Miesiąc: grudzień 2015

Opublikowane w

Samochodowe podsumowanie roku 2015

Od siedmiu miesięcy korzystam z Yanosika, rok się kończy, więc pora na małe podsumowanie roku. Zaleta jazdy z Yanosikiem jest podobna do prowadzenia bloga – wiadomo co było, kiedy dokładnie itp, czyli mam twarde dane dotyczące ilości przejechanych kilometrów. W końcu mogę się odnieść do tego, ile naprawdę jeżdżę samochodem.

Oczywiście nie jest tak, że Yanosika włączam zawsze. Krótkie trasy, po mieście i znanych trasach były często jeżdżone bez włączonego Yanosika, ale po pierwsze, raczej nie jeżdżę autem po mieście (Poznań jest bardzo zakorkowany, tramwaje jeżdżą przyzwoicie, więc zwykle wygodniej użyć komunikacji miejskiej), po drugie, nie są to duże odległości, więc wielkiego wpływu na wynik być nie powinno. Z kolei jeśli jadę w mniej znane miejsce lub kawałek dalej (10 km i więcej), to już raczej Yanosika włączam.

Druga sprawa to zużycie baterii przy korzystaniu z Yanosika. Próbowałem jeździć z włączonym ekranem, z przygaszaniem i wyłączonym ekranem i… niestety, pierwszy tryb, mimo podpiętej ładowarki, zdecydowanie oznacza rozładowywanie telefonu. Przygaszanie jest w sumie najlepsze – bateria bardzo wolno, ale się ładuje. Z kolei wygaszanie miało jakieś problemy przez chwilę (IIRC po odinstalowaniu i zainstalowaniu nowej wersji zaczęło działać), a potem okazało się, że często zapominam wyłączyć Screebl Lite, który funkcjonalnie gryzie się z Yanosikiem, bo zapobiega wyłączeniu/przygaszeniu ekranu. W każdym razie: zdarzyło mi się parę razy, że w telefonie skończyła się przez to bateria przy dłuższej trasie. Nie żeby mi specjalnie zależało, ale wynik będzie znowu zaniżony. Łącznie myślę, że trzeba by dorzucić tysiąc kilometrów.

W każdym razie uważałem, że jeżdżę mało, w okolicach 10 tys. km rocznie. Co prawda znajomi z pracy twierdzili, że chyba zawyżam szacunek, (ale akurat praca to miejsce, gdzie bardzo rzadko zjawiam się autem – zły dojazd, złe parkowanie, za to dobry dojazd komunikacją miejską. OK, pora na twarde dane: 3600 km w 7 m-cy. Plus powiedzmy ten tysiąc z nierejestrowanych tras. Razem czyni 4600 km, czyli ok. 650 km/m-c. Czyli bardziej 7800, w zaokrągleniu 8 tys. km/rok. Malutko. Kiedyś tyle to chyba w kwartał robiłem, no ale to było za dawnych, dobrych czasów.

Tyle podsumowania roku, jednocześnie korzystając z okazji życzę wszystkim, by nadchodzący 2016 był lepszy od roku bieżącego.

Opublikowane w

Panoptykon narzeka na ministerstwa i blokowanie Tora

Fundacja Panoptykon po raz kolejny narzeka na blokowanie przez ministerstwa IP, na którym mają uruchomiony węzeł Tor (relay-node). Sytuacja skłoniła mnie do wpisu, bo mam wrażenie, że zachodzi grube niezrozumienie tematu. Z obu stron…

Logo projektu Tor

Źródło: https://media.torproject.org/image/official-images/2011-tor-logo-flat.svg

 

Czy warto blokować ruch z sieci Tor?

To zależy. Ruch z sieci Tor pozwala na łatwe uzyskanie stosunkowo wysokiej anonimowości w sieci. Z jednej strony jest to wykorzystywane do anonimowej komunikacji przez zwykłych ludzi, z drugiej jest wykorzystywane do nadużyć i wandalizmu. Ze znanych serwisów wymienionych w FAQ – Wikipedia blokuje edycję artykułów z sieci Tor, podobnie Slashdot. Oczywiście takich serwisów jest o wiele więcej. Po prostu stosunek sygnał/szum jest w przypadku sieci Tor wyjątkowo niski.

Są też inne, poważniejsze powody do blokowania. O ile sieć Tor ma raczej słabą przepustowość i nie nadaje się do ataków wolumetrycznych, to zdecydowanie ułatwia łatwe, anonimowe ataki na aplikację, SQLi itp. Czyli raj dla script kiddies. I dokładnie taki jest oficjalny powód podany przez rzecznika ABW cytowany na Niebezpieczniku.

Jak blokować ruch z sieci Tor?

Autorzy projektu Tor podkreślają, że wezły sieci Tor mają indywidualne polityki, ale.. Patrząc z punktu widzenia administratora serwisu docelowego i ekonomii działania: sieć Tor to jakieś ułamki promila ruchu, w dodatku często ruchu niepożądanego. Jeśli ktoś zdecyduje się już blokować ruch z sieci Tor, to raczej nie będzie bawił się w polityki poszczególnych węzłów, tylko zablokuje wszystkie. Czy to na poszczególnych maszynach, czy to na centralnym firewallu, czy wręcz null-route’ując na routerach ruch kierowany do węzłów Tor (co uniemożliwi komunikację TCP). Ostatnia metoda jest i prosta w implementacji, i prosta w utrzymaniu (centralne miejsce do zarządzania), i wydajna.

Z których węzłów ruch blokować?

Tu jest pies pogrzebany. Fundacja Panoptykon nie prowadzi exit node, czyli nie przekazuje ruchu z sieci Tor do „normalnego internetu”. Niestety, oficjalne narzędzia udostępniane przez projekt Tor IMO nie są zbyt przyjazne administratorom (szczególnie tym, którzy są mniej świadomi zasad działania Tora lub którzy nie mają czasu). Blokowanie wszystkich węzłów Tora widziałem spotkałem, zarówno jako użytkownik końcowy (tak, relay node w domu, ruch z normalnego IP i komunikat o niewpuszczaniu z sieci Tor w serwisie), jak i administrator. Przede wszystkim brakuje oficjalnej listy węzłów wyjściowych łatwej do przetwarzania, czyli zawierającej same IP. Przypominam, że pisałem we wpisie o blokowaniu węzłów Tor, że udostępniam taką listę. Tylko exit nodes, tylko adresy IP.

Podsumowując, obie strony są winne:

Dziwią mnie żale ze strony Panoptykonu, gdy sytuacja jest typowa i opisana w FAQ Tora:

You might also find that your Tor relay’s IP is blocked from accessing some Internet sites/services. This might happen regardless of your exit policy, because some groups don’t seem to know or care that Tor has exit policies. (If you have a spare IP not used for other activities, you might consider running your Tor relay on it.)

Jak widać, projekt Tor zaleca prowadzenie węzłów na oddzielnych IP, nieużywanych do innych usług. Tak, wiem, sekcja dotyczy węzłów wyjściowych, ale idę o zakład, że pomysłodawca/admin w Panoptykonie nie czytał. Poza tym, zdrowy rozsądek zaleca analizę możliwych konsekwencji przed uruchomieniem usługi i stosowanie oddzielnych IP w tym przypadku.

Dziwi mnie też implementacja blokowania Tora na rządowych serwerach, wskazująca na niezrozumienie tematu. Oczywiście nie mam złudzeń co do korzystania przez nich np. z mojej listy (sam bym tego na ich miejscu nie zrobił), ale samodzielna implementacja to nie rocket science… Plus, niezrozumienie tematu może prowadzić do fałszywego poczucia bezpieczeństwa – tak naprawdę nie sposób zablokować 100% ruchu z sieci Tor, przynajmniej nie w oparciu o adresy IP.

Opublikowane w

O grach

Kilka dni temu dotarła do mnie informacja o wydaniu nowej wersji gry NetHack, po 12 latach przerwy. Wzięło mnie na wspominki, więc z tej okazji wpis o grach. Po pierwsze Nethack czyli gra typu roguelike. Pamiętam zakład z M., który z nas pierwszy przekroczy barierę miliona punktów. Mam save z wizardem, który ma ponad milion punktów (sprawdziliśmy komisyjnie wychodząc z gry). Pewnie już nie włączę, bo wyszedłem z wprawy, więc zapewne zginąłby po kilku-kilkunastu ruchach. Tak czy inaczej „rogaliki” były fajne. Oczywiście bez save scummingu! A najważniejszy był właśnie NetHack.

Kolejna ważna gra, to CounterStrike. W wersji 1.5. I garażowe (i nie tylko) LAN party. W przeciwieństwie do innych FPS był dość „wolny” i dość taktyczny. Bardziej drużynowy, mniej oparty na refleksie. Trochę mi zamiłowanie do tego typu rozrywki zostało, o czym dalej. No i efektem ubocznym gry w CSa była nauka Perla – mieliśmy autorski system generowania statystyk, który momentami wyprzedzał to, co oferowały dostępne gotowce (ale tylko momentami, poza tym, był dostosowany do naszych „klanów”). Dziś pewnie przestraszyłbym się, gdybym zajrzał w kod, ale było to pierwsze praktyczne użycie Perla. I działało całkiem fajnie. IIRC z braku „prawdziwego” serwera WWW dystrybucja HTMLi odbywała się mailowo w plikach zip.

A dziś? Pogrywam czasami, choć coraz rzadziej, w drobiazgi z Humble Bundle. Godny odnotowania tytuł: Faster Than Light, który jest określany jako rougelike-like (IMO niezupełnie słusznie, choć jakieś echa w klimacie są). Poza sympatią do roguelikeów zostały mi nadal związki gier z programowaniem, np. bardzo spodobał mi się pomysł CodeCombat, czyli gry i jednoczesnej nauki programowania.

Numer jeden i chyba jedyna gra, w którą obecnie gram aktywnie, to World of Tanks. Trochę rozwinięcie CSa – jest pod wieloma względami podobny – i „wolny”, i taktyczny, i drużynowy. Choć niezupełnie FPS. Jest też parę trybów rozgrywki. Ostatnio odkryłem nowe warstwy: po pierwsze gra w klanie (amatorski, for fun, średnia wieku pewnie 30+), po drugie gra z ludźmi, którzy grają… nieźle. Nie jest to poziom ESL, ale jak się zobaczy w praktyce dobre rozstawienie, taktykę i wykonanie, to gra nabiera zupełnie nowego wymiaru. Polecam.

Ostatnią ciekawą grą, o której się dowiedziałem jest Minecraft Pi, czyli serwer Minecrafta przygotowany do uruchomienia na Raspberry Pi (i zapewne podobnych komputerach z ARM). Kolejny związek z programowaniem – ma uczyć programowania w języku Python. Niezupełnie tylko rozumiem, jak jest z licencjonowaniem i klientem – odwiedziłem sklep z grami i jest tam klient Minecrafta, ale czy jest on wymagany, żeby grać w klony typu Minecraft Pi? Trochę dziwi mnie brak alternatywnych, otwartych klientów, szczególnie na Linuksa. Chyba, że źle szukałem (przyznaję, pobieżnie)? W każdym razie jest plan, żeby także tą grą się pobawić, tylko to raczej przy jakimś dłuższym urlopie…

Tyle o grach komputerowych. O niekomputerowych innym razem.