Kategoria: Sieć

Opublikowane w

Jaki serwer DNS wybrać?

Wybór serwera DNS z którego korzystamy na urządzeniu końcowym jest ważny z kilku powodów:

  • Szybkość serwera DNS. Czas oczekiwania na odpowiedzi z serwerów DNS może być istotną częścią czasu ładowania stron Jest to szczególnie widoczne na stronach z dużą ilością wklejek z różnych domen. W przypadku szybkości serwera DNS nie chodzi jedynie o opóźnienie sieci (to można sprawdzić przy pomocy ping), ale o czas udzielenia odpowiedzi. Zależy on już od większej liczby czynników: opóźnienie sieci, posiadanie bądź nie odpowiedniego spisu w cache (oczywiście lepiej, jeśli odpowiada z cache), wydajność sprzętu i oprogramowania na którym działa DNS.
  • Poprawność odpowiedzi. Nic po szybkiej odpowiedzi z serwera DNS, jeśli będzie ona błędna. W skrajnym przypadku możemy paść ofiarą spoofingu DNS i trafić na podstawioną stronę.
  • Neutralność, czyli brak cenzury. Trochę wiąże się z poprzednim zagadnieniem, ale w tym przypadku chodzi o to, że do pewnych stron w ogóle nie będzie można się dostać. O ile działanie takie ma sens przy ograniczaniu zasięgu szkodliwego oprogramowania, to może być także służyć jako ograniczenie dostępu do treści.

 

Co warto zrobić w kwestii DNS?

Jeśli posiadamy sieć lokalną z kilkoma (i więcej) komputerami, to prawie na pewno warto postawić lokalny cache DNS – dzięki temu powtarzające się nazwy będą rozwiązywane lokalnie. Dobrym i prostym rozwiązaniem dla małej sieci jest dnsmasq, dostępny także dla OpenWrt.

Poza tym, warto wybrać te serwery DNS, które odpowiadają najszybciej. Zwykle nie popełnimy dużego błędu, jeśli wybierzemy serwery zalecane przez naszego dostawcę sieci lub wskazane automatycznie.

Czy zawsze lokalny serwer DNS lub oferowany przez naszego dostawcę Internetu jest najlepszy? Niestety nie. Prawie zawsze będzie on najszybszy pod względem opóźnienia sieci, ale już zawartość cache bywa różna. Szczególnie w przypadku lokalnego serwera może się okazać, że jego cache jest pusty dla większości zapytań. Na szczęście zwykle narzut lokalnego serwera nie jest duży.

Jeśli nasz komputer łączy się z internetem za pośrednictwem wielu sieci (wifi, połączenia GSM), można pomyśleć o postawieniu lokalnego cache DNS bezpośrednio na nim.

Jak najprościej znaleźć najlepsze serwery DNS?

Istnieje do tego darmowy i wolny program o nazwie namebench, służący do benchmarku serwerów DNS. Działa na wszystkich systemach, wersję dla Windows i Mac OS X można pobrać ze strony, w przypadku Linuksa zapewne jest w dystrybucyjnym repozytorium. Domyślnie działa z GUI, ale nie jest ono niezbędne – program daje się również uruchomić w konsoli. Ważne jest, żeby nie uruchamiać testu od razu, tylko najpierw przeczytać jak program działa i zastanowić się, co chcemy zrobić. Dlaczego? Ano dlatego, że pierwsze uruchomienie jest najbardziej zbliżone do rzeczywistych warunków ze względu na oryginalną, niezakłóconą poprzednimi testami zawartość cache testowanych serwerów DNS, czyli najbardziej miarodajne.

Jak korzystać z namebench?

W polu nameservers warto podać, oddzielone spacjami przynajmniej: DNS lokalny w sieci (jeśli posiadamy), serwery DNS naszego ISP. W przypadku Polski dodatkowo warto podać serwery DNS Orange (najpopularniejsze to 194.204.159.1 i 194.204.152.34) – kiedyś były dostępne tylko dla klientów TPSA, ale obecnie wyglądają na otwarte – działają z każdej sieci, z której testowałem – i osiągają dobre wyniki. W moim przypadku były szybsze, niż serwery DNS mojego ISP.

Namebench - ekran startowy
Ekran startowy namebench. Źródło: strona domowa programu namebench.

Poza tym, zaznaczamy globalne publicznie dostępne serwery cache’ujące oraz serwery regionalne. Można zaznaczyć sprawdzanie pod kątem cenzury i podzielenie się uzyskanymi wynikami. Lokalizacja to oczywiście Polska, query data source – możemy skorzystać z historii stron którejś z naszych przeglądarek, wyniki będą wówczas bardziej zbliżone do realnych.

Następnie uruchamiamy test i na kilka-kilkanaście minut zostawiamy komputer w spokoju. Po tym czasie otrzymamy wyniki: propozycję trzech najlepszych dla nas – zdaniem programu – serwerów DNS (kolejność ma znaczenie) oraz szczegółowe dane i wykresy. Kluczowy dla szybkości działania sieci jest oczywiście średni czas odpowiedzi z serwera DNS.

Na koniec uwaga: jeśli najszybsze serwery nie należą do naszego ISP ani nie są otwartymi, publicznymi serwerami, może się zdarzyć, że ich właściciel ograniczy za jakiś czas do nich dostęp.

 

Opublikowane w

Benchmark DNS cache – problemy.

Jakiś czas temu zainteresowałem się, głównie za sprawą prezentacji Infoblox na 9 PLNOG nt. DNS, tematem DNS cache i jego wydajności. Nie jest to zupełnie nowa sprawa, bo kiedyś otarłem się o problem wydajności DNS cache (albo raczej sprzętu, na którym działało to jako jedna z wielu usług…). Skończyło się tak, że mały i lekki dnsmasq jest za mały dla większej osiedlówki, choć nadal fajny w rozwiązaniach domowych.

Pierwsze skojarzenie z DNS to oczywiście bind, którego „wszyscy znają, wszyscy używają i nadaje się do wszystkiego”. Autorzy unbound przekonują, że to niekoniecznie dobre podejście, więc – zachęcony tym, co znalazłem w sieci – postanowiłem przetestować wydajność bind vs. unbound.

Nie ma lekko. W Debianie nie znajdziemy gotowego pakietu z narzędziem do testowania wydajności serwera DNS. W ogóle nie ma (nie znalazłem) wydajnego narzędzia do tego. Jest queryperf, dostępny w źródłach bind (do samodzielnej kompilacji), ale do wydajności mu daleko – często obciąża maszynę porównywalnie, jeśli nie bardziej, niż sam testowany program. W prezentacji (http://www.infoblox.nl/content/dam/infoblox/documents/solution-notes/infoblox-note-ib-2000-performance-test.pdf – dead link) znalazłem skrypt:

#!/b in/sh
SECS=5
INPUT=qp.forward.master.cached
SERVER=10.34.31.2
# SECS is number of seconds to run test
# INPUT is input file
# SERVER is server IP
queryperf -s $SERVER -d $INPUT -l $SECS > out1 2>&1 &
queryperf -s $SERVER -d $INPUT -l $SECS > out2 2>&1 &
queryperf -s $SERVER -d $INPUT -l $SECS > out3 2>&1 &
queryperf -s $SERVER -d $INPUT -l $SECS > out4 2>&1 &
queryperf -s $SERVER -d $INPUT -l $SECS > out5 2>&1 &
queryperf -s $SERVER -d $INPUT -l $SECS > out6 2>&1 &
wait
grep ‘Queries per’ out? | awk ‘BEGIN { sum=0;}{ sum += $5;}
END {printf(“Total: %.1f qps\n”, sum);}’


Szybkie zapytanie na kanale IRC i… jedna osoba zgłasza, że przesiadła się na unbound i jest zadowolona; sugestii co do oprogramowania testującego brak, za to pojawia się koncert życzeń: jak już to jeszcze przetestować pnds_recursor, djbdns… i może bind10, bo podobno poprawiona wydajność. Robi się tego sporo, bo i lab z paroma maszynami wysyłającymi zapytania by się przydał, i testowanych demonów większa ilość. A miało być szybkie i proste zagadnienie na 1-2h.

Do tego problem danych testowych – każdy ma u siebie nieco inną charakterystykę ruchu, wyniki mogą się różnić dość znacznie, więc skąd wziąć dane? Jasne, można benchmarkować na podstawie własnych, rzeczywistych danych i będzie to najbliższe optymalizacji w danym przypadku, ale czy wartościowe dla innych? No i na pewno nie opublikuję takiego testowego zestawu danych. Jest też problem dostosowania konfiguracji do konkretnej platformy, na której uruchamiane będzie oprogramowanie (np. ilość wątków). Domyślny konfig jest różny dla różnych demonów, przy czym domyślny debianowy dla unbound ma się nijak do maszyny wieloprocesorowej. No i przydał by się tuning samego systemu pod kątem wydajności sieci, bo default w Linuksie jest raczej słaby.

Więcej pytań, niż odpowiedzi. Stanęło na tym, że pełnego testu nie zrobiłem. Za to puściłem szybki test na jakimś małym zestawie danych (kilkanaście wpisów). W ww. skrypcie zmieniłem liczbę procesów na 4, czas na 60 sekund i testowałem na laptopie (Intel Core i5). Nie do końca optymalnie, ale cóż, lepiej, niż pojedynczy proces. Poprzestałem więc na tym pseudobenchmarku na domyślnym konfigu – zabawa w optymalizację to grubsza sprawa, jeśli ma być zrobiona porządnie. Unbound wypadł bardzo dobrze. Mimo, że działał tylko na pojedynczym rdzeniu, wypadł dwukrotnie lepiej, niż bind.

Nie ukrywam, że chętnie poznam sugestie dot. danych testowych (takich, które można opublikować) i ew. doświadczeń z benchmarkowaniem DNS (cache). Jeśli się zbiorę i zrobię benchmark, to dane i wyniki będą opublikowane. Na razie stanęło na tym, że na moich dekstopach zmieniłem bind na unbound (tak, mam lokalne cache na desktopach od jakiegoś czasu, raczej eksperyment, kiedyś napiszę na ten temat).

Opublikowane w

Happy eyeballs wg Microsoft, czyli implementacja IPv6 w Windows 8.

Nietypowo nie będzie o Linuksie, a o Windows, który bardzo rzadko pojawia się na tym blogu.  Konkretnie o Windows 8 i IPv6.

Przy okazji wykładu na PLNOG na temat happy eyeballs[1] dowiedziałem się, jak to robią w Windows 8. Otóż Windows 8 określa, czy ma dostęp do sieci IPv6 poprzez pobranie pliku. Z serwera Microsoft[2]. A następnie cache’uje wynik na… bagatela 30 dni. Wystarczy, że w momencie sprawdzania sieć IPv6 albo serwer Microsoftu nie będą dostępne i żegnamy się z IPv6. Na miesiąc. Poza tym, to, że udało się połączyć z serwerem Microsoft nie oznacza, że istnieją trasy do wszystkich innych hostów IPv6. Więc rozwiązanie „takie sobie” (taki ładny eufemizm, zamiast sporej ilości przekleństw w kierunku twórców pseudostandardów w Microsoft).

W trakcie prezentacji przyszedł mi do głowy dirty hack (rozmowa po prezentacji sugeruje, że jak najbardziej powinien działać), który spowoduje, że system Windows będzie zawsze myślał, że ma dostęp do sieci IPv6. Do pliku hosts dopisujemy linię, która powoduje, że ipv6.msftncsi.com jest rozwiązywany na adres IPv4. Czyli plik jest pobierany z serwera IPv4, czyli system zawsze będzie próbował korzystać z IPv6. Tak, popsuje to mechanizm happy eyeballs (ale i tak był zepsuty). Może się przydać np. testerom, albo zwyczajnym fan(atyk)om IPv6.

Przy okazji, w prezentacji pojawia się Your task – check ipv6.msftncsi.com availability, które po sprawdzeniu pachnie mi lekkim FUDem. Przy sprawdzeniu co pięć minut dwóch rzeczy: pingowania po domenie i możliwości pobrania pliku, w ciągu 48h[3] nie zdarzył mi się ani jeden błąd. A dodatkowo sprawdzam przez tunel od HE, czyli potencjalny element, który może zawieść. Być może wyglądało to kiedyś gorzej i się poprawiło. To, że coś jest potencjalnie OKDR nie oznacza, że jest takie w praktyce. Bo wydaje się działać. Zresztą wystarczy zrobić farmę serwerów z adresem anycast i będzie to działać. Warto też sprawdzić:

host ipv6.msftncsi.com
ipv6.msftncsi.com is an alias for ipv6.msftncsi.com.edgesuite.net.
ipv6.msftncsi.com.edgesuite.net is an alias for a978.i6g1.akamai.net.
a978.i6g1.akamai.net has IPv6 address 2001:2030:0:f::d59b:9892
a978.i6g1.akamai.net has IPv6 address 2001:2030:0:f::d59b:9888

Czyli nie tyle serwery Microsoft, co Akamai (pozdrowienia dla f.). Nie jedno, ale 2 IP. Prawie na pewno rozproszone geograficznie i z wykorzystaniem anycastu. Nie zmienia to faktu, że dostępność tych IP nie oznacza dostępności po IPv6 każdego innego hosta („dziury” w routingu).

Źródła:

1. Prezentacja Krzysztofa Mazepy z EURONOG I PLNOG 2012 pt. IPv4 vs IPv6 IPv4 vs. – Happy Eyeballs.
2. Windows 8 moves to IPv6 Internet.

[1] Jest tylko po angielsku, więc w telegraficznym skrócie dla niespikających: w momencie połączenia host próbuje się łączyć po IPv6 i IPv4, jeśli ma łączność o zbliżonym opóźnieniu po obu protokołach, to preferuje IPv6. Zaleta jest taka, że w przypadku braku dostępności IPv6 nie czeka kilku(nastu/dziesięciu) sekund na timeout – użytkownik dostaje praktycznie bez opóźnienia content i oczka się cieszą.

[2] Konkretnie http://ipv6.msftncsi.com/ncsi.txt Zawartość jest stała i jest to po prostu Microsoft NCSI Jak widać wyżej, serwer jest Akamai.

[3] Tak, wiem, bardzo mała próbka, będzie aktualizowane wyniki z dłuższego okresu poniżej.

PS Kiedyś opisywałem, jak sprawdzić IP komputera pod różnymi systemami. Dodałem informację o sprawdzaniu łączności po IPv6.

UPDATE: Miała być statystyka z dłuższego okresu, to będzie. Minęło 16 dni. W tym czasie, przy sprawdzeniach co 5 minut, zanotowałem 75 braków odpowiedzi na ping i 26 błędów w pobraniu pliku przez WWW. Ale! Co minutę sprawdzam też, czy drugi koniec tunelu się pinguje po IPv6. Po wyeliminowaniu równoczesnego braku odpowiedzi z końca tunelu i błędów do hosta MS, zostało 49 błędów pingowania i 0 (zero) błędów pobrania pliku przez WWW. Czyli raczej błędy tunelu, niż rozwiązania MS. Jakby się ktoś zastanawiał, jak to możliwe, że plik się pobrał, przy braku odpowiedzi na ping do hosta – zapewne kwestia dłuższego timeoutu.