Tag: sklep

Opublikowane w

Majonez Winiary

Po agresji Rosji na Ukrainę wiele firm wycofało się z Rosji w ramach sankcji ekonomicznych. Niektóre, w tym szwajcarskie Nestlé, postanowiły w Rosji pozostać. Decyzja taka nie spotkała się z entuzjazmem części konsumentów, więc w ramach skoro wy nie rezygnujecie z interesów w Rosji, to my rezygnujemy z waszych produktów rozpoczął się bojkot konsumencki produktów Nestlé.

Okazało się, że używam paru produktów z koncernu Nestlé. Płatki śniadaniowe, barszcz czerwony Winiary[1] i… tytułowy majonez Winiary. O ile do płatków czy barszczu nie jestem ani bardzo przywiązany, ani nie są to duże ilości, to inaczej sprawa ma się w przypadku majonezu. Majonez Winiary był używany w domu „od zawsze”. Jeśli zaś chodzi o sporą ilość zużywanego majonezu, to wynika ona z tego, że używam go trochę nietypowo.

W większości przypadków moje kanapki nie mają masła. Zamiast tego smaruję chleb majonezem. Zalety są takie, że nie trzeba walczyć z twardym masłem ani pamiętać o jego wcześniejszym wyjęciu z lodówki. Poza tym, majonez jest smaczny i IMO pasuje do większości kanapek, więc jest to po prostu zamiana miejsca – zamiast na wierzchu, ląduje pod spodem. No i w końcu taka zamiana pasuje do zaskakująco dużej ilości kanapkowych nakryć. Nawet ser biały jako nakrycie kanapki nie gryzie się z majonezem. Odpuszczam dopiero w okolicy miodu albo dżemów, czyli produktów typowo słodkich.

W każdym razie stwierdziłem, że trzeba poszukać sobie zamiennika. Kryteria były dość proste – musi być łatwo dostępny i smaczny. Poszedłem więc do pobliskiej Biedronki oraz nieco bardziej odległego Lidla i zaopatrzyłem się w następujące produkty:

  • majonez wegański Go Vege z Biedronki
  • majonez Madero z Biedronki (marka własna, zdaje się)
  • majonez Kielecki
  • majonez Kania z Lidla (marka własna, zdaje się)

Testy będą niebawem, w którymś kolejnym wpisie, bo nie zdążyłem jeszcze spróbować wszystkich. Tym bardziej, że inwazja na Ukrainę zbiegła się z otwarciem słoika majonezu Winiary. Ale już teraz mogę powiedzieć, że choć Nestlé ostatecznie się ugięło, to na dobre im pierwsza decyzja nie wyjdzie. Przynajmniej w moim przypadku. Są bowiem ciekawe alternatywy.

No i na koniec nieco spostrzeżenie: jak to jest, że mleko musi być od krowy i nie można nazywać napoju ryżowego czy owsianego mlekiem, a majonez może być wegański, czyli bez jajek? I dla jasności, ten wegański wziąłem raczej dlatego, że był i z ciekawości jak smakuje, niż jako ewentualną realną alternatywę.

[1] Winiary to bowiem od 1995 r. marka Nestlé, więcej na Wikipedii.

Opublikowane w

Walter Tevis

Właśnie skończyłem czytać Gambit Królowej. Tak, książkę, tak, czytać. Większość czytelników będzie kojarzyć tytuł z serialu Netflix. Głośnego, genialnego serialu, dodajmy. Takiego, co to spowodował gwałtowny wzrost popularności szachów. Jeśli ktoś nie widział lub się waha czy warto – nie ma się co wahać, trzeba obejrzeć. Tym bardziej, że to ekranizacja powieści, więc zamknięta, stosunkowo niewielka, całość.

Na przeczytanie książki miałem ochotę od dawna, więc gdy w ebookpoint.pl pojawiła się na promocji[1], natychmiast kupiłem. Chwilę mi zeszło nim do niej dotarłem i przeczytałem. Zwykle staram się najpierw przeczytać książkę, jako pełniejszy oryginał, potem sięgać po filmy. W tym przypadku o istnieniu książki dowiedziałem się po tym, jak polecono mi serial. No i okazuje się, że nie ma takiej potrzeby – ekranizacja jest w zasadzie wierna. A nawet lepsza od oryginału i zmiany są drobne i raczej na plus. Czytając, szczególnie początek, miałem ogromy szacunek do twórców serialu, że z tak lakonicznej i suchej książki wycisnęli tak wiele. Znajomość serialu zdecydowanie pomogła w lekturze i podniosła jej jakość. Myślę, że bez znajomości serialu oceniłbym książkę niżej.

Miało być jednak o autorze, nie o książce. Po przeczytaniu spojrzałem jeszcze raz na autora i zupełnie nic mi jego nazwisko nie mówiło. Sprawdziłem więc i okazuje się, że napisał Przedrzeźniacza. Powieść SF, która bardzo mi się podobała. Pogrzebałem nieco[2] i dotarłem do strony poświęconej autorowi. Zaliczyłem lekki opad szczęki. Trzy z sześciu[3] powieści zekranizowano jako filmy. Czwarty jest Gambit królowej zekranizowany jako serial. Wow! I jednocześnie, po sprawdzeniu pozostałych książek na Biblionetce, rozczarowanie. Tylko trzy z jego powieści zostały przetłumaczone na język polski. Szkoda, bo raczej nie są to pozycje za które zabierałbym się w oryginale.

[1] Codziennie dają jedną książkę w cenie 9,90 zł. Pozycje raczej losowe, ale trafiają się perełki.
[2] Zgrabny eufemizm na wpisałem nazwisko w wyszukiwarkę, nieprawdaż?
[3] Nie pisał wiele, powody można sprawdzić na Wikipedii.

Opublikowane w

Przypowieść o klawiaturze

Pewnego dnia dwóch znajomych przechodziło koło galerii handlowej. Jeden rzekł „chcę kupić klawiaturę Microsoft, mam wybrany model, ale chciałem pomacać przed zakupem, tu jest salon Komputronika, wjedźmy”. I weszli.

Klawiatura była dostępna. Ten, który chciał kupić spojrzał na cenę, a dziewięćdziesiąt i dziewięć złotych ona wynosiła. Ucieszył się, gdyż miał przy sobie kartę płatniczą. Poprosił więc sprzedawcę o możliwość obejrzenia. Sprzedawca przyniósł klawiaturę. Klawiatura została pomacana i entuzjazm wzbudziła.

„OK, to poproszę tę klawiaturę” rzekł wyciągając kartę. „Sto i dziewięć złotych” powiedział sprzedawca. „Ale jak to? Przecież jest napisane, że cena wynosi dziewięćdziesiąt i dziewięć złotych?” zdziwił się kupujący. „Jest też napisane, że w przypadku płatności kartą pobieramy opłatę dodatkową wynoszącą dziesięć złotych” odrzekł sprzedawca, wskazując stosowną informację.

Kupujący zasępił się, bowiem gotówki nie posiadał, a dopłacanie za możliwość płatności kartą nie w smak mu było. Jego towarzysz powiedział „jesteśmy w galerii, kilkanaście metrów dalej jest bankomat, wypłać i wrócimy”. I wyszli.

Ten który miał kupować, coraz bardziej był zirytowany sytuacją. „W sumie jak już pomacałem i wiem, że pasuje, to mogę kupić gdziekolwiek, choćby przez internet” rzekł. „To prawda” odrzekł jego towarzysz. „A w ogóle to piętro wyżej jest market RTV, może tam zajrzymy?” dodał. I poszli do marketu.

W markecie były klawiatury. Także poszukiwany model. „Tylko czy tu można płacić kartą?” zastanawiał się ten, który chciał kupić. „Oczywiście, tu zapłacisz czym tylko chcesz” odparł towarzysz. Wzięli więc klawiaturę i poszli do kasy. I kupił klawiaturę. I kartą zapłacił. Osiemdziesiąt i dziewięć złotych. Albowiem w tym sklepie nie tylko prowizji za płatność kartą nie było, ale i sama klawiatura tańsza była.

Disclaimer: Historia jest prawdziwa; wydarzyła się dobrych kilka lat temu w Poznaniu w Galerii Malta. Dialogi i ceny z pamięci, rząd wielkości zachowany, choć pewnie nie są to dokładne wartości. Inspirowane komentarzami pod wpisem o promocji w x-kom.pl.