Opublikowane w

Solaar – parowanie urządzeń bezprzewodowych Logitech

Urządzenie bezprzewodowe podłączane do komputera składa się z właściwego urządzenia, oraz odbiornika, podłączanego do komputera. Ten ostatni jest niewielki, przez co łatwo go zgubić. Bywa też, że w środowisku, gdzie podobnych urządzeń jest wiele, urządzenia zostaną zamienione. Z racji częstego przenoszenia, niewielkich rozmiarów urządzeń i braku elementów charakterystycznych, opisywany problem dotyczy raczej myszy bezprzewodowych.

Mysz bezprzewodowa Logitech

Źródło: https://www.mwave.com.au/

Zatem tam, gdzie jest sporo bezprzewodowych urządzeń podobnego typu, na przykład w biurach, często zdarza się, że stopniowo pojawiają się zdekompletowane lub przemieszane zestawy bezprzewodowe. Teoretycznie niesprawne, ponieważ szybki test polegający na włożeniu nowej baterii i podłączeniu urządzenia nie da żadnych efektów – urządzenie nie zadziała ze względu na nieprawidłowe parowanie urządzenia z odbiornikiem.

Jak dowiedziałem się niedawno podczas rozmowy o przydasiach, użytkownicy systemu Linux mają rozwiązanie na tego typu problemy, przynajmniej dla wielu urządzeń firmy Logitech. Istnieje bowiem program Solaar, czyli narzędzie pozwalające na zarządzanie parowaniem urządzeń bezprzewodowych tej firmy.

W przypadku Ubuntu i Debiana wystarczy zainstalować pakiet solaar, a następnie uruchomić program. Użycie jest bardzo proste, wystarczy włączyć urządzenie, które ma być sparowane.

Poza umożliwieniem parowania z dowolnym odbiornikiem tego samego typu, daje ono – na niektórych urządzeniach – dostęp funkcji, do których standardowo nie ma dostępu. Praktycznie dla wszystkich urządzeń pozwala na odczyt stanu baterii (akumulatora!), dzięki czemu można zawczasu przygotować się do wymiany i uniknąć przykrej niespodzianki w postaci niespodziewanego rozładowania.

Dodatkowo program można teoretycznie wykorzystać do zmniejszenia ilości podłączonych urządzeń USB – do jednego odbiornika można przypisać kilka urządzeń, np. mysz i klawiaturę, o ile korzystają z odbiornika tego samego typu. Nie testowałem jednak konfiguracji z podłączonymi jednocześnie kilkoma urządzeniami.

Tak czy inaczej, posiadając „niesprawne” lub zdekompletowane urządzenie firmy Logitech, niekoniecznie warto je od razu wyrzucać, może się ono jeszcze komuś przydać. Jeśli istnieją podobne rozwiązania dla innych systemów, dajcie znać w komentarzach.

Opublikowane w

Debian SID jest czasem zepsuty

Niezbyt krótki wpis o urokach Linuksa na desktopie, o tym, że człowiek uczy się całe życie i o tym, czemu warto jednak korzystać z Debiana w wersji unstable AKA SID.

I przekornie zacznę od końca. Dawno temu przeczytałem świetny wpis o tym, dlaczego Debian unstable nie zasługuje na tę nazwę. Jak lubię Debiana i od dawna jest to mój podstawowy system na desktop, jeśli tylko mogę go używać (z polityką firmy się nie dyskutuje; nie każdy soft działa na Linuksie), tak używanie wersji stabilnej było nieco męczące, choćby ze względu na nieco stary soft. Przypominam, że było to w czasach, gdy backports nie były oficjalną częścią dystrybucji.

Radziłem sobie na różne sposoby – a to używając pakietów z wersji testing lub unstable, a to robiąc backporty. Jakoś to działało, ale wpis mi się spodobał i stwierdziłem, że dam szansę wersji unstable. Ku mojemu zaskoczeniu, zrobiło się dużo prościej i wcale nie mniej stabilnie. Rzekłbym nawet, że problemów z aktualizacją pakietów jest znacznie mniej, niż przy mieszaniu wersji. Nie to, że zawsze wszystko działa, ale konieczność downgrade pakietu, bo jakaś kluczowa funkcjonalność nie działa, zdarzyła mi się małe parę razy. W ciągu kilku lat.

No i właśnie, wróciłem z konfy, odpalam rano do kawy komputer, by sprawdzić pocztę i… nie wstał. Czarny ekran z kursorem, nawet nie migającym. Przejście do trybu tekstowego nie działa. I ciężko stwierdzić, która aktualizacja namieszała, bo zwykle usypiam laptopa, zamiast wyłączać. Smuteczek i zły moment.

W jakieś pół godziny nie udało mi się do niczego sensownego dojść, poszedłem do pracy. Po powrocie nie było wiele lepiej. Uruchomienie w single mode i aktualizacja pakietów nie pomogła, choć bardzo liczyłem na to.

Po krótkiej walce udało mi się za to ustalić, że wina leży w okolicy xorg. Tu słowo wyjaśnienia i ważna uwaga. Laptop to Dell Vostro 1440 i ma dwie karty graficzne. I zawsze były z nimi przygody, głównie za sprawą niedziałającego przełączania między nimi. Nie żeby mi jakoś specjalnie zależało na konkretnej – jak były działające sterowniki, to korzystałem z ATI, jeśli nie – z Intela, a przełączałem je przy pomocy zmiany konfiguracji w xorg.conf, dlatego w ogóle ten plik posiadam. Pamiętam, że kiedyś przestała działać mysz i klawiatura i musiałem dopisać stosowne sekcje w xorg.conf. I w ogóle przez lata zebrało się kilka wersji tych konfiguracji, chociaż gdzieś tak od dwóch korzytałem z tej samej.

W każdym razie, po nieco dłuższej walce z downgrade podejrzanych pakietów i zasięgnięciu języka na IRCu udało mi się uruchomić Xy, ale… znowu bez klawiatury i myszy. Dopisywanie stosownych sekcji w xorg.conf powodowało albo powrót do niedziałania grafiki, albo nie przynosiło efektów. Stwierdziłem, że pomysły mi się skończyły i pora na bardziej radykalne rozwiąznia, czyli sprawdzenie, jak też wygląda konfiguracja Xów i działanie pod Debianem live. I o dziwo nie miał najmniejszych problemów, mimo braku xorg.conf. Jednak Debian live jest oparty o wersję stabilną, nie unstable.

Wygenerowałem xorg.conf na live, potem jeszcze trochę poszukałem i znalazłem rozwiązanie. Okazało się, że wszystkie pakiety były w porządku, za to brakowało mi w systemie pakietu xserver-xorg-input-evdev – pewnie został usunięty przy ostatniej aktualizacji, a ja tego nie zauważyłem. Po jego doinstalowaniu zarówno klawiatura jak i mysz działają.

Pochwaliłem się na IRC (kanał debian-next na OFTC) i wywołałem spore zdziwienie. Po pierwsze, wszystko powinno działać bez xorg.conf. Za to warto mieć zainstalowane xserver-xorg-input-libinput oraz xserver-xorg-input-all, które to pakiety instalują się domyśnie przy instalacji xserver-xorg. Zapewne kiedyś były zainstalowane lecz usunąłem je przy jakichś problemach z aktualizacją pakietów – uroki SIDa. I stąd całe zamieszanie.

Piszę o tym, bo mimo wszystko polecam Debiana unstable na dekstop, a tego typu problemy to wyjątek. Nie zmienia faktu, że łącznie zeszły mi ze trzy godziny na przywrócenie pełnej funkcjonalności systemu. Pozostało mi doinstalowanie brakujących pakietów i wypróbowanie działania bez xorg.conf, ale chwilowo nie mam weny. Pewnie wkrótce zaktualizuję wpis.

UPDATE: Po doinstalowaniu obu brakujących pakietów i skasowaniu xorg.conf wszystko działa. Czyli całe zamieszanie z powodu przekombinowania było.

Opublikowane w

Mail RBL checker (Python)

Tak się zdarzyło w ostatnim czasie, że w paru miejscach pojawiły się problemy z dostarczaniem maili. Prawdopodobna przyczyna niedocierania poczty była ta sama – obecność IP serwera pocztowego na RBL. Przypomniały mi się stare czasy i walka z wypisywaniem IP z RBL oraz różne metody zapobiegania dostawania się na RBLe.

Zanim jednak zaczniemy cokolwiek robić, trzeba wiedzieć, że jesteśmy na RBLu, czyli monitorować obecność IP serwera pocztowego na RBL. Do szybkich, ręcznych, doraźnych sprawdzeń pojedynczych IP polecam stronę Multi-RBL Check, nie rozwiązuje to jednak tematu ciągłego, automatycznego monitoringu obecności IP na RBLach, np. przy pomocy Zabbiksa.

Sam monitoring jest trywialny – wystarczy odpytywać przy pomocy DNS, warto to jednak jakoś „opakować”. Napisałem to ze dwa razy w życiu (IIRC oba w Perlu), napiszę więc i trzeci, tym razem w Pythonie. Oczywiście podobnych rozwiązań na GitHubie jest wiele, ale w każdym coś mi nie pasowało – albo język, albo rozbudowane zależności, albo sposób przekazywnia informacji. To ostatnie to w sumie detal, łatwo można przefiltrować informacje przy pomocy grep lub awk.

W każdym razie, wczoraj opublikowałem mail-rbl-monitor. Zdecydowanie nie jest skończony, a struktura wynika z przygotowania pod przyszłe funkcje. Znaczy sprawdzanie listy IP pobieranej z pliku.

Wkrótce temat pokrewny, ale nieco trudniejszy – monitoring reputacji IP serwerów pocztowych.

Opublikowane w

Rogalowe Muzeum Poznania

W ramach imprezy Nocy Muzeów (mocno okrojonej i mało nocnej w tym roku, przynajmniej dla nas) trafiliśmy do Rogalowego Muzeum Poznania. Weszliśmy na styk, z marszu (nie polecam, jest napisane, żeby być wcześniej, ale wyszedł spontan) i w sumie nie wiedziałem czego się spodziewać, więc byłem zaskoczony.

Nie jest to typowe muzeum, gdzie chodzimy i oglądamy eksponaty. Jest to bardziej pokaz czy prezentacja, co dla przyjezdnych zwiedzających może być miłą odmianą i chwilą wytchnienia. Zrobione z pomysłem, stylizowane, odpowiednia ilość gwary, robiąca klimat, ale nie nastręczająca problemu ze zrozumieniem przekazu.

Pokaz jest na żywo, z udziałem kolejnych osób z publiczności i polega m.in. na robieniu rogala, z żywego ciasta i składników, z pominięciem co bardziej czasochłonnych etapów. Więcej nie napiszę, żeby nie spoilować.

W każdym razie bardzo ciekawie przygotowane i poprowadzone, mi i dzieciom się podobało, więc zdecydowanie polecam odwiedzającym Poznań uwzględnienie Muzeum w planie wycieczki i zarezerwowanie godziny czasu. Tym bardziej, że blisko Rynku, więc zaraz można iść coś zjeść albo oglądać inne atrakcje.

Opublikowane w

Kręć kilometry – plan na 2018

Sezon rowerowy rozpocząłem nadspodziewanie dobrze w tym roku. Tak mi się przynajmniej wydawało. Co prawda na rower wsiadłem dość późno, bo pod koniec kwietnia, ale pogoda sprzyja częstym dojazdom rowerem do firmy.

Kręć kilometry ma w tym roku trochę ciekawych wyzwań. Niektóre śmieszne, typu 31 km w maju, co można zrobić bez stresu w 1 dzień, przez te ciekawsze, dłuższe. Jak np. 1500 km w maju (nie ma szans, zupełnie, przynajmniej nie w moim wydaniu, gdzie większość to wycieczki z dziećmi i dojazdy do pracy), po 500 km w okresie od początku maja do końca września, co wyglądało na zupełnie realne. Dodam tylko, że te wyzwania bardzo miło motywują – jest motywacja, ale bez żadnej spiny.

500 km na rowerze to dla mnie sporo, biorąc pod uwagę dotychczasowe wyniki, ale maj był zachęcający. Postanowiłem policzyć, czy się uda. Niby mogę przejechać 40 km tygodniowo, ale nie jeżdżę zawsze gdy mogę, bo albo pogoda nie sprzyja, albo coś wypadnie. Sprawdziłem statystyki i wychodzi przejechanych 80 km, czyli jakaś połowa teoretycznego dystansu. Miesięcy jest pięć, więc powinienem robić 100 km miesięcznie, jeśli mam zaliczyć wyzwanie. Będzie ciężko, bo po drodze jeszcze urlop, a wtedy nie jeżdżę. Niemniej, będę próbował. W końcu te 20 km to jest jakaś godzinka czy dwie jazdy więcej. 🙂

Opublikowane w

Głośniki do laptopa Modecom MC-2009

W pracy, na poprzednim stanowisku, mieliśmy w pokoju głośniki do puszczania muzy. Były to jakieś głośniki marki Logitech, kubaturowo spore, bo każdy miał objętość zbliżoną do dwóch standardowych kubków na kawę. To co było w nich dobre, to całkiem przyjemne brzmienie, szczególnie w porównaniu do głośników laptopowych, które do puszczania muzy na całe pomieszczenie nie nadają się zupełnie. Nawet jakieś doły było słychać, chociaż oczywiście mówimy o odpowiedniku słuchania radia w pracy, nie audiofilii.

Przy przeprowadzce zauważyłem, że owe głośniki nie posiadają dedykowanego zasilacza – miały tylko jeden kabel USB podłączany do laptopa, który – jak się okazało – zapewniał i zasilanie, i transmisję dźwięku. Znaczy danych. Rozwiązanie mi się spodobało i stwierdziłem, że coś podobnego przydało by mi się w domu, bo jednak sensownego rozwiązania audio w domu nie dorobiłem się, a jakość dźwięku z tych głośników z pracy w porównaniu do laptopowych to niebo a ziemia.

Dokładnie tego modelu nie znalazłem (OK, może mieć ładnych kilka lat), całkiem sporo było podobnych, ale dość drogich. Krótkie poszukiwania w sklepach internetowych pokazały jednak, że jest sporo małych (mniejszych od wyżej opisanych Logitechów) głośników do laptopa w zupełnie śmiesznych cenach. Technika poszła do przodu, głośniki przenośne różnej maści potrafią robić robotę zaskakująco dobrze (w porównaniu z laptopowymi, nadal), więc stwierdziłem, że zaryzykuję.

Większość małych ma jednak pewną wadę: do laptopa podłączany jest kabel USB jako źródło zasilania oraz jack audio jako źródło dźwięku. Jeśli czasem przekładamy laptopa, to trzeba odłączać dwie wtyczki, zamiast jednej. Szukałem więc czegoś, co ma tylko jedną wtyczkę i… tak znalazłem głośniki Modecom MC-2009.

Głośniki Modecom MC-2009
Głośniki Modecom MC-2009. Źródło: https://www.manualsearcher.com/

Kosztowały grosze (chyba jakoś dwukrotność najtańszych; 20 zł ), więc natychmiast kupiłem. Przyszły dość szybko, pierwsze co mnie zaskoczyło, to waga. Zdecydowanie cięższe, niż przypuszczałem, co zaliczam na plus – i wskazuje na solidne bebechy, i nie będą latać po biurku, szczególnie, że koty potrafią to i owo trącić, a po biurku chodzą. Z niefajnych rzeczy – kable wyglądają na umiarkowanie trwałe.

W porównaniu do wbudowanych laptopowych znacznie lepszy dźwięk, ot sama średnica głośnika robi robotę. Oczywiście nie ma to porównania do normalnych głośników, natomiast jeśli ktoś używa wbudowanych i niespecjalnie ma miejsce lub potrzebuje przenośnych (ale na kablu, bo oczywiście są też rozwiązania na bluetooth, ale trzeba je jakoś zasilać) – polecam.

Ciekawostka linuksowo-DIY. Po włożeniu identyfikują się następująco:

hid-generic 0003:18C3:6255.0013: input,hidraw0: USB HID v1.00 Device [Elite Silicon USB Audio Device] on usb-0000:00:1d.0-1.3/input2

Sama karta (bo de facto jest to karta dźwiękowa na USB) jest dość popularna, można ją znaleźć w znacznie lepszych głośnikach, więc gdyby siadły, to można wykorzystać do budowy czegoś ciekawszego.

Opublikowane w

Majówka

Dziwna to majówka i dziwny urlop. Jedno i drugie poszatkowane i pracowite. Pierwszą i najważniejszą rzeczą do załatwienia była – jak zwykle spóźniona – zmiana opon na letnie. Spojrzałem na felgi od zimówek i stwierdziłem, że warto je odświeżyć, bo trochę ruda zaczyna wychodzić. A skoro zakładam letnie, to najpierw letnie. Poszedłem na łatwiznę – spray czarny matowy, wyklejenie boku opony taśmą malarską, przetarcie drucianą szczotką i papierem ściernym. Jest powiedzenie, że gdy masz młotek, wszystko wygląda jak gwóźdź. Zmieniłbym na gdy masz spray, wszystko wygląda jak wymagające malowania. Faktem jest, że sprayem maluje się bardzo fajnie – łatwo i szybko. Niestety, przygotowanie felg zajmuje dłuższą chwilę. I oczywiście na jedną stronę z kół letnich zabrakło mi spray, a jak pojechałem dokupić w niedzielę, to okazało się, że sklep już zamknięty, więc w sumie zeszło znacznie dłużej, niż planowałem, więc odświeżone zostały tylko letnie. Zimówki i zapas muszą dłuższą chwilę poczekać.

Potem musiałem wrócić – tym razem pociągiem – do Poznania. Jedna sprawa do załatwienia, ale głównym powodem było złożenie PITa. Również tradycyjnie w ostatni dzień. Powody składania na papierze są różne – coś mi świta, że pod Linuksem nie szło to łatwo, trzeba mieć jakieś dodatkowe dane z poprzednich lat, a jakieś dziwne dodatki ostatnio jeszcze musiałem rozliczać. Głównie jednak chodzi o to, że papierowe mam przećwiczone, a nie chce mi się kombinować w ostatni dzień z nowym sposobem.

Oczywiście mogłem wysłać PIT pocztą, ale była jeszcze sprawa na miejscu, a stwierdziłem, że w pociągu sobie poczytam. Faktyczni, nadrobiłem lekturę i mam nadzieję, że wciągnę się z powrotem do czytania książek bo – wstyd się przyznać – to pierwsza przeczytana „moja” książka w tym roku. Nieco zasługa tego, że łapię się za cegły, niektóre nie podpasowują, a nie lubię brać się za kolejną książkę mając nieprzeczytaną inną.

Załatwiwszy temat opon, stwierdziłem, że zrobię lepszą składankę z muzą do auta. Do tej pory używałem uszkodzonej karty pochodzącej z Raspberry Pi (całkiem dobrze sobie radziła, ale w sumie nic dziwnego, to tylko odczyt, a uszkodzony jest IIRC konkretny fragment). Niestety, okazało się, że nowe utwory nie wejdą. Nie wiem czy to zaleta mtp[1], czy łapały się w uszkodzony obszar. Może kiedyś pobawię się w diagnostykę (ciekawe czy radio poradzi sobie z dwiema partycjami?), teraz po prostu pojechałem do sklepu i kupiłem nową. Oraz żarówkę do świateł pozycyjnych, w końcu. TBH wymieniłbym już dawno oryginalne W5W na stosowne LEDy, ale podobnoż się czepiają na przeglądach. Nie wiem czemu, w końcu i tak to praktycznie nie świeci, więc wolałbym, żeby przynajmniej prądu nie brało, przy zbliżonej jasności.

Tak naprawdę kupiłem dwie karty. Druga wylądowała w Raspberry Pi robiącym za router GSM. Tu słowo o stabilności Linuksa i rozwiązań chałupniczych (rpi + modem USB + hub USB), bo miałem niedawno okazję na ten temat rozmawiać. Albo raczej jeden uptime:

08:32:00 up 287 days, 18:42, 1 user, load average: 0.06, 0.08, 0.08

Głównym zasłużonym jest tu… prąd, bo router działa bez UPSa…

Kartę wymieniłem, bo chciałem zrobić upgrade Raspbiana – lada moment Debian Jessie przestanie być wspierany, a używany Raspbian właśnie na nim bazował. Poszedłem na łatwiznę i po prostu wrzuciłem najnowszy image,  bazujący na Stretch, dograłem brakujące pakiety i wrzuciłem kluczowe pliki z konfiguracją. Jestem nieco zaniepokojony, że taka rzeźba na szybko zaczyna mi wychodzić. Chyba muszę to na Githuba wrzucić. I może jakieś ansible do kompletu? W sumie rozjechała się tylko jedna rzecz – wyciąganie IP z interfejsu w jednym skrypcie. I tylko dlatego, że ifconfig zmienił format, więc automatyzacja i tak nic by tu nie pomogła…

Poza tym, sporo działki. Trochę pomogłem rodzicom na działce, trochę odpocząłem. Generalnie raczej pracowicie, choć i tak wielu rzeczy nie udało się zrobić, jak np. porządków z przekierowaniem ruchu ze starego bloga. Ale to może jeszcze w weekend ogarnę.

[1] Korzystałem z telefonu, bo okazało się, że nie bardzo mam czytnik kart micro SD – muszę kupić jakiś tani badziew i niech leży na takie okazje, bo wyciąganie modemu USB to nie jest to, co tygrysy lubią najbardziej.

Opublikowane w

Switchover

Stało się, stało się, to co miało się stać

troszeczkę nieplanowo, noż…

Planowałem najpierw przenieść blog o BKS, poćwiczyć przepięcie ruchu i dopiero wziąć się za ten. Ponieważ z czasem i motywacją było słabo, parę wpisów chodziło mi po głowie, a pisać nie było gdzie, poszedłem na łatwiznę. Stwierdziłem, że albo przeniosę teraz i dopieszczę później, albo nigdy tego nie zrobię. Zatem blog został zamrożony i przeniesiony w nowe miejsce dla Pomiędzy Bitami.

Poszedłem na łatwiznę i przeniosłem się z Blox na WordPressa. Jednak. Z rzeczy związanych z migracją – na razie zmieniłem licencję, za moment pojawi się info we wpisach skąd pochodzą. W najbliższym czasie zmienię źródło feeda RSS (jeśli ktoś czyta via RSS i nie korzysta jeszcze z RSS w wersji opartej o Feedburner, to polecam przepięcie się) i linki z ważniejszych miejsc.

TBH rozważałem mirror statyczny i zaczęcie pisania od nowa, po prostu, ale ostatecznie wykonałem eksport. Wpisy są wszystkie, komentarze być może nie, stron nie ma, bo ani nie mam na to skryptu, ani nie chcę przenosić wszystkiego – przydadzą się tam gruntowne porządki, zresztą to proste copy & paste…

Stoi to wszystko na niezbyt fortunnej lokalizacji, bo arubacloud w czeskim DC szybkością sieci nie grzeszy, ale i tak jest sporo lżej i szybciej, niż na Blox, mimo możliwie tych samych ustawień.

GTtmetrix - blox.pl

GTmetrix - zakr.es

OK, dla jasności, tu są jakieś drobiazgi, których nie ma (przynajmniej na razie) w nowym miejscu, typu LinkWithin itp. ale nie robią one takiej różnicy. No i gdyby było więcej grafik, to wynik wyglądałby gorzej, ale to już kwestia wspomnianej sieci w czeskim DC.

Oczywiście wszystko lata bezpiecznie i wydajnie po SSL i HTTP/2 i mam możliwość pełnej kontroli nad tym, co się dzieje.

Blox pożegnał mnie w stylu, w jakim go zapamiętam – wyłączyłem możliwość komentowania na blogach, zapisałem ustawienia i co? Po napisaniu tego wpisu, czyli kilkanaście minut później, nadal mogłem dodać testowy komentarz.

(Not so) fun fact: uciekłem z Joggera z powodu cenzury i autorytaryzmu administratorów. Doczekałem się cenzury i autorytaryzmu ze strony Agory (ale o tym to już w nowym miejscu więcej napiszę).

UPDATE: Wygląda na to, że ustawienie dot. komentarzy działa wyłącznie dla nowych wpisów, w starych nie ma możliwości wyłączenia możliwości komentowania (pewnie można uprzykrzać życie przy pomocy zepsutej CAPTCHA i moderowania, zamierzam, ale później, może się coś jeszcze przeładuje). Wot usability!

Opublikowane w

Migracja z Blox na WordPressa – HOWTO

Jak pisałem poprzednio, na pierwszy rzut do migracji poszedł blog o kapeli Bez Krótkich Spodni. Z migracją zeszło mi nieco dłużej, niż planowałem, głównie za sprawą hostingu, który się kończy, a którego nie przedłużam. Zamiast dedyka w Kimsufi zdecydowałem się na dwa VPSy w arubacloud.pl. Zaleta: taniej i SSD. Wada: potrzebuję dwie maszyny, co wiązało się z podziałem usług. I niestety, mimo konteneryzacji część usług jest od siebie zależna, głównie za sprawą domeny. W każdym razie zeszło więcej czasu, niż planowałem, ale jest to sensowniej podzielone.

Sama migracja jest prosta. Najpierw instalujemy WordPressa. Long story short:

wget https://wordpress.org/latest.tar.gz
tar -zxf latest.tar.gz
chown www-data:www-data katalog

Pozostaje utworzenie bazy i użytkownika:

CREATE DATABASE wordpress_db;
GRANT ALL PRIVILEGES ON wordpress_db.* TO "wordpress_db_user"@"localhost" IDENTIFIED BY "VeryStrongPassword";

W przypadku instalacji opartej o serwer nginx i WordPressa trzeba jeszcze dodać jedno ustawienie w konfiguracji tego pierwszego:

location /bks/ {
    try_files $uri $uri/ /bks/index.php?$args;
}

Następnie uruchamiamy instalator WordPressa przez WWW i logujemy się. Warto usunąć przykładowy wpis i strony, z których nie korzystamy, można wybrać szablon (cóż, domyślny robi robotę jak dla mnie) i zrobić porządek w pluginach.

Niestety Blox wyciął użytkownikom możliwość eksportu wpisów, więc w tym miejscu musiałem posiłkować się autorskim skryptem, by zdobyć treść bloga z Blox w formacie wordpressowym. Potem szybkie dopieszczenie szablonu, zwłaszcza zdjęcia z nagłówka i… w zasadzie jest. Niestety, obrazki w takim rozwiązaniu są serwowane nadal z serwerów Blox, więc nie mamy pełnej niezależności i będziemy dostawać komunikat ostrzegawczy przy HTTPS, bo nie wszystkie treści są serwowane w sposób bezpieczny.

Jest jednak na to sposób. Okazuje się, że istnieje plugin Download External Images In Posts, który robi dokładnie to, na co wskazuje nazwa – pobiera obrazki ze zdalnego serwera, zapisuje je lokalnie i podmienia linki we wszystkich wpisach, także już istniejących. Działa zadziwiająco dobrze, choć jedna rzecz mi się w nim nie podoba: musi pozostać aktywny po zrobieniu roboty, bo linki nie są podmienione w treści. Ale z tym jestem w stanie żyć.

Ostatni szlif to dodanie statystyk Matomo (dawniej Piwik). Skorzystałem z pluginu Insert Headers and Footers, następnie wkleiłem tam stosowny JS.

Efekt finalny widać w pierwszym linku. Jak widać zachowana została treść wpisów, ich daty, komentarze, ich autorzy oraz daty. Działają także tagi i kategorie (tych ostatnich akurat nie używam na blogu BKS). Wszystko jest serwowane po HTTPS (i dodatkowo HTTP/2, ale to już zaleta nginx z odpowiednią konfiguracją), czyli szybko, bezpiecznie i SEO friendly. Tak, jak powinno być. 🙂

Zostało posprzątanie na starym blogu i przekierowanie w nowe miejsce, ale to już bez pośpiechu…

Dodam jeszcze, że WordPress spodobał mi się na tyle, że rozważam migrację tego bloga także na WP, zamiast statycznego Pelicana. Ale nad tym jeszcze chwilę pomyślę.

UPDATE Aby działały poprawnie wszystkie ustawienia dla bezpośrednich odnośników, trzeba podać katalog w konfiguracji, zgodnie z tym opisem.

Opublikowane w

Uciec, ale dokąd?

Chwytliwy tytuł nie jest związany z filmem. Pod koniec zeszłego roku w komentarzu u Boniego wyraziłem przypuszczenie, że roku 2018 nie skończę na Blox i… stało się. Równia pochyła była widoczna od dłuższego czasu, najpierw wyłączane były funkcjonalności (API), potem doszły problemy ze stabilnością naprawiane… długo i nie do końca, bo błąd 503 się pojawia – relatywnie niski wynik Blox na mojej stronie ze statystykami nie jest przypadkiem. Zapowiadanych nowych funkcjonalności nie ma – nowy panel nie został nigdy ukończony, nowe szablony są nadal trzy na krzyż, mimo zapowiedzi. O HTTPS można zapomnieć, co oznacza, że wkrótce blogi na Blox będą oznaczone jako niezaufane w przeglądarkach, pewnie za jakiś czas polecą w dół w indeksach Google. Nawet blog o Blox nie jest już od dłuższego czasu aktualizowany. Znaczy, że przyszłość rysuje się niewesoło, było wiadomo od dłuższego czasu.

Zamknięcie serwisów blog.pl oraz bloog.pl na początku roku (Onet i WP, odpowiednio) pewnie dodało Agorze odwagi w wyciskaniu zysków z upadającej platformy i postanowiono dołożyć reklamy. O tym, że mogą zamieszczać reklamy, było wiadomo od dawna, bo jest to napisane w regulaminie odkąd pamiętam. I reklamy były serwowane na nieaktualizowanych blogach.

Jednak tym, co przelało czarę goryczy nie jest fakt zamieszczenia reklam, tylko forma. Zarówno forma reklamy, totalnie nieestetycznej, rozwalającej wygląd szablonu, wklejonej na samej górze (wiadomo, co jest najważniejsze… żeby żaden user nie zapomniał przypadkiem kliknąć, a blog to taka przylepka do reklamy), w dodatku dynamicznej (animacja), zasłaniającej jakieś 75% ekranu na moim smartfonie, jak i forma komunikacji zmian użytkownikom.

Otóż komunikacji nie było żadnej. A jak już użytkownicy zauważyli reklamę i zapytali na forum co jest grane, to usłyszeli:

Jednak koszty utrzymania platformy Blox.pl wzrosły i wprowadziliśmy zmianę – nieinwazyjne reklamy są wyświetlane teraz na wszystkich blogach.

Wolne żarty. Nie lubię zaglądać komuś do kieszeni, ale koszty hostingu, łącz i sprzętu komputerowego regularnie spadają. W tym ostatnim przypadku rośnie wydajność sprzętu/pojemność dysków, przy zachowaniu cen. Oczywiście Agora może sobie dowolnie księgować koszty i zapewne na papierze koszt utrzymania platformy wzrósł, niemniej można to ująć po prostu chcemy więcej zarabiać na Blox (i mamy w głębokim poważaniu, co sądzą o tym użytkownicy, albowiem silna nasza pozycja[1]). O „nieinwazyjności” reklamy było wyżej.

W każdym razie będę stąd znikał. Nie wiem jeszcze dokąd pójdę i kiedy dokładnie, ale znikam na pewno. Jestem w tej komfortowej sytuacji[1], że mam i backup bloga, i narzędzie do migracji z Blox do WordPressa (gdyby ktoś był zainteresowany, polecam kontakt jak w dziale kontakt; TANSTAAFL). Choć nie wiem, czy akurat na WordPressa chciałbym się przenieść. Z jednej strony de facto standard i wygodny, z drugiej statyczne generatory bloga (tu: Pelican) nadal kuszą… Tylko jest problem z komentarzami. Z drugiej strony chyba połowa komentarzy to spam lub krytpospam i usuwam, więc… Tak czy inaczej, dojrzałem do self hosted bloga, tym razem.

W każdym razie nie należy spodziewać się tu wielu nowych wpisów – energia idzie w migrację. Na pierwszy ogień idzie blog BKS, przy okazji pewnie nieco zaktualizuję treść. Można spodziewać się zmian związanych z przekierowaniem użytkowników w nowe miejsce i stopniowego(?) znikania treści. Jeśli korzystasz z kanału RSS innego, niż ten, to polecam aktualizację w czytniku RSS – dołożę starań, by zachować ciągłość. Dla tych, co bez RSS w – razie czego będzie mnie można znaleźć przez Planetę Joggera. Wpis na ostateczne pożegnanie też jest planowany, ale to jeszcze nie teraz.

[1] Trzeba przyznać, że wyłączenie API, plus właścicielstwo domeny, plus niezłe pozycjonowanie, plus brak kontroli nad nagłówkami przez użytkowników stawiają Agorę na mocnej pozycji, bo migracja dla przeciętnego użytkownika jest IMO niewykonalna, chyba, że ktoś będzie ręcznie wpisy przenosił… No ale o tym, że prawdziwe własność daje własna domena wiadomo nie od dziś.

Opublikowane w

Waze jako nawigacja

Jakiś czas temu wyrzuciłem Yanosika z telefonu, z powodu fatalnej nawigacji. Zgodnie z zapowiedziami szansę dostało Waze.

Podobnie jak Google Maps, nawigacja Waze należy do Google, jednak jest rozwijana odrębnie i ma zupełnie inną filozofię. O ile Google Maps to sucha, dość sprawna nawigacja, o tyle Waze bardziej przypomina ficzerami Yanosika – personalizacja i gamifikacja jak najbardziej obecne. Jest możliwość zgłaszania przez użytkowników utrudnień na drodze, czy to patroli policyjnych, czy radarów, czy zamkniętych ulic, czy zwykłych prac drogowych. Jest też zbieranie punktów za aktywność.

Logo WazeŹródło: https://www.waze.com/about/press_resources

Pierwszą recenzję Yanosika pisałem po przejechaniu raptem 300 km, czyli – jak patrzę z perspektywy – o wiele za wcześnie. W przypadku Waze testowałem nieco dłużej – przejechałem ok. 1000 km na zalogowanym koncie, głównie w mieście. Nadal mało jak na pełny test, ale od czegoś trzeba zacząć. Tak naprawdę z Waze przejechałem ze dwa albo trzy razy tyle – dość długo korzystałem bez założonego konta i logowania. Można i tak, bez specjalnego uszczerbku dla funkcjonalności. Oczywiście gamifikacja leży wtedy, nie działa też zapamiętywanie ustawień, przynajmniej między upgrade/reinstalacją. W każdym razie z kontem jest lepiej i na tej wersji się skupię.

Pierwsza rzecz, która rzuca się w oczy po uruchomieniu Waze, to ekspozycja funkcji związanych z nawigacją i ukrycie całej reszty. Zaleta jest taka, że nawigacja jest na wierzchu, wada zaś taka, że dobrnięcie do jakichś bardziej zaawansowanych ustawień chwilę mi zajęło. Części rzeczy w ogóle w aplikacji nie ma (albo nie umiem ich znaleźć), przykładem może być ilość przejechanych kilometrów, którą sprawdzam przez WWW. Trudno mi jednoznacznie orzec, czy to zaleta, czy wada. Ustawienia domyślne są bardzo dobre.

Aplikacja potrzebuje dłuższego czasu od włączenia do gotowości do działania. Nie wiem, czy jest to kwestia słabszego telefonu, czy tak jest ogólnie ale… tak jest i jest to wada. Dodam, że podobnie ma Strava. Za to po włączeniu jest już bardzo przyjemnie. Nawigacja jest pewna (sorry, Yanosik), komunikaty przekazywane z sensownym wyprzedzeniem (sorry, Yanosik), adaptacja do zmian trasy szybka (sorry, Yanosik, „zawróć. zawróć. zawróć.”). Bardzo ładnie mówi po polsku (jest wybór lektora) i posiada rewelacyjną IMO funkcjonalność podawania nazw ulic, w które należy skręcić – podaje nie tylko kierunek skrętu, ale też nazwę.

Trasy wybiera sensownie (sorry Yanosik), orientacyjne czasy dojazdu bardzo zbliżone do rzeczywistych. Potrafi też pokazywać informacje o natężeniu ruchu na sąsiednich ulicach czy zaproponować alternatywne trasy do właśnie wybranej. Taki powiew Google Maps. Akurat średnio korzystam, ale ktoś ze znajomych szukał nawigacji pokazującej natężenie ruchu.

Największą wadą nawigacji, którą zauważyłem, jest dość częste gubienie się na skrzyżowaniach po zatrzymaniu. Potrafi stwierdzić, że jesteśmy na ulicy prostopadłej i kazać skręcać. Chwilę po ruszeniu i chwilę przed dojazdem do skrzyżowania jest OK. Nie wiem, czy kwestia aplikacji, czy telefonu i… nie jest to tak upierdliwe na jakie wygląda z opisu – informacja o skręcie jest podawana za późno, by wykonać manewr.

Zgłaszanie zdarzeń na drogach jest znacznie bardziej szczegółowe niż w Yanosiku, ale przez to bardziej skomplikowane. Nie jest to jedno kliknięcie, tylko kolejne wybory (polecam lekturę opisu w FAQ). Być może kwestia przyzwyczajenia, na pewno większa bariera wejścia i trudniejsze, wymagające więcej uwagi zgłaszanie zdarzeń. Liczę jako wadę, pewnie dobrą sprawą byłby wybór wersji pełnej i uproszczonej.

Kolejny ficzer Waze to wyszukiwanie stacji benzynowych i porównywanie cen. W przeciwieństwie do Yanosika, Waze nie współpracuje z jednym koncernem, więc jest wybór. I jakiś pożytek dla tych, którzy raczej omijają rządowe stacje. Samo porównywanie jest oparte o aktualizacje cen przez użytkowników, więc traktować należy raczej orientacyjnie, bo stacje dość często zmieniają ceny. Na szczęście przy wyszukiwaniu jest podawany czas ostatniej aktualizacji.

Inny miły ficzer to proponowanie miejsc docelowych. Czyli uruchamiamy nawigację i dostajemy – na podstawie czasu (i miejsca?) – propozycję, żeby ustawić jako miejsce docelowe pracę, bez konieczności wyboru ręcznie. Dość przyjemne, działa nieźle. Oczywiście gdyby ktoś czuł się śledzony, to można tę opcję wyłączyć. Raczej ku poprawie samopoczucia, bo śledzi nas każda nawigacja. 😉 Wyłączyć można też widoczność naszego pojazdu na mapach.

Jeszcze inne usprawnienia to zapamiętywanie miejsca pozostawienia pojazdu (można też zrobić zdjęcie, przydatne, jeśli z auta korzysta kilka osób) czy przesłanie orientacyjnego czasu dojazdu.

Pominąłem inne ficzery Waze, niezwiązane z samą aplikacją, typu live map czy carpooling. Raz, ze wykraczają poza badane zagadnienie, dwa, że nie używam. Podsumowując, uważam, że aplikacja jest zdecydowanie godna uwagi i warto dać jej szansę. W mieście jako nawigacja sprawdza się bardzo dobrze, kiedyś pewnie uzupełnię wpis o wrażenia z trasy.

UPDATE Przejechałem 2300 km, parę razy poza miastem (choć na znanej drodze) – nadal OK, stacjonarne radary zgłasza, na nic innego nie było okazji. Nadal nie mam powodu do narzekania.

Opublikowane w

Jak usprawnić sieć w domu? cz. 5

Wpis, który chronologicznie powinien pojawić się jako drugi, ponieważ dotyczy stanu wyjściowego, czyli WiFi. Oczywiście sprzęt to opisywany niedawno TP-Link WR841 z OpenWrt. Banana Pi wpięte do portu LAN, czyli na 100 Mbps, ale głównym ogranicznikiem jest sieć bezprzewodowa. Jasności dodam, że są to wyniki sprzed optymalizacji, ale o poprawianiu WiFi napiszę innym razem. Warto też zaznaczyć, że wyniki jako jedyne są przeprowadzane na środowisku nieizolowanym, „produkcyjnym”, tj. z podłączonymi innymi urządzeniami. O ile nie powinny specjalnie rzutować na wynik, bo nie korzystały intensywnie, to na pewno wpływały w jakiś sposób ujemnie.

1.
[ ID] Interval           Transfer     Bandwidth       Jitter    Lost/Total Datagrams
[  4]   0.00-60.04  sec   125 MBytes  17.5 Mbits/sec  10.997 ms  1908/16040 (12%)  
[  4] Sent 16040 datagrams

2.
[ ID] Interval           Transfer     Bandwidth       Retr
[  4]   0.00-60.00  sec  67.7 MBytes  9.46 Mbits/sec  186             sender
[  4]   0.00-60.00  sec  67.6 MBytes  9.45 Mbits/sec                  receiver

3.
--- 192.168.0.139 ping statistics ---
600 packets transmitted, 598 received, 0% packet loss, time 61057ms
rtt min/avg/max/mdev = 0.766/2.303/42.995/4.036 ms

4.
--- 192.168.0.139 ping statistics ---
600 packets transmitted, 596 received, 0% packet loss, time 60280ms
rtt min/avg/max/mdev = 1.918/3.953/42.202/3.747 ms

5.
[ ID] Interval           Transfer     Bandwidth       Jitter    Lost/Total Datagrams
[  4]   0.00-3600.04 sec  6.27 GBytes  15.0 Mbits/sec  4.305 ms  71880/822270 (8.7%)  
[  4] Sent 822270 datagrams
[...]
9.
Inea Orange

Jak widać stan wyjściowy nie był imponujący. Rzekłbym nawet, że zaskakująco słabe wyniki. Widać też, że brakuje części testów – przyznaję, że nie miałem ani cierpliwości, ani warunków. Ponieważ ustawienia lekko się zmieniły w międzyczasie, zostawię z brakiem, żeby nie fałszować. Zaskakuje słaby wynik transmisji w teście syntetycznym, w szczególności w porównaniu z testem do internetu.

Opublikowane w

Jak usprawnić sieć w domu? cz. 4

Kolejnym PLC, który otrzymałem na testy, był D-Link PowerLine AV Network Starter Kit DHP-307AV. Bardziej niż konkretny sprzęt jest to przedstawiciel starszego standardu, takiego, do którego przymiarkę robiłem zawodowo, wiele lat temu, pod kątem IPTV (i nie zdecydowaliśmy się wtedy).

W stosunku do opisywanego poprzednio główna różnica widoczna na pierwszy rzut oka, to brak gniazdka sieciowego w urządzeniu. Zaprawdę powiadam wam, pomyślcie dwa razy, nim coś takiego kupicie. Jednak główna zaleta PLC to przesył danych po sieci energetycznej obok prądu, a nie zamiast. Okazało się, że większość gniazdek w domu jest pojedyncza, w szczególności te, na których przeprowadzałem testy. Chciałem mieć równe testu warunki, więc stanęło na tym, że PLC było wpięte w gniazdko, a prąd do urządzeń doprowadzałem przy użyciu przedłużaczy z innych gniazdek, zalegających malowniczo po domu.

Detali typu wygląd, czytelność sygnalizacji, umiejscowienie portów czy przycisków pomijam – nie tego dotyczy test. Zatem do rzeczy. Błędów nie będę powielał, testy tylko w optymalnym zestawieniu, dwa gniazdka w tym samym pokoju, PLC bezpośrednio w gniazdku:

1.
[ ID] Interval           Transfer     Bandwidth       Jitter    Lost/Total Datagrams
[  4]   0.00-60.01  sec   402 MBytes  56.2 Mbits/sec  1.923 ms  25/51490 (0.049%)  
[  4] Sent 51490 datagrams

2.
[ ID] Interval           Transfer     Bandwidth       Retr
[  4]   0.00-60.00  sec   279 MBytes  39.0 Mbits/sec    0             sender
[  4]   0.00-60.00  sec   278 MBytes  38.9 Mbits/sec                  receiver

3.
--- 192.168.10.126 ping statistics ---
600 packets transmitted, 600 received, 0% packet loss, time 60295ms
rtt min/avg/max/mdev = 3.273/3.939/8.552/0.749 ms

4.
--- 192.168.10.126 ping statistics ---
600 packets transmitted, 600 received, 0% packet loss, time 60235ms
rtt min/avg/max/mdev = 2.885/3.943/8.002/1.000 ms

5.
[ ID] Interval           Transfer     Bandwidth       Jitter    Lost/Total Datagrams
[  4]   0.00-3600.00 sec  21.0 GBytes  50.1 Mbits/sec  2.687 ms  9031/2754740 (0.33%)  
[  4] Sent 2754740 datagrams

6.
[ ID] Interval           Transfer     Bandwidth       Retr
[  4]   0.00-3600.00 sec  16.0 GBytes  38.3 Mbits/sec    0             sender
[  4]   0.00-3600.00 sec  16.0 GBytes  38.3 Mbits/sec                  receiver

7.
--- 192.168.10.126 ping statistics ---
36000 packets transmitted, 36000 received, 0% packet loss, time 3622284ms
rtt min/avg/max/mdev = 2.715/4.149/75.146/1.069 ms

8.
--- 192.168.10.126 ping statistics ---
36000 packets transmitted, 36000 received, 0% packet loss, time 3620695ms
rtt min/avg/max/mdev = 2.862/3.903/83.121/1.154 ms

9.
brak danych

Jak widać, w porównaniu z poprzednim testem sprzętu nowszej generacji, urządzenia starszej generacji zapewniają znacząco mniejszy transfer. Choć działają stabilnie, nawet przy niższych opóźnieniach. O ile zaczną działać, bo brak danych w punkcie dziewiątym wynika z tego, że połączenia między pokojem a przedpokojem zwyczajnie nie udało mi się zestawić, mimo kilku prób.

Jeśli chodzi o pobór prądu to zarejestrowałem na pojedynczym urządzeniu od 3,2 W pod obciążeniem, przez 2,7 W przy braku przesyłu danych i podłączonych urządzeniach, do minimalnie 2,3 W parę minut po wypięciu kabla ethernet. Producent obiecuje poniżej 1 W w idle, jak widać jest więcej. Albo kwestia firmware, albo za krótko czekałem, albo urządzenia nie potrafią.

Opublikowane w

Jak usprawnić sieć w domu? cz. 3

No i z uwagi na lekkie zamieszanie zapomniałem uzupełnić brakujące wpisy. Pora nadrobić. Tym razem ponownie  będzie o TL-PA4010P kit. W poprzednim wpisie opisałem test w niekomfortowych warunkach, pora napisać, co potrafią te PLC wpięte jak należy, czyli bezpośrednio w gniazdka. Dodatkowo gniazdka znajdowały się w tym samym pokoju (poza testem do internetu), czyli warunki optymalne.

1.
[ ID] Interval           Transfer     Bandwidth       Jitter    Lost/Total Datagrams
[  4]   0.00-60.01  sec   679 MBytes  94.9 Mbits/sec  0.959 ms  2399/86899 (2.8%)  
[  4] Sent 86899 datagrams

2.
[ ID] Interval           Transfer     Bandwidth       Retr
[  4]   0.00-60.00  sec   596 MBytes  83.3 Mbits/sec  165             sender
[  4]   0.00-60.00  sec   595 MBytes  83.2 Mbits/sec                  receiver

3.
--- 192.168.10.126 ping statistics ---
600 packets transmitted, 600 received, 0% packet loss, time 60244ms
rtt min/avg/max/mdev = 3.265/4.578/43.719/5.233 ms

4.
--- 192.168.10.126 ping statistics ---
600 packets transmitted, 600 received, 0% packet loss, time 60215ms
rtt min/avg/max/mdev = 22.191/24.164/75.595/5.495 ms

5.
[ ID] Interval           Transfer     Bandwidth       Jitter    Lost/Total Datagrams
[  4]   0.00-3600.00 sec  39.7 GBytes  94.6 Mbits/sec  1.226 ms  166115/5197940 (3.2%)  
[  4] Sent 5197940 datagrams

6.
[ ID] Interval           Transfer     Bandwidth       Retr
[  4]   0.00-3600.00 sec  36.3 GBytes  86.6 Mbits/sec  7730             sender
[  4]   0.00-3600.00 sec  36.3 GBytes  86.6 Mbits/sec                  receiver

7.
--- 192.168.10.126 ping statistics ---
36000 packets transmitted, 36000 received, 0% packet loss, time 3621137ms
rtt min/avg/max/mdev = 2.621/4.664/94.389/5.156 ms

8.
--- 192.168.10.126 ping statistics ---
36000 packets transmitted, 36000 received, 0% packet loss, time 3618021ms
rtt min/avg/max/mdev = 21.802/23.793/196.067/5.318 ms, pipe 2

9.
Inea Orange

Jak widać jest zauważalnie szybciej, zarówno po sieci, jak i do internetu. W przypadku serwera Inea (czyli dostawcy), można uznać, że osiągnięte zostało deklarowane 60/10, przynajmniej w przypadku serwera testowego znajdującego się u dostawcy. Czyli zdecydowanie warto wpiąć w sposób zalecany przez producenta.