Kto zarabia na premium?

Wczoraj na portalu niebezpiecznik.pl pojawił się wpis o kolejnej metodzie nadużyć w usługach GSM. Tym razem nie jest wymagana żadna ingerencja ze strony ofiary, usługa jest włączana bez jakiegokolwiek potwierdzenia, wysyłana jest jedynie informacja o włączeniu usługi, ale tę łatwo przeoczyć, szczególnie, jeśli usługa nie jest wykorzystywana w telefonie, tylko urządzeniu służącym wyłącznie do połączenia z internetem.

Telefon komórkowy

Źródło: http://www.publicdomainpictures.net/view-image.php?image=692

Obserwuję sytuację z usługami premium od jakiegoś czasu i zastanawiam się, kto tak naprawdę za tym stoi[1]. W przypadku SMS premium państwo na dzień dobry dostaje 23% podatku VAT, około połowy pozostałej kwoty trafia do kieszeni operatora GSM. Przypuszczam, że w przypadku pozostałych usług GSM jest podobnie. Kto płaci? Końcowy użytkownik, oczywiście.

Dlatego średnio wierzę w złych scamerów i wyłudzaczy, rejestrujących numer, tworzących usługę i wyprowadzających pieniądze. Nadużycia, podobnie jak zwykłe korzystanie[2] na usługach premium GSM są na rękę i państwu, i – przede wszystkim – operatorom GSM. Parafrazując: gdyby scamerzy nie istnieli, należałoby ich wymyślić.

Bo przecież zabezpieczenie przed nadużyciami na kontach premium jest proste. Wystarczyłoby, żeby były domyślnie wyłączone, każdorazowe włączenie wymagało potwierdzenia i dodatkowo była wysyłana informacja (na wskazany numer/email) o włączeniu usługi premium.

Tymczasem UOKiK śpi, a operatorzy GSM implementują mechanizmy przyjazne nadużyciom, jak ten opisany w linku wyżej. Myślę, że poszkodowani w ten sposób powinni złożyć pozew zbiorowy. Z opisu wynika, że zabezpieczenia po stronie operatora są po prostu żadne. A możliwość wyłączenia usług tego typu przez wysłanie tajemniczego kodu na tajemniczy numer, oferowana przez niektórych(sic!) operatorów, to IMO jedynie iluzja możliwości zabezpieczenia – mało kto w ogóle się o tym dowie.

[1] Sformułowanie, które powinno zapalić lampkę ostrzegawczą o teoriach spiskowych. I słusznie. 😉

[2] Kolejny temat to jaki procent zwykłego korzystania (wróżki, idiotele) ociera się o wykorzystywanie naiwności ludzi, ale nie o tym miało być.

Jakość niektórych narzędzi security Linuksie

Był sobie ciekawy wpis dotyczący siły haseł i narzędzi do automatycznego jej sprawdzania. Szykowałem się do dokładniejszej zabawy i testów, ale jakoś się rozeszło po kościach, więc krótko o tym, co zauważyłem.

Wnioski na temat jakości narzędzi do generowania haseł i automatycznego sprawdzania nie są zbyt optymistyczne. Narzędzia do haseł mają błędy. Smutne błędy. Spójrzmy na następujące wynik dotyczące haseł wygenerowanych przez pwgen i sprawdzanych cracklib-checki. Za każdym razem generowane było 100 tys. haseł, o zadanej długości (poczynając do 10 i kończąc na 20). Liczba podaje, ile nie było OK wg cracklib-check.

LANG=C pwgen -s -1 10 100000 | LANG=C /usr/sbin/cracklib-check | LANG=C fgrep -cv ': OK' 
79LANG=C pwgen -s -1 11 100000 | LANG=C /usr/sbin/cracklib-check | LANG=C fgrep -cv ': OK'
122LANG=C pwgen -s -1 12 100000 | LANG=C /usr/sbin/cracklib-check | LANG=C fgrep -cv ': OK'
16LANG=C pwgen -s -1 13 100000 | LANG=C /usr/sbin/cracklib-check | LANG=C fgrep -cv ': OK'
27LANG=C pwgen -s -1 15 100000 | LANG=C /usr/sbin/cracklib-check | LANG=C fgrep -cv ': OK'
59LANG=C pwgen -s -1 16 100000 | LANG=C /usr/sbin/cracklib-check | LANG=C fgrep -cv ': OK'
98LANG=C pwgen -s -1 17 100000 | LANG=C /usr/sbin/cracklib-check | LANG=C fgrep -cv ': OK'
141LANG=C pwgen -s -1 18 100000 | LANG=C /usr/sbin/cracklib-check | LANG=C fgrep -cv ': OK'
215LANG=C pwgen -s -1 19 100000 | LANG=C /usr/sbin/cracklib-check | LANG=C fgrep -cv ': OK'
275LANG=C pwgen -s -1 20 100000 | LANG=C /usr/sbin/cracklib-check | LANG=C fgrep -cv ': OK'
373

Jak widać, ilość słabych haseł spada, osiągając minimum w okolicy dwunastoznakowych, by następnie systematycznie rosnąć. Rzut oka na generowane hasła i… wszystko jasne:

HiGFYedy6gHG: it is too simplistic/systematicnowuTUtOon4W: it is too simplistic/systematicO4rstUX43Bef: it is too simplistic/systematic1mMTsIHZyHIH: it is too simplistic/systematicSeVw3MnMnOpp: it is too simplistic/systematic

Domyślnie(?) cracklib-check uznaje powtórzenie znaków za oznakę słabego hasła. Kurtyna.

Kolejne narzędzie, które znam, lubię i którego używam często (zwykle modyfikując wynik, jednakowoż) to gpw. Okazuje się, że posiada ono brzydki błąd, który powoduje, że czasami hasło nim wygenerowane jest krótsze, niż planowaliśmy, tj. niż podane w stosownym parametrze. Przykład: 100 tys. haseł szesnastoznakowych (niby!):

gpw 100000 16 | LANG=C /usr/sbin/cracklib-check | LANG=C fgrep -v ': OK' | grep -i shortaqs: it is WAY too short

I hasło typu aqs. Jest nawet zgłoszony błąd w Debianie w tej sprawie. Też mam mieszane uczucia co do poziomu istotności błędu, ale… sprawdzanie długości otrzymanego wyniku to przecież trywialna sprawa, więc jakie inne błędy może mieć soft?

Ogólnie: mam wrażenie, że nie warto zbytnio ufać gotowym narzędziom. Może nawet nie to, żeby od razu pisać coś własnego, ale warto sprawdzić gotowce (bezpieczne! wolnoźródłowe!), nim się z nich skorzysta.

Powtarzalne budowanie pakietów w Debianie

Dyskusji nt. zgodności pakietów binarnych z dostarczanymi źródłami teraz nie znajdę (podrzucenie mile widziane), ale Półtora roku temu pisałem o braku weryfikacji, czy kod źródłowy jest zgodny z wersją binarną. Pamiętam, że w różnych dystrybucjach wyglądało to różnie, a chyba w żadnej dobrze. IIRC na testowanym pakiecie różnice w Debianie były minimalne, bo dotyczyły tylko timestampu ale… były. W praktyce dla użytkownika końcowego oznacza to brak możliwości łatwego zweryfikowania, czy dostarczony (bardziej: deklarowany) kod źródłowy odpowiada dostarczonej wersji binarnej pakietu[1].

Implikacje są oczywiste: możemy uruchamiać co innego, niż sądzimy, że uruchamiamy. Z jednej strony może dojść do naruszenia licencji (zwł. GPL) i użytkownik może mieć problemy z modyfikacją oprogramowania, z drugiej, bardziej praktycznej: mogą pojawić się problemy z bezpieczeństwem. Nie tylko developer może dołożyć coś od siebie (developerom ufamy),. Także atakujący może w wyniku włamania przejąć klucze jakiegoś developera i wprowadzić zmodyfikowaną wersję binarną pakietu do repozytorium.

Wiadomo, że dokładna i systematyczna kontrola podstawą zaufania, w związku z tym w Debianie ogłoszono projekt Reproducible Builds. Ma on na celu dostarczenie narzędzi i środowisk do kontroli. Oraz poprawę pakietów tak, aby można było w prosty sposób sprawdzić zgodność pakietu binarnego ze źródłem. Czyli każdy będzie mógł łatwo odpowiedzieć na pytanie: czy dany pakiet powstał z deklarowanego źródła?

Projekt dotyczy raczej przyszłych wersji Debiana, ale na pewno jest krokiem w kierunku zwiększenia wolności użytkowników i bezpieczeństwa.

Wg danych projektu Reproducible Builds w chwili obecnej udało się potwierdzić powtarzalność budowy ponad 83% pakietów z repozytorium main dla Debiana unstable.

[1] Nie miejsce na dyskusję nad wyższością dystrybucji pakietów w źródłach nad wersją binarną i odwrotnie.