Sierpień miesiącem rozkładu.

Zaczęło się niewinnie – karta dźwiękowa na USB (tani szajs za 5 zł) przestała nagle odtwarzać. Oglądałem sobie w najlepsze Filharmonię Dowcipu na YouTube

(jeden kawałek powyżej, warto poszukać innych, świetne aranżacje), ubolewając przy tym, że nie mamy w kraju takiego zespołu jak Loituma. Chodzi oczywiście o ich utwór Levan polka AKA leek spin AKA kręcenie porem.

Ogólnie lubię covery, zabawy z aranżacją i interpretacją, a Levan polka to tekst z lat 30, z którego – jak widać poniżej – można zrobić całkiem współczesnego hiciora:

I mam świadomość, że powyższy przypadek to raczej ewenement, jeśli chodzi o popularność, ale – mimo mojej nikłej wiedzy w temacie – jednak nie jest to jedyny tego typu przypadek (wystarczy poszukać wykonań utworu Herr Mannelig). Znaczy: coś robią ze starymi utworami. Tymczasem wczoraj w radio usłyszałem, że w polskich szkołach nie ma lekcji muzyki i że moooże wróci. Trochę się załamałem.

Koniec dygresji. W każdym razie surfowałem po YouTube i nagle cisza. Po włożeniu do huba lub portu USB karta zaświeci niemrawo diodą i umiera. Czyli raczej permanentnie jest skończona. Zastanawiam się czy to zwykły przypadek, czy po prostu godzina-dwie produkowania dźwięku na słuchawki nauszne to dla tego typu karty za duże wyzwanie. Wolałbym pierwszą opcję, bo jednak lubię posłuchać na słuchawkach czasem…

Kolejną rzeczą, która padła, jest RAM w moim starym komputerze. Wygląda, jakby przestał widzieć jedną kość. Ostatnio było podobnie (resety, błędy na memtest), ale wystarczyło tradycyjne wyjęcie kości, odkurzenie kompa i wszystko działało. Tym razem tak dobrze nie ma. Zrestartował się i od tej pory widzi 375 MB RAM (wg free -m). Przekładanie i przedmuchanie nie pomaga.

Co prawda komputer to stary grat (obudowa – więc IIRC także płyta główna – z 2000 roku), a kondensatory na płycie od lat wołają o pomstę do nieba (słynne czasy wadliwych, puchnących kondensatorów), ale włączam go tak rzadko i używam do tak prymitywnych zastosowań, że wymiana nie ma sensu.

Sama maszynka to piękny przykład, jak można rozbudowywać PC – zaczynał jako Duron 700 ze 128 MB RAM i Nvidią TNT2 i dyskiem 20 GB. Potem był upgrade RAM, następnie procesora do Athlon XP 2200+, dysku do 60 GB. Na koniec – z okazji sporej ilości gry w Counerstrike – upgrade grafiki do Radeona 9200. I gdzieś po drodze RAM do 512 MB. I powiem szczerze, że do niedawna chodził mi po głowie kolejny upgrade grafiki, żeby pograć czasem chwilę we współczesne FPSy, ale nic okazyjnego na AGP nie było. Tak, wiem, przydałoby się go wymienić. Ale w sumie do netu, posłuchania czy sczytania muzyki itp. wystarczy, a używam rzadko…

Skoro o sczytaniu muzyki mowa – zapowiadane sczytanie i cyfryzacja taśmy BKS nie odbyły się z powodu rozkładu instalacji audio. Konkretnie z powodu rozszabrowania większości kabli pod inne instalacje audio i zagubienia jednej przejściówki. Chciałbym, żeby limit rozkładu na ten rok był już wyczerpany.

Zakładanie konta dbNET – wrażenia.

Karta kredytowa

Źródło: karta kredytowa.

Ponieważ mBank wprowadził opłaty za kartę, co wyjątkowo mi się nie spodobało i się najprawdopodobniej niebawem pożegnam przynajmniej z ich kartą, postanowiłem założyć inne konta. Jako pierwsze, zostało wybrane konto dbNET Deutsche Banku (dead link) – to co w mBanku do tej pory, czyli zero opłat za prowadzenie, przelewy przez Internet oraz kartę debetową pod warunkiem 1 transakcji kartą miesięcznie (w przeciwnym wypadku 5 zł miesięcznie za kartę). Do tego bezpłatne wypłaty z bankomatów na całym świecie i – jeśli komuś zależy – wygląda, że lepsze oprocentowanie.

Ponieważ miałem parę pytań, udałem się do placówki. Pierwsza informacja od pracownika banku – za transakcję uznawana jest także wypłata gotówki w bankomacie. Miłe i czyni pilnowanie transakcji totalnie bezproblemowym – wypłaty z bankomatów to podstawowa funkcja z której korzystam. Oczywiście zobaczymy, jak będzie w praktyce, ale jedne zakupy też mogę kartą zrobić.

Druga informacja, tym razem negatywna – konto trzeba załatwiać przez Internet i kuriera. Bardzo nie na rękę, bo chciałem założyć na miejscu – oddział mam blisko, z adresami lekkie zamieszanie i przeczucie, że z kurierem będą problemy. Dostałem radę, żebym założył na stary adres, jako adres odbioru podał korespondencyjny, a potem zmienił korespondencyjny. Na szczęście nie było to potrzebne – procedura dopuszcza podanie adresu odbioru przesyłki jako niezależnego od adresu stałego zameldowania i adresu korespondencyjnego. Nie rozumiem, czemu nie ma możliwości założenia tego konta w oddziale, bo podczas paru wizyt (kumpel załatwia często sprawy po drodze, więc bywam) liczba pracowników przewyższała tam liczbę klientów…

Trzecia informacja, również negatywna – nic nie wiedzą o wprowadzeniu haseł jednorazowych przesyłanych przez  SMS. A gdzieś na jakimś forum/blogu, szukając informacji o tym koncie wygooglałem, że taka funkcjonalność jest planowana w sierpniu. Zamiast tego jest karta TAN, której idea mi się nie podoba (ale o tym później/innym razem).

Wypełniłem wniosek przez Internet – całkiem przyjemne, jedyna wada to fakt, że przy końcu pyta o potwierdzenie zaznajomienia się z kilkoma dokumentami (PDFy, kilkadziesiąt stron). Przeczytanie tego zajęło dłuższą chwilę, po czym po zatwierdzeniu i wybraniu kontynuacji okazało się, że „uzupełnij dane”, a wszystkie wprowadzone do tej pory dane są wyczyszczone. Irytujące, szczególnie, że zakładają, że ludzie i tak nie przeczytali dokumentów – w mailach otrzymanych później znowu zachęcają do przeczytania tychże PDFów, więc wymóg zatwierdzenia taki trochę od czapy.

Nie pomyliłem się co do problemów z kurierem. Przedstawiciel InPost zadzwonił w piątek i umówił się na sobotę, po czym zwyczajnie nie przyszedł, nawet nie racząc odwołać wizyty (a był proszony o telefon przed, żebym – na wypadek gdybym wyszedł, zdążył wrócić). Po paru dniach zadzwoniła pani z InPost, że mają przesyłkę i że… „adresat był nieobecny”. Ta jasne. Ostatecznie, zamiast w sobotę, to w środę, udaje się im dostarczyć przesyłkę.

Pora na aktywację. Rzut oka na instrukcję (przejrzysta i dobrze opisana), telefon na podany numer, w sensowny IVR, szybkie połączenie z konsultantką, seria durnych pytań (imię i nazwisko, choć przed chwilą się przedstawiłem), ale taka procedura. Skupić się i nie dywagować (na pytanie czy ma Pan konto w naszym banku odpowiadam twierdząco w ostatniej chwili gryząc się w język i hamując jeszcze nie, właśnie jestem w trakcie zakładania; niech wasza mowa będzie tak, tak, nie, nie). Kod dwa razy. Rozłącz. Poniżej 5 minut. Nieźle, biorąc pod uwagę, że wysłuchiwałem całego IVRa.

Próba zalogowania przez net z użyciem świeżo założonego kodu zakończona porażką: Niepoprawne dane do autoryzacji / Authorization fault, nara. Co ciekawe NIK ma 10 cyfr (ciekawe czy kiedykolwiek nauczę się go na pamięć), kod dostępu 6 – trochę mało, szczególnie, że muszą być cyfry, dokładnie 6 i tylko cyfry. Mało i szkoda, że nie ma liter – te łatwiej zapamiętać. No ale 6 „losowych” cyfr nie jest problemem.

Nie ruszyło aż do następnego dnia. Ponowny telefon (sobota przed 8 rano) i ponowne ustawienie kodu. Łączny czas połączenia – lekko ponad 3 minuty. Tym razem mogę się zalogować. Dziwne, bo kod dokładnie ten sam, wymyślony wcześniej, więc raczej nie zrobiłem błędu. Niestety, po zalogowaniu widzę Internet service is currently unavailable. Wszystko po angielsku, próba przełączenia polski lub niemiecki nie działa. Nieszczęścia chodzą najwidoczniej parami, mBank nigdy, przez parę lat korzystania mi czegoś takiego nie odwalił.

Po paru godzinach próbuję zalogować się ponownie. Tym razem działa. Obejrzałem sobie, nie wygląda źle, zobaczymy jak będzie w praktyce. Niestety, tym razem znowu bug – mało profesjonalnie (eufemizm) wygląda debetowa, ???pl_PL.kartSUOLista.status.P??? jako rodzaj karty.

Pierwsze wrażenie – tylko 3/10. Niezłe przemyślenie i przygotowanie zepsute jest niestety przez wykonanie, a problemy z serwisem przy koncie internetowym przepełniają czarę goryczy. Jak konto mBanku był przez lata jedynym bankiem, tak konto dbNET na pewno nie dostanie takiej szansy po tym wstępnie.

UPDATE: Aktywowałem też kartę i kody TAN (w sumie bez sensu była aktywacja samego konta, tyle że sobie pooglądałem). Nie sprawdzałem jeszcze, czy działa, ale co ciekawe, tym razem zostałem poinformowany, że kod dostępu może „ruszyć” dopiero jutro po 8 rano „bo jest po 18 już i może to nie zadziałać dziś”. Co wyjaśnia problemy opisane 3-4 akapity wyżej. Czas aktywacji: 6 minut.

Zniknął też podany dziwny komunikat nt. stanu karty, jest trochę lepsze (ciekawe czy wynikające z aktywacji) debetowa, Production in progress. Tylko trochę, bo i po angielsku, i niezupełnie zgodnie ze stanem faktycznym (no dobra, niech będzie, że „się aktywuje”).

Jakby tak było od razu to 5/10. Przydałoby się trochę dopracować procedury…

Globalne ocieplenie czyli public review.

W temacie globalnego ocieplenia znowu zrobiło się gorąco. Ostanie trzy dni przyniosły aż trzy newsy. Chronologicznie środkowy to głos sceptyków i tradycyjne obecne modele ocieplenia klimatu są złe, to nie jest takie straszne. Na co, jako ostatni news, oczywiście pojawiły się odpowiedzi typu modele są dobre, próba obalenia jest zła.

Pojawiać się może pytanie, skąd takie rozbieżności u naukowców, którzy operują na obiektywnych danych? Wiadomo, że klimat rozmów o klimacie nie jest najlepszy. Nie chodzi o przyczynę (jak nie wiadomo o co chodzi, to chodzi o…, chociaż zwykła niemożność przyznania się, że ileś tam lat pracy powinno trafić do kosza też wchodzi w grę), tylko o jak to jest, że biorą to samo i mają przeciwne wyniki? No właśnie… nie biorą tego samego.

Po pierwsze, nie wszyscy mają dostęp do tych samych danych. Publikacja przez Wikileaks danych, modeli i emaili dotyczących badań nad globalnym ociepleniem pokazała, jak naukowcy z grupy „proociepleniowej” opracowujący modele starają się utrudnić „reszcie świata” dostęp do danych i modeli (odmowa publikacji, obscufowanie).

Po drugie, dane „nie pasujące do modelu” są pomijane. Przez obie strony, gwoli ścisłości. Pozostaje pytanie o kryteria odrzucenia danych – statystyka i prognozowanie jak najbardziej dopuszcza coś takiego, ale przy odrobinie złej woli lub zwykłym błędzie w prosty sposób pozwala to też wypaczyć wyniki.

Po trzecie, są różne metody budowania modeli. Oczywiście każda daje trochę inne rezultaty. I zakłada pominięcie innych danych, więc jest naturalne, że wyniki będą się różnić, pozostaje pytanie jak bardzo.

O rozbieżności czy błędy w obliczeniach, nawet tych stosunkowo prostych, nie jest trudno. Nawet wtedy, gdy liczy się proste sprawy, takie jak np. ile tak naprawdę płacimy podatku od przychodu z wykonanej pracy (wpis na ten temat niebawem, sprawa ciekawa bo wahania były od 83%, przez 70% do ok. 50%). Dlatego jestem zwolennikiem publikowania pełnych danych, zarówno źródłowych, jak i dotyczących modelu obliczeń. Jest szansa, że ktoś przejrzy i znajdzie błędy, nieścisłości, nieuwzględnione dane i model będzie lepszy. Tworzenie sekretów i knucie prowadzi do podejrzliwości i teorii spiskowych, zaczyna się kombinowanie, FUD i propaganda zamiast nauki. Co nie dziwi, biorąc pod uwagę, że na wynikach tych badań opierają się decyzje w zakresie prawa i polityki. Ale IMHO nauka powinna być ponad tym.

I na koniec pierwszy chronologicznie news – po latach starań „sceptyków klimatycznych” zostały opublikowane dane z większości stacji na świecie. Polska jak zwykle się popisała i odmówiła zgody na publikację danych (ciekawe czemu, bo mam wrażenie, że zostały on uzyskane za pomocą środków publicznych). Czyli teraz każdy może spróbować zbudować swój model zmian klimatu, albo po prostu sprawdzić, czy naukowcy nie zrobili gdzieś błędu (o ile opublikują swój model, tj. algorytm/funkcję z której korzystają). Małe, a cieszy.