveUSB Debiana Lenny w wersji 64 bit (DIY). Działa. I jest szybki. Bardzo szybki. Nie wiem, czy to kwestia 64 bit, czy samego sprzętu, czy uruchamiana z pendrive’a, ale KDE uruchamia się błyskawicznie. Szybka instalacja po kabelku ethernetowym (karta bezprzewodowa nie działa z liveCD) i… Lenny średnio się nadaje na desktop. Przynajmniej dla tej maszyny.

Przy standardowej instalacji (znaczy się Lenny postawiony debootstrapem, nie z użyciem instalatora) nie działały: wireless, klawisze specjalne (głośniej, ciszej, jaśniej, ciemniej) oraz… dźwięk. No dobrze, być może dźwięk działał, bo coś tam cichutko szumiało, tylko nie zauważyłem wyciszonego suwaczka od „speakers”. Działała akceleracja 3D (sterownik binarny Nvidii z dystrybucyjnego repozytorium) i karta ehernetowa, przy czym grafika zmieniała jasność na maksimum (a klawisze nie działały).

Jeśli chodzi o wireless, to lspci wskazało, że jest to Atheros AR242x 802.11abg, czyli całkiem zacna karta (nie spodziewałem się wsparcia dla 802.11a w takim low endzie). Szybkie sprawdzenie i… wiki Debiana stwierdza, że na kernelu z Lenny’ego ta karta nie zadziała (choć ogólnie powinna działać i to na sterowniku z jądra). No dobrze, i tak nie lubię dystrybucyjnych kerneli. Szybkie ściągnięcie waniliowego 2.6.32.6, ponieważ nie mam czasu, to nie bawię się w tuning, tylko biorę konfig z Lenny’ego, make oldconfig, make-kpkg –initrd kernel_image, reboot i… WiFi działa, ale – zgodnie z przewidywaniami – grafika nie bardzo.

Module assistant nie zrobi pakietu na podstawie sterownika z Lenny’ego, bo kernel za nowy. Nic to, zaczyna się backportowanie. Instalacja źródeł nvidia-glx i nvidia-kernel-source z repozytorium unstable (wersja 190.53-1), kompilacja, instalacja i… działa (przy okazji wrzuciłem mój ulubiony wicd dla WiFi, także backportowany). Dla odmiany, zamiast jasności na maksimum, jest na minimum. Wspominałem, że klawisze specjalne (nadal) nie działają? Za to działa:

echo "5" > /sys/class/backlight/acpi_video0/brightness

Ale da się pracować. 😉 Do tego szybkie zrobienie dynamicznej zmiany taktowania procesora (bez problemu).

Z podstawowych rzeczy został dźwięk. Stwierdziłem, że albo opcje do modułu potrzebne, albo nowsza alsa. Albo jedno i drugie. Alsa backportuje się bez problemu, trochę nt. opcji modułu (i – nie ukrywajmy – wielu innych rzeczy) znalazłem na opisie instalacji Lenny’ego dla V6505 (nieco inny sprzęt, ale wiele zbieżności). Po instalacji alsy odkrywam wyciszony suwak „speakers”. Nie wiem, czy go wcześniej nie zauważyłem, czy go nie było. W każdym razie po zwiększeniu głośności dźwięk działa.

Ostatecznie stanęło na tym, że klawisze specjalne nie działają, reszta działa (ww. strona sugeruje, że Ubuntu 9.10 obsługuje wszystko od kopa, więc jak komuś zależy na bezproblemowej instalacji Linuksa, to raczej tę dystrybucję polecam, choć jej nie testowałem).

Co do samego sprzętu, to uwagę zwraca także duży pobór prądu – powertop pokazuje, że zużywa dużo więcej prądu, niż HP Compaq 8430 sprzed 2,5 roku. Mówiąc dużo więcej, mam na myśli przynajmniej jakieś 30% (IIRC). Oba na podobnych ustawieniach – bez obciążenia (minimalne taktowanie), mało uruchomionych programów, włączone wifi, ekran o normalnej jasności. Natomiast jeśli chodzi o szybkość, to nie chodziło o bootowanie z pendrive’a – nadal jest bardzo szybki. Ikonki w splashu KDE robią pyk-pyk-pyk i system gotowy do działania. Bez żadnego tuningu.

Podsumowując – całkiem fajny sprzęt (IMO lepszy wybór, niż kupno typowego desktopa, jeśli ktoś nie ma jakichś wielkich wymagań dla np. grafiki), nawet obsługiwany przez Linuksa, choć Debian Lenny nie jest dla niego najszczęśliwszym pomysłem – wymaga rzeźby (a mimo to klawisze specjalne nadal nie działają). Przy czym należy mieć na względzie, że to nie mój sprzęt i raczej nie miałem czasu na wgryzanie się i zabawę.

Na potrzeby serwisu Linux on Laptops popełniłem opis instalacji Debiana Lenny na Fujitsu Siemens Esprimo V6515 (ang.) – może się komuś przyda. Więcej szczegółów dotyczących sprzętu, konfiguracji i instalacji pakietów – tamże. Ew. aktualizacje opisów uruchamiania także będą się znajdowały raczej tam, niż w tym miejscu.