Wpisy

Opublikowane w

Ryzyko prowadzenia węzła Tora.

Oczywiście wpis jest inspirowany tymi dwoma wpisami. Mocno rozbieżne w wymowie są. Pierwszy bardziej w tonie „jak oni mogli?!”, drugi z kolei mocno zorientowany na ryzyko. Jak dla mnie sprawa jest prosta: prowadząc wyjściowy węzeł Tora[1] należy mieć świadomość, że służby mogą wpaść z wizytą. W końcu jest prawie pewne, że prędzej czy później dojdzie do jakiegoś przestępstwa z IP przydzielonego w danym momencie do węzła wyjściowego. A policja lubi się popisywać i w prosty sposób podbijać sobie statystykę. Był powód do kipiszu? No był…

Zresztą, w Polsce też były podobne akcje, tyle, że z tego co mi wiadomo nie trafiły do mediów. Jedna z osób narzekała na wizytę policji i konfiskatę komputerów (lub dysków) w celu zabezpieczenia dowodów. Zresztą z tego co kojarzę bardzo szybko były zwrócone. No i prowadzący wyjściowy węzeł nie miał narkotyków itp.

Trochę też nie rozumiem o co ten hałas, w końcu w FAQ Tora jest napisane, czego można się spodziewać prowadząc węzeł. Co prawda dałbym głowę, że jest tam wspomniane o możliwości wizyt policji (a nie jest), więc pewnie miesza mi się z prezentacją dotyczącą Tora na MeetBSD sprzed paru lat. W każdym razie należy założyć, że takie wizyty są możliwe, chociaż widzę, że nie są częste. Pozytywne jest to co piszą, że policja zaczyna być świadoma istnienia węzłów i przed wizytą (czy to rozmową, czy wjazdem), zaczyna sprawdzać, czy faktycznie chodzi o węzeł, czy o końcowego użytkownika.

Co nie oznacza, że prowadzenie węzłów pośredniczących (relay nodes, bridge nodes) też wiąże się z ryzykiem. Tu żaden ruch nie wychodzi na zewnątrz sieci Tor. Służby nie bardzo mają powód czy pretekst do wizyty. Nawet maila nie wyślą (sprawdzone empirycznie, różne węzły, parę lat). I w sumie jeśli chcą faktycznie łapać przestępców, to mogliby współpracować z prowadzącymi węzły. Bo przy odpowiedniej wiedzy i współpracy policji na skalę międzynarodową osoby korzystające z Tora (końcowi użytkownicy) są jak najbardziej możliwe do namierzenia. Zresztą, zdaje się były publikacje naukowe na ten temat.

W każdym razie głównie trzeba czytać i rozumieć, co się robi i jak to działa. Za bardziej ryzykowne osobiście uważam posiadanie niezabezpieczonej lub słabo zabezpieczonej sieci wifi. Ktoś może jej użyć do równie nielegalnych celów, a wtedy nie ma żadnych przesłanek by uważać, że czynności dokonał ktoś inny, niż użytkownik danego adresu IP.

[1] To tylko jeden z typów węzłów, służący jako ostatni pośrednik między siecią Tor a zwykłym Internetem.

PS Nagonka na Tora ma miejsce nie po raz pierwszy a tu krótki opis jak łatwo skonfigurować bridge node.

Opublikowane w

Aktualizacja microcode procesora w Debianie Wheezy – HOWTO.

Jakiś czas temu pisałem o 3 rzeczach, których zapewne nie aktualizujesz w Debianie (piszę w Debianie, ale zapewne prawdziwe jest dla większości dystrybucji opartych na nim). Jeśli chodzi o mikrokod, było prosto, łatwo, i przyjemnie. I minęło, wraz z nadejściem Wheezy’ego.

Magiczne polecenie update-intel-microcode, o którym wówczas pisałem, niestety nie jest już obecne w Debianie poczynając od wersji Wheezy. Zamiast tego, trzeba zrobić wszystko ręcznie. Nie wnikałem, ale zapewne chodziło o kwestie licencyjno-copyrightowe – przy pobieraniu pliku z mikrokodem ze strony Intela jest pytanie o zaakceptowanie licencji. W każdym razie nie ma już narzędzia i trzeba zadbać ręcznie o aktualizację mikrokodu.

Jest za to inne narzędzie, które – wraz z bazowymi mikrokodami – znajduje się w pakiecie intel-microcode.

Po pierwsze wchodzimy na stronę Intela, skąd możemy pobrać mikrokod. Wielkiego wyboru nie widzę, ale może się zmienić – wybieramy najnowszą wersję. Akceptujemy licencję, pobieramy plik. Na dysku ląduje plik o nazwie zbliżonej do microcode-20120606-v2.tgz. Należy go rozpakować, a naszym oczom ukaże się microcode.dat. To są mikrokody, których szukacie! 😉

Po drugie, przy pomocy narzędzia iucode_tool produkujemy z niego pliki w formie strawnej dla pozostałych narzędzi. Ja zdecydowałem się na rozpakowanie ich „na boczek”, żeby ręcznie porównać:

mkdir /tmp/ucode && iucode_tool -K/tmp/ucode/ /tmp/microcode.dat

Po tym zabiegu w katalogu /tmp/ucode mamy w tym momencie całkiem sporą ilość plików, które są gotowymi do użycia mikrokodami. Aby były używane, należy je skopiować do /lib/firmware/intel-ucode. Oczywiście jest możliwość rozpakowywania bezpośrednio w domyślną systemową lokalizację, wystarczy użyć przełącznika –overwrite i nie podawać katalogu docelowego.

Pora na użycie. I tu przyznaję zaczynają się schody. O ile wcześniej bez problemu można było załadować mikrokod online, to teraz iucode_tool -vk /tmp/ucode/* niby się wykonuje (wczytując wszystkie, czyli dla różnych procesorów mikrokody – zupełnie tego nie rozumiem), ale chyba nie działa. W każdym razie śladu w dmesg żadnego… Wygląda, że mikrokod jest dodawany do initramfs. Aby dodać mikrokody znajdujące się w domyślnej systemowej lokalizacji do wszystkich zainstalowanych kerneli, popełniamy:

update-initramfs -k all -uv

Po reboocie powinniśmy działać na nowym mikrokodzie. Uwaga: domyślnie do initramfs trafiają tylko mikrokody dla procesora, na którym jest wydawane polecenie. Można to zmienić w /etc/default/intel-microcode.

Dla procesorów AMD istnieje analogiczny pakiet, ale nie mam takiego pod ręką, by przetestować.

Przy pisaniu wpisu posiłkowałem się opisem Mikrokodu na wiki Arch. Co prawda niewiele się zgadza, ale może komuś się przyda. Warto też zajrzeć na ogłoszenie dotyczące mikrokodu, które znalazłem już po napisaniu wpisu.

 

Opublikowane w

Wyciszanie grzejnika

Pod koniec zeszłego roku komputer robiący za grzejnik przestał działać. Padł dysk. Software RAID na dwóch partycjach niewiele pomógł. Tzn. pomógł na tyle, że były sygnały, że wkrótce się skończy. Gdybym miał jakieś ważniejsze dane, to zapewne zdążyłbym zgrać. Inna sprawa, że wg statystyk zrobionych przez Google, IIRC 30% dysków nie ma żadnych, ale to naprawdę żadnych objawów w S.M.A.R.T, zanim padną. Jakby komuś bardzo zależało i nie mógł znaleźć – dajcie znać w komentarzach, to poszukam tych statystyk Dzięki GDR! za podesłanie linka!

Wracając do tematu. Wymieniłem komputer w domu u rodziców, przełożyłem ze starego dysk do nowego. Zapomniałem o tym, włączyłem go i… praktycznie totalna cisza. Mimo w sumie trzech wentylatorów (zasilacz, radiator na procesorze i wentylator jak od zasilacza puszczony na 5V chłodzący kartę graficzną). Okazało się, że głównym hałasującym był dysk (Seagate 60 GB).

To podsunęło mi pomysł, żeby spróbować tego samego z grzejnikiem. W końcu komputer uruchamiający się z pendrive był ćwiczony wielokrotnie. Może nie w tak hardcore’owej wersji, bo jednak zawsze na podorędziu był dysk wpięty po USB, ale to przecież drobiazg. Przy okazji nauczyłem się patentu: jeśli komputer nie ma bootowania z USB w BIOSie, albo ma takie, że nie potrafi zabootować się z pendrive’a, to można zabootować z CD-ROM i kazać bootować z USB. Wymaga co prawda sprawnego napędu CD-ROM, ale działa. 🙂

Dzisiaj przywiozłem grzejnik. System zainstalowany na pendrive, póki co bez tuningu pod kątem trwałości tego ostatniego. Znaczy jest ext2, nie ma swap, ale reszty opcji nie miałem kiedy włączyć. Oczywiście tym razem nie będzie dysku tylko do odczytu, bo mprime musi gdzieś zapisywać wyniki (BTW przechodzę wyłącznie na wstępną faktoryzację – w jeden sezon grzewczy i tak nie jestem w stanie „konkursowej” liczby przeliczyć), ale to nie powód, by katować flasha ponad potrzebę.

Pamiętałem, że wentylatory w tej maszynie dość szumią, więc przypomniał mi się zacny wpis z Majsterkowo.pl o naprawie głośnych wentylatorów. Co prawda wyciąganie zawleczki i wyciąganie ośki uważam za overkill, ale rozebrałem i wentylator od procesora, i ten w zasilaczu i przesmarowałem sprawdzonym sposobem (kropelka oleju maszynowego). Jest o niebo lepiej, choć nadal troszkę go słychać. Winny jest badziewny radiator i wentylator zamontowany na nim, który jakby ma lekkie bicie. I w ogóle trochę mały jest ten radiator, i mniejszy niż w zasilaczu ma wentylator. Trochę żałuję, że nie przełożyłem z mojego starego domowego komputera procesora (Athlon 2200+) – obecnie jest Sempron 2300+, czyli słabszy. No i oczywiście radiatora (tego z niesłyszalnym praktycznie wentylatorem). Przy okazji mogłem też wymienić wentylator w zasilaczu, choćby na ten, który dmuchał na grafikę w starym komputerze. No ale nie było czasu… ;-/

Przy okazji otwierania zasilacza w celu przesmarowania i wyczyszczenia wentylatora znalazłem spore pokłady kurzu. Niestety, okazuje się, że samo odkurzenie zasilacza przez szczeliny nie pomaga, a sprężonego powietrza nie miałem nigdy pod ręką. Dodatkowo wyszło na jaw, że jeden z kondensatorów trochę wyciekł. Mam już lutownicę, ale nie miałem kondensatora na wymianę. Póki co działa, więc nie ruszam. Mam nadzieję, że nie odparuje razem z płytą…

UPDATE: Note for myself: w tym roku dniem uruchomienia grzejnika jest 02.12.2012. I nie jest to początek sezonu grzewczego.

UPDATE2: Może i było lepiej przez chwilę, ale dość szybko się pogorszyło. Tym razem pamiętałem i wyjąłem wentylator z nieużywanego komputera. Okazuje się, że nie był na 5V, a i tak był praktycznie niesłyszalny. Jakiś Arctic, które kupiłem za grosze w większej ilości wieki temu. Co prawda z mocowaniem był cyrk, bo żeby wkręcić cztery wkręty brakuje jakichś 5 mm na długości radiatora, ale dało się zamocować na dwóch (skombinowanych z kołków, bo wentylator różni się głównie wysokością, więc oryginalne nie pasowały). 1700 RPM w tej chwili i cisza – ten z zasilacza jest głośniejszy.