Tag: YouTube

Opublikowane w

Dostęp tymczasowy

Zaczęło się niewinnie, bo od obrazkowego komentarza. Kumpel DJ pochwalił się w firmie, że okazyjnie kupił mixer, więc jako komentarz poleciała od razu stosowna scena z filmu Nienawiść (La Heine):

DJ scene La Heine

Fanem francuskiego hip-hopu/rapu nie jestem, ale… jest trochę kawałków, które doceniam. Albo wręcz lubię. Przypomniało mi się, że całkiem niedawno odkryłem pewien godny uwagi kawałek i chciałem się nim podzielić.

Tylko był „drobny” problem – nie pamiętałem ani tytułu, ani wykonawcy. Co gorsza, zupełnie nie kojarzyłem, kiedy go ostatnio słyszałem na liście na Spotify. Więc się nie podzieliłem.

Jednak nie dawało mi to spokoju. Stwierdziłem, że może dodałem go jeszcze w Tidalu, a migracja playlisty ciągle czeka, podobnie jak wpis na ten temat, więc może jest tam? Zalogowałem się na Tidal i… zaczęło się przeglądanie.

Mam tam ponad pięćset utworów w jednym worku. Niby jest chronologiczna kolejność dodawania do listy, ale jakoś nie kojarzyłem, kiedy dokładnie dodałem ten utwór. W trakcie przeglądania zwróciłem uwagę na coś innego. Niektóre utwory były oznaczone innym kolorem. I nie dawały się odtworzyć. Początkowo sądziłem, że to jakiś problem techniczny, konieczność załadowania z wolniejszego storage albo covery, które w jakiś sposób łamią prawa autorskie, bo dotyczyło to raczej niszowych utworów.

Jednak nie. To samo dotyczyło oryginalnych utworów pewnych, zupełnie nie niszowych, wykonawców. I – z tego co zaobserwowałem – raczej właśnie całej twórczości artysty, a nie poszczególnych kawałków. Czyli w Tidal mamy dokładnie tę samą sytuację, co np. w Netflix: płacimy jedynie za możliwość korzystania z platformy w danym okresie czasu. Nie kupujemy dostępu do konkretnej treści. Nie mamy żadnej gwarancji, że za parę miesięcy będziemy mogli posłuchać naszych ulubionych utworów. Ani że nasze playlisty będą takie, jakimi je stworzyliśmy[1].

W przypadku filmów powiedzmy, że istnieją jakieś przesłanki techniczne, żeby ograniczać ilość contentu. Jednak muzyka jest znacznie mniejsza. Licząc na bogato 5MB na utwór, tysiąc kawałków to raptem 5 GB. Wrzucam to na telefon – o komputerze nie wspominając – i nawet nie zauważam zużycia miejsca…

Oczywiście nie chodzi o przyczyny techniczne. I nie powinienem być zaskoczony. Artysta zerwał umowę z platformą, więc utwory nie są dostępne, proste. Ale jestem zaskoczony, bo o ile filmy nie są „legalnie” dostępne wszędzie, w tym na największym pirackim portalu, to muzyka jak najbardziej dostępna jest. Czyli mamy paradoksalną sytuację, że płacąc nie dostaniemy dostępu do rzeczy, które są dostępne za darmo.

Czy coś w związku z tym zamierzam zrobić? Z płatnych platform nie zrezygnuję, bo jestem na doczepkę, z rodziną, a pod wieloma względami są wygodne. Ale zapewne zacznę zbierać muzykę offline. Przynajmniej to, co trafia do ulubionych na platformach streamingowych. Niekoniecznie na żywo, ale okresowa synchronizacja, raz na kwartał – czemu nie?

Na pewno motywuje mnie to też do uruchomienia – w końcu – self hosted storage. Pewnie jakiś Nextcloud. Zresztą, w przypadku muzyki mówimy o ilościach danych, które mieszczą się na darmowych dyskach webowych – zwykle dostępne jest 10-20GB za darmo.

Utwór, którego szukałem, ostatecznie znalazłem. Po prostu przypomniałem sobie tytuł na tyle, że wpisanie w wyszukiwarkę pozwoliło go znaleźć. Okazało się, że przeoczyłem go na liście w Tidalu, choć był chronologicznie dokładnie tam, gdzie się go spodziewałem.

La Rage – Keny Arkana

Cloud is fraud!

[1] Tzn. playlisty będą istniały w oryginalnej, tylko nie będzie można ich odtworzyć w pierwotnej formie, bo nie będzie „wsadu”.

Opublikowane w

NataLIE

Głośno w sieci jest o filmie BOLLYWOODZKIE ZERO: NATALIA JANOSZEK. THE END[1]. Obejrzałem i mam parę przemyśleń.

Przede wszystkim zachęcę do samodzielnego obejrzenia filmu. Jest bardzo długi – niemal trzy godziny – ale mimo wszystko warto. Mimo wszystko, bo długość filmu uważam za jedną z większych wad. Pewnie łatwo dałoby się go istotnie skrócić, ograniczając się do przedstawienia faktów, rezygnując z reakcji autora, pytań retorycznych. Mam wrażenie, że jednak przede wszystkim za rozwleczenie odpowiadają powtórzenia. Powtórzenia pytań retorycznych, zestawień sprzecznych wypowiedzi. Zwłaszcza te ostatnie mnie w pewny momencie zirytowały, po pokazać raz – jasne, dwa razy – niech będzie, trzy – przerysowany środek stylistyczny. A było więcej. Niemniej, mimo wad, uważam, że warto.

Reportaż pokazuje, jak za pomocą kłamstw, a przede wszystkim odpowiedniego przedstawiania faktów, można zmanipulować ludzi. Czy może bardziej najpierw media, które zmanipulują ludzi. Mechanizm wydaje się prosty – zaistnieć gdziekolwiek, kolejne media podchwytują i dodają nieco od siebie. Zapewne w imię lepszej klikalności albo oglądalności. Nie mówimy bowiem o tabloidach, ale o mainstreamowych mediach.

Mechanizm jest prosty i stosowany w mediach cały czas. Pokazanie czegoś wraz z odpowiednią narracją. Nawet niekoniecznie totalnej fikcji. Bo czy zdobycie tytułu miss czegoś tam na jakimś konkursie[2], a potem niedopowiadanie, że chodziło o coś tam, więc zostaje sama miss, co sugeruje wygranie konkursu, to fikcja? Albo czy mówienie, że film miał premierę na konkursie w Cannes i niedopowiadanie, że chodzi nie o ten konkurs, to fikcja? Albo czy mówienie mój film o produkcji, w której na ekranie jest się kilka sekund to fikcja?

To, co jednak zaskakuje, to łatwość nabrania(?) mainstreamowych mediów. Bo między „aktorką hollywoodzką” a paroma sekundami w jednym filmie jest jakby różnica. I wypadało by jednak wiedzieć, z kim się rozmawia. No chyba, że ważne są tylko słupki. W tym przypadku – oglądalności. Rozmowa odbyta, program wyemitowany, następny proszę.

Co zabawne, Krzysztof Stanowski w swoim filmie także korzysta – świadomie lub nie – z podobnych manipulatorskich metod. Bo „zapytam 100 Hindusów, jeśli choć jeden rozpozna Natlię, to płacę 1000 zł” i „dowód” w postaci fragmentów w filmie jest przecież idealną do zmanipulowania metodą. Można pokazać 100 odpowiadających, ale to nic nie mówi o ilości zapytanych. Niewygodne odpowiedzi można wyciąć i pokazać, co się chce. Dodając wygodną interpretację lub pozostawiając (sugerując?) ją odbiorcy.

Marcin Prokop w usuniętym wpisie na Instagramie próbował usprawiedliwiać brak fact checkingu potrzebą sztabu ludzi. Próba usprawiedliwienia to pewnie za mocno powiedziane, bardziej chodzi o zabieg erytyczny.

Tu przypomniało mi się, jak w aucie włączyłem Trójkę. Tę „nową”. Włączyłem, bo niespecjalnie coś innego odbierało czy dawało się słuchać. Audycję prowadził Wojciech Cejrowski i prezentował muzykę zza oceanu jakoś tam powiązaną tematycznie. Między utworami gdakał jakieś banały o prezentowanych utworach. W pewnym momencie zapowiedział utwór jakiegoś wykonawcy, który mieszka w jakimś mieście. I tu nastąpiło coś, co mnie zmroziło. Dodał bowiem coś w stylu – cytat niedokładny – „albo mieszkał, bo nie wiem czy żyje”. Autor audycji muzycznej nie wie, czy prezentowany wykonawca żyje – lekki szok. I do tego porusza ten temat, w sposób niewymuszony, afiszując się ignoranacją – brak słów.

Wracając do sztabu ludzi i fact checkingu. Nie potrzeba sztabu. Wystarczyłoby, żeby rozmowa nie była pusta, o niczym, tylko miała jakąś treść. Zerknięcie na IMDB też może wzbudzić podejrzenia. Bo jeśli „gwiazda” nie „gwiazduje” (starring), to wiedz, że coś się dzieje.

Dlatego reportaż jest dla mnie w równej mierze opisem przypadku Natalii Janoszek, jak i pokazaniem niekompetencji mediów i fikcji, którą kreują na prawdę. I ta wykreowana prawda staje się rzeczywistością. Na przykład, gdy celebryta zaczyna interesować się -jak w tym przypadku – polityką.

UPDATE: Komentarz autora, który zdecydowanie trzeba przeczytać.

UPDATE 2: Zrobiło się jeszcze ciekawiej w kwestii standardów zawodowych i moralnych. Autor filmu „zapomniał” poprosić Edytę Bartosiewicz o zgodę na wykorzystanie utworu Skłamałam. Nie było jej też wymienionej w credits. Utwór ten jest jakby motywem przewodnim. Czy też bardziej – był, bo podobno film – po zwróceniu uwagi – miał zostać z niego wykastrowany. Zamiast przeprosić i zapłacić oczywiście.

[1] Określenie „film” nie jest najlepsze, ale takie utknęło mi w głowie i takiego chyba używa autor. Bardziej pasuje „reportaż”. Pisownia tytułu oryginalna, znaczy copy & paste z YouTube.
[2] Mam wrażenie, że te konkursy istnieją głównie po to, żeby realizować potrzebę zaistnienia i z niektórych nikt nie wychodzi bez tytułu.

Opublikowane w

Spotify

W końcu się skusiłem na Spotify. Co prawda do tej pory największy portal z pirackim contentem, czyli YouTube, dawał radę, ale inni członkowie rodziny byli innego zdania. W sumie rozumiem. YouTube na telefonie to nieporozumienie. Wymaga włączonego ekranu i focusa na odtwarzającej aplikacji. To do słuchania muzyki jest zupełnie zbędne, a tylko rozładowuje baterię.

Na razie korzystam z wersji free, ale kupno wersji family[1] jest postanowione. W zasadzie mógłbym mieć wersję premium, bo dają, chyba na trzy miesiące[2], ale odkryłem ciekawostkę. Przy korzystaniu z przeglądarki internetowej, z ublockiem, nawet wersja free nie ma reklam. Co prawda korciło wypróbowanie ficzerów dostępnych w wersji płatnej, ale ponieważ i tak chwilowo nie mam czasu, gram z przeglądarki. I oznaczam ulubione.

Jeśli chodzi do ficzery to jest najważniejsze – możliwość pobierania muzyki do słuchania offline. Przyda się do zrobienia składanek do słuchania w aucie. Co prawda i tak mało jeżdżę ostatnio, ale składanki się przydadzą. Do tej pory nastawiałem się na album splitter opisany przy okazji tego wpisu.

Kolejna sprawa: jest aplikacja na Linuksa. Niejedna, bo widziałem jakieś nieoficjalne, działające w konsoli. Nie testowałem, bo ta oryginalna nawet działa, ale ponieważ miała reklamy, to wróciłem do przeglądarki. Sama aplikacja posiada ciekawą funkcjonalność – pozwala sterować odtwarzaniem na innych podłączonych urządzeniach. Wygląda bardzo interesująco, tym bardziej, że widziałem np. głośniki WiFi, które potrafią same odtwarzać Spotify. Może kiedyś na coś podobnego się skuszę.

Dostępność muzyki bardzo dobra. W sumie chyba nie zdarzyło mi się nie znaleźć czegoś z mainstreamu. Niszowych kapel garażowych nie ma, ale tego się spodziewałem. Raczej zdziwiłbym się, gdyby były. W końcu nie miały oficjalnych wydań albumów. Trochę brakuje mi danych o utworze i płycie z której pochodzi. Zdarzyło mi się trafić na wersje koncertowe, gdy szukałem podstawowych, z albumów.

To, co najbardziej mnie rozczarowało, to funkcja podpowiadania muzyki. Gdzie te ML i AI, się pytam? Nie no, oczywiście, coś tam się znalazło. Ale nadal, spodziewałem się czegoś, co zareaguje na like czy skip na utworze. Tymczasem nic takiego się nie dzieje, podpowiada wg swojego widzimisię. W dodatku zauważyłem, że ma tendencję do zapętlania się na tych samych utworach. Znaczy nic, czego nie było w YouTube. Szkoda, bo przydałby się tryb odkrywania nowej muzyki, czyli polecania utworów albo wykonawców w jakiś sposób podobnych, ale różnych. W wersji idealnej – ze sterowaniem poziomem losowości. Wygląda jednak, że Spotify skupiło się na radiach i różnego rodzaju listach itp. grupach tematycznych.

No nic, spróbuję zrobić na razie własne składanki… dlatego oznaczam ulubione utwory.

[1] Wersja family kosztuje aktualnie 30 zł. Jestem praktycznie pewien, że przed chwilą było to 25 zł.
[2] Też co chwilę się zmienia. Były trzy m-ce, są cztery.

UPDATE Z miejsca obok pojawiły się godne odnotowania sugestie dotyczące YouTube na Androidzie, rozwiązujące problem świecącego ekranu: LibreTube, Newpipe. Obie appki niedostępne w oficjalnym sklepie Google, wymagany F-Droid.