Test ultrabooka i konkurs to jedno, teraz pora na recenzję testu, czyli co mi się podobało w teście i konkursie, a co nie.
Przede wszystkim, fajnie, że konkurs w ogóle miał miejsce – jest szansa na pomacanie sprzętu przed zakupem, zapoznania się na żywo, sprawdzenia, jak sobie Linux radzi (tylko teoretycznie niestety, patrz niżej) itp. I żadna recenzja czy parę minut klikania w sklepie tego nie zastąpią, niestety. Dowiedziałem się, że nadal nie lubię ekranów glare, że klawiatura przy 13,3″ to pełen wymiar i może być zupełnie wygodna i że touchpad może być nie tylko używalny, ale nawet wygodny. Co prawda mysz jest wygodniejsza i pewnie na biurku podłączę, ale przy dobrym touchpadzie mogę ją sobie darować przy korzystaniu mobilnym.
Sprawa druga to to, co było podkreślane od początku przez wiele osób – jeden dzień to stanowczo za mało na test. Zwyczajnie mało czasu, żeby dokładnie przeklikać wszystko i poużywać, jeśli pojawią się problemy, żeby je rozwiązać itd. Do tego dochodzi kwestia konieczności poświęcenia jednorazowo sporej ilości czasu, wypadających niespodziewanych rzeczy niezwiązanych z testem itp. Jakby do tego dodać czas na synchronizację danych (żeby móc używać komputera w takich samych warunkach, jak dotychczasowy), to robi się dramat.
Kolejna sprawa – zakres grzebania w sprzęcie i odpowiedzialności. Jak pisałem w komentarzu pod wpisem konkursowym, istnieje coś takiego jak ubezpieczenie od zepsucia sprzętu, poczynając od jego zrzucenia, zalania, aż po naprawę po np. nieudanej aktualizacji BIOSu (to ostatnie kumpel niedawno sprawdzał w praktyce). Zdecydowanie warto wydać parę zł i skorzystać, dając testującym więcej komfortu. Tak samo zmiana systemu operacyjnego w urządzeniu – to tylko komputer, komputery pracują pod różnymi OS. W przypadku tak krótkiego testu co prawda zmiana OS średnio ma sens, ale przy dłuższym teście na pewno warto zezwolić na taką zmianę, a grzebanie w partycjach to wręcz konieczność.
Kolejna kwestia, czyli bezpieczeństwo. Czyli główny powód, dla którego zrezygnowałem z testu smartphone’a. Miałem opory przed podaniem haseł do serwisów na „niepewnym” (czytaj: nie moim) systemie, który na dodatek za moment ode mnie wyjeżdża nie wiadomo dokąd (a weź tu wyczyść dokładnie Windowsa…). Ostatecznie jedynym hasłem, które podałem było to do wifi. Zakładanie testowych kont jest pracochłonne i nadal nie korzystamy z systemu identycznie, jak normalnie. A jeszcze jakbym miał swoje dane skopiować na taki system? W żadnym razie. Możliwość postawienia swojego systemu, wyczyszczenia (wyzerowania) partycji to minimum. Jak rozwiązać sprawę przywrócenia oryginalnego systemu? Prosto: pendrive przywracający domyślny system i bootowanie z USB załatwią sprawę, niezależnie co się stanie z oryginalnym systemem na dysku. Proste, wygodne, bezpieczne i działa.
Organizacyjnie: trochę do życzenia pozostawiała komunikacja dotycząca konkursu. Papiery, które miały przyjechać przed przekazaniem sprzętu, a nie przyjechały (z tego co czytam, nie tylko ja nie dostałem umowy wypożyczenia przed otrzymaniem sprzętu), trochę zamieszania z terminami. Fajnie by było, jakby w przypadku przybycia kuriera ze sprzętem, a bez umowy można się dodzwonić do kogoś i wyjaśnić (no ale ostatecznie nie mój problem, że dostaję komputer bez umowy, prawda?). Fajnie też, żeby kurier przywożąc „upominki na otarcie łez” (dziękuję, zgrabny pendrive o słusznym rozmiarze, przyda się pod linuksowe live’y) i papiery do podpisania (umowa wypożyczenia po oddaniu sprzętu? po co?) zapowiedział wcześniej, co wiezie. Albo ktoś, kto wysyła, żeby zapowiedział. Bo osoba zdatna do odbioru przesyłki może być dostępna, ale nie musi być jednocześnie osobą mogącą podpisać umowę.
Pewnie jakby konkursy tego typu się powtarzały, to się warunki dotrą i będzie lepiej. Na co – w nadchodzącym roku – liczę. 