Tag: konfiguracja

Opublikowane w

MacOS, iTerm i problemy z pl-znakami

Niezbyt często używam pl-znaków w konsoli łącząc się po SSH, ale jest parę miejsc, gdzie ich potrzebuję. Po dłuższym czasie zauważyłem, że na nowym komputerze mam problem z pl-znakami. Występował tylko przy połączeniu się z tego macOS przy pomocy SSH do Linuksa. Nic krytycznego, bo w zasadzie nie potrzebuję się tam łączyć z macOS, z innych Linuksów działało, ale byłoby miło, gdyby działało wszędzie. W końcu znalazłem chwilę i postanowiłem się zająć sprawą.

Krótko o środowisku: na workstacji macOS Ventura 13.4 z zsh 5.9 oraz iTerm2 3.4.19. Dla pamięci opis sprawdzania ustawień krok po kroku.

ustawienia iTerm

Upewniamy się, że iTerm korzysta z kodowania UTF-8. W tym celu należy wybrać
settings -> profiles -> terminal
Upewniamy się, że character encoding jest ustawione na UTF-8.

zmienne środowiskowe

Sprawdzamy ustawienia zmiennych środowiskowych na macOS. W tym celu należy wpisać
echo $LANG
i sprawdzić wartość zmiennej LANG. Powinna być jakaś z UTF-8, na przykład pl_PL.UTF-8.

Jeśli jest inaczej, można dopisać odpowiednią wartość w pliku .zshrc[1]
export LANG=pl_PL.UTF-8

Jeśli wykonujemy zmianę, należy uruchomić nowy terminal, aby została zastosowana.

kodowanie w powłoce

Sprawdzamy na macOS, jakie kodowanie mamy ustawione w terminalu. Wpisujemy locale i weryfikujemy zawartość zmiennych LC_CTYPE oraz LANG. Powinny zawierać kodowanie UTF-8. Jeśli tak nie jest, można ustawić odpowiednie zmienne w sposób opisany w poprzedniem akapicie.

ustawienia systemu zdalnego

Należy sprawdzić, czy na serwerze zdalnym locale ustawione są na wersję z UTF-8. W tym celu wpisujemy locale. Jeśli tak nie jest, to w Debianie i Ubuntu polecenie dpkg-reconfigure locales umożliwi zarówno wygenerowanie odpowiednich locali, jak i ustawienie domyślnych.

Przy powyższych ustawieniach pl-znaki powinny wyświetlać się poprawnie.

Dla zupełnej transparentności: tym razem nie ma odnośników do stron, których używałem przy rozwiązywaniu problemu. Posiłkowałem się bowiem chatGPT z niewyszukanym promptem macos problem utf-8 iterm how to solve. Całkiem sprawnie sobie poradził.

[1] Jeżeli z jakiegoś powodu korzytamy z bash, nie zsh, to właściwym plikiem będzie .bash_profile

Opublikowane w

Wybór kraju w sieci Tor

Dawno nie było notki. W sumie to chyba jeszcze nie było tak długiej przerwy między wpisami. Nie dlatego, że nic się nie dzieje, bo się dzieje aż za dużo, ale po pierwsze jakaś blokada przed jakimkolwiek pisaniem (nie tylko na blogu), po drugie, jakiś taki wypompowany z pracy przychodzę, że mi się nie chce już pisać, nawet jak są ciekawe tematy. No to może na przełamanie o wyborze kraju podczas korzystania z sieci Tor…

Logo Tor

Źródło: https://media.torproject.org/image/official-images/2011-tor-logo-flat.svg

Ostatnio jeden z czytelników przysłał maila z pytaniem: czy jest możliwość zmodyfikowania TOR-a tak by zawsze przydzielał polski adres IP? Już zacząłem odpisywać, że byłoby to bez sensu, bo przecież wybór exit node tylko z jednego kraju znacznie zmniejsza poziom anonimowości (nie rozwijając: i łatwiej podsłuchać, i łatwiej namierzyć korzystającego), ale… coś mnie tknęło i zacząłem drążyć temat. Bo patrząc na to z drugiej strony, do pewnych usług dostęp może być tylko z pewnych lokalizacji geograficznych, więc funkcjonalność w postaci możliwości wyboru kraju w sieci Tor miałaby sens.

Podrążyłem nieco temat i – ku memu niewielkiemu zdziwieniu – okazuje się, że można wybrać kraj.  Oznacza to, że można na przykład użyć sieci Tor do obejścia blokady regionalnej. Co lepsze, można wybrać zarówno konkretny exit node, z którego chcemy korzystać, jak i sam kraj. W obu przypadkach może to być zbiór, nie pojedyncza wartość.

Wybór konkretnego exit node wygląda następująco:

ExitNodes server1, server2, server3
StrictExitNodes 1

Natomiast wybór kraju (lub krajów) w sieci Tor:

ExitNodes {pl}, {de}
StrictNodes 1

Za każdym razem zmiany należy wprowadzić w pliku torrc (pod Debian/Ubuntu: /etc/tor/torrc) i przeładować konfigurację demona Tor. Podobno działa, ale nie testowałem, bo wykorzystując dystrybucję TAILS nie udało się wyedytować konfiga i uruchomić ponownie Tora. Nie drążyłem specjalnie, bo nie zależało mi i nie mam powodu nie wierzyć dokumentacji.

Źródła, czyli więcej informacji, w tym lista kodów krajów:

  1. wybór serwera w sieci Tor [en]
  2. wybór kraju w sieci Tor, lista kodówkrajów [en]
Opublikowane w

Orange, wvdial i modem Huawei E1752C

Ponieważ w ramach jednego projektu (hm, na razie nic nie nadaje się do publikacji) klikałem na dwa modemy GSM, to obok mojego Huawei E3131 w laptopie pojawił się pożyczony modem GSM Huawei E1752C z kartą sieci Orange. Dla pamięci i gdyby komuś miało się przydać – konfiguracja dostępu do internetu dla sieci Orange pod Linuksem.

W lsusb Huawei E1752C jest widoczny jako:

new high-speed USB device number 11 using ehci-pci
New USB device found, idVendor=12d1, idProduct=141b
New USB device strings: Mfr=3, Product=2, SerialNumber=4
Product: HUAWEI Mobile
Manufacturer: HUAWEI Technology

w dmesg jako:

Bus 002 Device 011: ID 12d1:141b Huawei Technologies Co., Ltd.

Sam modem działał od kopa (kernel 4.1.0-1-amd64, Debian unstable) i nie wymagał żadnych ingerencji, ale zaznaczam, że trafił do mnie jako używka, więc nie wiem, czy było grzebane.

Szybka przeróbka mojej konfiguracji dla Aero2, w oparciu o oficjalne instrukcje ze strony Orange nie zakończyła się sukcesem. Poszukiwania w sieci naprowadziły mnie na ten artykuł nt. konfiguracji modemu GPRS dla sieci Orange w Debianie. Potwierdzam, działa. Ale IMO trochę przydługie, więc postanowiłem skrócić do wersji mniej więcej minimalnej. Skończyłem z takim konfigiem do wvdial:

[Dialer orange-pin]
Modem = /dev/ttyUSB0
Init1 = ATZ
Init2 = AT+CPIN=1234

[Dialer orange]
Modem = /dev/ttyUSB0
Init3 = AT+CGDCONT=1,"IP","internet"
Username = "internet"
Password = "internet"
Phone = "*99#"
Dial Command = ATDTW
Stupid Mode = yes
Dial Attempts = 0

Najpierw trzeba wywołać wvidal orange-pin, a gdy się zakończy, można połączyć się z siecią przy pomocy wvidal orange. Jak widać, kluczową różnicą było ustawienie parametru Dial Command.

Samo połączenie z Orange można uruchomić na Linuksie prościej, ponieważ na desktopie da się wyklikać konfigurację w network manager. Sprawdzone na Debianie Jessie z kernelem w okolicach 4.0. Czasem jednak może przydać się wersja bardziej ręczna, szczególnie jeśli ktoś nie ma GUI w maszynce.