Planet Jogger

• rozie Zatrzymanie planety

  Niedawno napisałem, że planeta weszła na dach. Jest to nawiązanie do pewnego dowcipu, który w jednej z późniejszych odpowiedzi zacytowałem. Dowcip najbardziej kojarzę z ostatniego odcinka drugiego sezonu serialu Przystanek Alaska pod tytułem Slow dance i jest tam genialnie podany.

  Jednak do rzeczy. Planeta Joggera została uruchomiona prawie równo dziewięć lat temu. Już wtedy Planet Venus, czyli oprogramowanie, o które jest oparta, wyglądało na nierozwijane. Ale znałem je i były pakiety w Debianie, więc uznałem, że jest to jakoś utrzymywane i łatwo dostępne. Liczyłem, że w tak zwanym międzyczasie znajdę jakąś rozwijaną alternatywę. Albo sam wprowadzę zmiany.

  W międzyczasie zauważyłem, że są problemy z kodowaniem, które zwalałem na obsługę UTF-8 w Pythonie 2. Nawet robiłem jakieś podejście do naprawy, bez sukcesu. A na przepisywanie na Pythona 3 nie miałem czasu.

  Fast forward. Zgłoszenie błędu pewnie jest bliższe prawdy. Problem nie jest z UTF-8, a z emoji. Jednak nie w tym rzecz. Silnik działa na Pythonie 2, który jest nierozwijany od lat. Debian, na którym jest to aktualnie uruchomiony, jest prehistoryczny, bez wsparcia bezpieczeństwa. Zaraz wychodzi kolejna wersja i będzie mnie to uwierać jeszcze bardziej. Nie jest to coś, co chcę mieć uruchomione na serwerze, nawet w kontenerze.

  Próbowałem napisać własny prosty parser feedów w Pythonie. W końcu robiłem to parę razy. Nie jest to niby trudne, ale… Formatów feedów jest wiele. I czym innym jest pobranie informacji z feedu, co robiłem dotychczas, a czym innym pobranie HTML. W grę wchodzą błędy bezpieczeństwa (XSSy i podobne atrakcje), konieczność poprawy linków na bezwzględne. Format niby jest standardowy i jest do tego feedparser, ale różni się znacznie między feedami blogów z których składa się planeta. Last but not least, jeden feed to nie zbiór feedów, jakiś cache by tu się przydał.

  Wspominałem, że popularna i polecana biblioteka do tzw. sanityzacji HTML w Pythonie bleach, nie jest już rozwijana? Nadal działa, ale… No i nie korzysta się z tego tak po prostu. Co z tego, że zrobię sanityzację linków do obrazków, jeśli zamiast zdjęcia wyświetli się kod HTML. Wygląda to fatalnie. Mogę usunąć te tagi i wtedy po prostu nie będzie zdjęć. Też średnio.

  Kolejna sprawa: ruch. O ile planeta ma stały ruch – i przyznaję, że sam często korzystam w ten sposób – to jest on niewielki.

  Ostatnia sprawa: czas. Po tym, jak znowu spędziłem z godzinę na szukaniu alternatyw i kolejną na próbach napisania własnego parsera stwierdzam, że nie mam czasu. OK, nauczyłem się nieco o parsowaniu feedów i sanityzacji w Pythonie. Znalazłem alternatywny soft w Ruby, nierozwijany od raptem 5 lat, czyli w porównaniu – nówka. No ale nie jestem przekonany do niego. I nie mam teraz czasu na zabawę.

  Co wchodzi w grę dalej:

  • Uruchomienie planety na innej domenie, niezależnie od wybranego silnika. Rozwiązuje – w sumie tylko mój – problem z XSS itp. Nawet mam domenę i serwer. Mógłbym luźniej podejść do sanityzacji. Tylko nadal, to będzie słaby, niebezpieczny soft. I trzeba go napisać.
  • Prosta planeta, gdzie będą tylko tytuły i daty wpisów. Może tekstowy fragment opisu, bez formatowania HTML. Przyznaję, że ma to swoje zalety, jeśli chodzi o pisanie kodu i jest mi blisko do tego rozwiązania. Nadal, trzeba napisać, przetestować, uruchomić.
  • Ktoś z większym zapałem przejmuje planetę. W sumie oczywista oczywistość, cała konfiguracja i wszystkie potrzebne pliki są dostępna na GitHub.

  Tymczasem w najbliższym czasie Planeta przestanie aktualizować wpisy. Nie wyłączam zupełnie, bo jest tam trochę linków do blogów. Nie podjąłem decyzji o wyłączeniu (w końcu finalnie to statyczny plik HTML, więc co tu wyłączać). Jako ołtarzyk – zostaje.

  Artykuł Zatrzymanie planety pochodzi z serwisu Pomiędzy bitami.

• branch-prediction rof2csv

  Z racji tego czym się obecnie zajmuję (niskopoziomowym programowaniem elektroniki użytkowej), często korzystam ze specjalistycznego sprzętu. Jednym z nich jest programowalny zasilacz prądu stałego Rigol DP832 - jedną z jego funkcji jest rejestrowanie napięcia i prądu co przydaje się np. przy optymalizowaniu poboru prądu czy badaniu zachowania urządzeń w różnych warunkach, np. pod wpływem wysokiej temperatury (przy czym mam na myśli takie np. 80 stopni Celsjusza, a nie śmieszne 35). No i co mnie ugryzło to to, że ten zasilacz nie zrzuca zarejestrowanych pomiarów do jakiegoś cywilizowanego formatu, a własnego ROF. Nie znajdując sensownego narzędzia, napisałem własne które konwertuje pliki ROF na CSV.

  

• Szczeżuja Nie płakałem po social media

  Jak przystało na Wikipedię, ktoś odwalił kawał dobrej roboty i dokładnie opisał historię sieci społecznościowych. Tak naprawdę pozycje z początku tej listy nie były odbierane tak jak dzisiejsze serwisy. A dziś sprawy zaszły tak daleko, że pisze się wprost o ich szkodliwości [1] [2]. Trend narzekania na nie jest na tyle popularny, że aktualnie na jednym z serwisów streamingowych duży rozgłos zyskuje serial mówiący o złym wpływie social media na młodzież. 

  Oprogramowanie to ma nas bombardować bodźcami, do których mózg nie jest ewolucyjnie przystosowany. Tym samym kończymy w nerwowym rozstroju, z niemożnością skupienia się na dłużej na czymkolwiek, z błędnymi osądami na to czego tak doświadczamy. A wynikowa projekcja w naszej głowie czyni nas chorymi (fizycznie, psychicznie) lub nie zdolnymi do normalnego funkcjonowania.

  ***

  Przerywając — przypadkiem wpadłem na niszę świata równoległego, gdzie ktoś deklaruje czasowe ograniczenia sposobów pozyskiwania informacji. Tak też się jak widać da dziś żyć. Bez social media, w równowadze i kontakcie z kim się chce i tak często jak trzeba. Odniosę się do tego dalej.

  ***

  Wracając do źródła tematu zwróciłem uwagę, że większość sieci społecznościowych z listy na Wikipedia albo mnie ominęła, albo korzystałem z nich w sposób niestandardowy. 

  Nie znałem systemów BBS (1988) z czasów ich świetności. Dołączyłem do sieci wtedy gdy modny stawał się ICQ (1996). Wtedy skupiałem się na swojej liście kontaktów, a nie na szukaniu znajomych „na ślepo” niczym w popularnej powieści „S@motność w sieci”. Osoby zagadujące spoza listy kontaktów były przeze mnie niemile widziane. 

  W czasie AOL (1997), Yahoo (1999), MSN (1999) nie interesowałem się już siecią taką jak serwowały ją te serwisy. Kolorowe, wyskakujące i migające emotikony były dalece niepoważne dla mającego kilkuletni staż w sieci. 

  Nie zauważyłem LiveJournal (1999) bo nie byłem wtedy zainteresowany blogowaniem. Nie byłem także na tyle naiwny by korzystać z Windows Messenger (2001) i zawsze go wyłączałem z opcji startowej Windows. Jeszcze na kilka lat koncept sieci społecznościowej był dla mnie czymś odległym. Pierwsze echa tego czym sieci te są dzisiaj to MySpace (2003). Żyłem obok tego fenomenu, czytając w prasie, że to serwis dla osób lubiących muzykę. Wychodziło, że ja muzyki nie lubiłem. 

  ***

  Rok później pojawił się Facebook (2004) i Flickr (2004). O ile z pierwszym także nie miałem wiele doczynienia to drugi używałem aktywnie przez lata. Nie wiem czy to były social media bo oś w około której kręcił się dla mnie ten serwis to były zdjęcia. Przeglądałem je, dołączałem do różnych grup tematycznych, ale dalej bardzo ściśle trzymałem się w około swoich znajomych. Zdjęcia innych same sobą stanowiły główną treść. Nie były ważne komentarze pod zdjęciem czy sam autor. Nierozerwalna dawka informacji to zdjęcie, które starałem się konsumować jak najbardziej świadomie. Czytając książki na ten temat, wyrabiając swój gust i umiejętności robienia zdjęć samemu. Czasem zazdroszcząc. Nie widzę dziś z perspektywy czasu powierzchowności odbioru tego co tam oglądałem. Zresztą jeszcze wtedy Flickr był bardziej aplikacją tzw. Web 2.0, gdzie użytkownik mógł kreować serwisy webowe (komentując lub tagując informacje). 

  Dwa lata później pojawił się Twitter (2006) i Nasza Klasa (2006). Pamiętam, że o tym pierwszym nie wiedziałem zbyt wiele do wtedy, gdy w Polsce bardzo popularny stał się Blip.pl (2007). Miał on dobry PR i wyglądał bardzo ładnie na tamte czasy, ktoś wspomniał, że to „klon Twittera”. Twitter wtedy kojarzył mi się z BlackBerry, którego bardzo chciałem mieć. I tyle. Ostatecznie nie używałem zbyt aktywnie żadnych z nowinek 2006. roku. Wychodzi, że wtedy zaczął bardzo wyraźnie odróżniać się trend mikroblogowania od pełnych blogów.

  Bardzo trąciła myszką Nasza Klasa, a ja nie skończyłem szkoły na tyle dawno aby szukać tam dawnych znajomych. Ostatecznie na Naszej Klasie pierwszym serwisie społecznościowym jaki dla mnie istniał spotkać można było bardziej ciocię i wujka niż swoich rówieśników. To co się działo w Polsce na tym serwisie to pierwsze chwile, kiedy przestał istnieć Internet bo jeden serwis przejmował szereg aspektów jego działania i zamykał w sobie. 

  Trwałem bez Naszej Klasy i Facebooka. Pierwszy bo widziałem w nim nową erę sieci dla użytkowników mało doświadczonych. Drugi bo jawił mi się jak dawny MSN, którego tak zawzięcie usuwałem z autostartu — twór obcy. 

  Pewnie wtedy właściciele platform już dawno wiedzieli, że będą zarabiać na użytkownikach jak na strzyżeniu owiec — te serwisy były u podstaw tworzone aby użytkownik robił to co trzeba, a nie aby robić to co trzeba dla użytkownika. Przykładem jest klon Flickra czyli Instagram (2010), gdzie na pewno nie chodziło o profesjonalnych fotografów czy robienie zdjęć artystycznych. 

  Ciekawym punktem był jeszcze Google+ (2011), który miał być rozwiązaniem z lepszym podejściem do prywatności, a stał się tylko zbyt spóźnionym wejściem Google w świat social media. Siedem lat po serwisie Facebook, kiedy ludzie pewnie byli już dawno wtłoczeni w jedyny słuszny tor działania, ktoś chciał także na tym zarobić i troszkę wszystko poprawić. Nie udało się. 

  W tym samym roku był przecież już Snapchat (2011), a tyle samo lat ile czekał Google wystarczyło aby na tej koncepcji wykwitł TikTok (2017).

  Świat szedł w kierunku coraz większego ubezwłasnowolnienia użytkownika. Coraz mniej wpływu na to co widzi (algorytmy doboru treści, ograniczone możliwości wyszukiwania, archiwów czy jasnej chronologi), coraz bardziej uproszczone treści (mniej tekstu, krótsze wideo ze schematycznym podpisem, coraz bardziej ograniczone zarządzanie reakcjami). W tym okresie należy zwrócić uwagę, że jesteśmy poza założeniami tzw. Web 2.0, które uznano za archaiczne (użytkownik został pozbawiony możliwości wpływu na to co widzi, tym samym skrócono komentarze, spłaszczono tagi do gwiazdki/polubienia itp.). 

  Możliwe, że okres tego przełomu to symboliczna zmiana Internetu ery „don’t be evil”, która według Google trwała do 2018 roku. Możliwe, że okres od 2011 roku udowodnił w Google, że nie da się robić tego samego co w roku 2004, kiedy tą sentencję powołano do życia. Okres ten to dla mnie także przełom w rozumieniu tego jak wygląda social media. Nastąpił przełom w tym jak ludzie korzystają z tych aplikacji. Możliwe, że wychowano wtedy ludzi, którzy używają sieci w specyficzny dla siebie sposób. 

  Czy wobec tego narodziny kontrowersyjnego dziś serwisu TikTok (tutaj kontrowersje są natury politycznej, poza zakresem rozważań o samych social media) to era schyłku serwisów społecznościowych? Jak widać ja nigdy w erze ich rozkwitu za często z nich nie korzystałem. Były mi obce jako koncept działania, niepotrzebne, byłem poza ich targetem bo zdążyłem się wychować (cyfrowo) poza wpływem ich działania. Przez co nie uzależniłem się od endorfin produkowanych po naciśnięciu przycisku polubienia. Mogę je rozumieć i być dalej lekko z boku, w pewnym sensie uodpornionym. 

  Tym samym mogę także rozumieć wspomniane eksperymenty pustelnicze jak nie korzystanie z produktów tego typu w ogóle. Trwać w niebycie niczym bohater i autor Walden, cytowany w nagłówku tego bloga. Bo gdyby się nad tym wszystkim dłużej zastanowić to okres 2004-2018 w omawianym zakresie nie dał nam niczego pozytywnego?

• sigvatr 24 marca – Jer 23,39 1P 1,23

  Mam tylko jedno pytanie do dzisiejszego tekstu: jak? Jak ktoś, po przeczytaniu Biblii może nabrać wiedzy teologicznej, którą trzeba nam wrzucać do głowy lekcjami religii? Jak można przeczytać Biblię i wynieść z niej aktualne doktryny chrześcijańskie?

  Znam oczywiście odpowiedź, odpowiedź: opowiadanie o nawracających się kolesiach jest zmyślone. Ale! Wypada mi chyba je przybliżyć: dwóch gości żyło sobie beztroskim życiem. Narratora utrzymywał dziany ten drugi. Ów znikł. Znikła też Biblia narratora, bo ją miał. Okazało się, że bogaty ją przeczytał i nawrócił się. Więc i narrator przeczytał Biblię i też się nawrócił. Koniec. Morał: czytajcie Biblię moje dzieciaczki, które używają chrześcijańskiego kalendarza na co dzień.

• zuzanka Andrzej Sapkowski - Czas pogardy

  Zaczyna się niewinnie - Yennefer na prośbę Triss Merigold zabiera Ciri z Kaer Morhen, i wiezie ją do Aretuzy, do szkoły czarodziejek. Niepokój budzą ataki transu, podczas których dziewczyna wieszczy rzeczy niewygodne i niebezpieczne. U celu podróży Zupełnym Przypadkiem Ciri doprowadza do spotkania Yen z Geraltem, następują rozmowy i pojednanie. Czarodziejka zabiera Wiedźmina na bankiet w Thanedd, niestety bankiet przeradza się w jatkę - stronnicy i przeciwnicy aliansu z Nilfgaardem wzajemnie się wyrzynają, Yennefer znika, Geralt - wplątany we wszystko, ponieważ nie chciał się wysikać przez okno, true story - obrywa dość mocno i tylko cudem zostaje uratowany przez uzdrowicielkę i na rekowalescencję trafia do Brokilonu, zaś Ciri ucieka przez wadliwy portal magiczny. Trafia na Patelnię, gorącą pustynię, cudem przeżywa, zostaje pojmana, bo cesarz Nilfgaardu chce ją żywą; ponownie tylko dzięki przypadkowi uchodzi łowcom głów i z przymusu dołącza do bandy Szczurów, młodych bandytów wyjętych spod prawa.

  Fabuła niby prosta, ale jak to jest napisane. Patos przeplata się z humorem, sceny walki z całkiem zgrabnymi scenami erotycznymi, brutalna przemoc z ostrożną dyplomacją. Każda, nawet trzecioplanowa postać, jest ważna i pełnokrwista, jednocześnie widać, jak wiele przypadku jest w każdej historii i jak niewiele trzeba, żeby potoczyła się inaczej; a może wcale nie, bo przeznaczenie dąży do konkretnego finału, kto wie. Tytułowa pogarda, która staje się główną siłą napędową wydarzeń na wielu poziomach, wymieniana jest jeszcze częściej niż chyba najbardziej znana fraza o pomyleniu nieba z odbiciem gwiazd.

  Inne tego autora tutaj.

  #18

• zuzanka Piotr Terence[1] - Pensjonat “Idylla”

  Hortensja Wojtasik, emerytowana nauczycielka, przyjeżdża jak co roku na wypoczynek do pensjonatu “Idylla”, chociaż coraz mniej ją łączy z mieszkającymi tam starszymi ludźmi i pretensjonalną właścicielką. Mieszkańcy są schorowani, niektórzy zdradzają oznaki demencji, zatrudniona na miejscu pielęgniarka i dochodzący lekarz mają pełne ręce roboty; dużo czasu też zajmuje pani Wojtasik uspokajanie skłóconych i rozplotkowanych mieszkańców. Wtem ginie Natalia Bellówna, niegdysiejsza gwiazda sceny baletowej, wprawdzie nikt jej nie lubił, ale wszystkich elektryzuje informacja, że kierowca auta, który ją potrącił, widział na miejscu wypadku kogoś, kto mógł starszą damę wepchnąć pod koła. Ponieważ w zasadzie wszyscy mieszkańcy pensjonatu kłamią śledczym, ile wlezie, pani Hortensja rozpoczyna sama śledztwo, co się przydaje, bo niedługo potem umiera tragicznie aktorka z demencją i malarz - bon vivant.

  Mimo że książka była wydana w 1984, rzecz się dzieje w międzywojniu, mniej więcej w okolicach 1935 roku. W miasteczku Żyd Lejzorek prowadzi szynk, w pensjonacie mieszka między innymi była guwernantka, modystka i generałowa. Jada się na bogato i raczej potrawy z kuchni kresowej (nieistotne dla akcji), panie noszą szczegółowo opisane modne lub przestarzałe toalety (“tak z hiszpańska-biedermeier”), przebierają się do posiłków i emitują biżuterię (istotne dla akcji). Kryminał klasyczny, z zebraniem wszystkich zainteresowanych i wyjaśnieniem, kto zabił i dlaczego.

  [1] Sądząc z lubości, z jaką autor opisywał szczegóły ubioru, urody i wnętrz, podejrzewałam pseudonim i rzeczywiście - książkę pisały dwie osoby: Teresa Markowska (z tych Iwaszkiewiczów) i Piotr Sopoćko (związany ze sferami teatralnymi).

  Inne z tej serii.

  #17

• sigvatr 24 marca – Hbr 91,2

  Fragment dzisiejszy odnosi się do istoty wiary. Jakież było moje zdziwienie, gdy spostrzegłem, że tekst do cytatu zasadniczo mu przeczy. Sugeruje, że jeśli odpowiednio mocno się zmanipulujemy nasza wiara przestanie być wiarą, a stanie się pewnością. Czyżby naprawdę już nikt nie czytał tej nieszczęsnej Biblii?

  No nie do końca. Jak się przeczyta wspomniany List, to pomimo wstępu on również opisuje wiarę jako bezpośrednie źródło objawień, cudów i zapewnień od Stwórcy o swoim istnieniu. W rzeczywistości, Bóg jakoś nie kwapi się poklepać ludzi aby się przywitać. Nawet jeśli Ci ludzie twierdzą, że to zrobił.

• Bobiko Co dalej z Komootem? Moje obawy i alternatywy po przejęciu.

  Komoot przejęty przez Bending Spoons. Co to oznacza dla nas, użytkowników? Czy czeka nas powtórka z Evernote? Sprawdzam, jakie są obawy i czy istnieją alternatywy dla popularnej aplikacji.

  Pełna treść jest dostępna na blogu. Czytaj więcej

• mina86 Short post about Tesla

  Mark Rober’s video where he fooled Tesla car into hitting fake road has been making rounds on the Internet recently. It questions Musk’s decision to abandon lidars and adds to the troubles Tesla has been facing. But it also hints at a more general issue with automation of complex systems and artificial intelligence.

  A drawing of a Tesla car with self-driving technology engaged.

  ‘Klyne and I belong to two different generations,’ testifies Pirx in Lem’s 1971 short story Ananke. ‘When I was getting my wings, servo-mechanisms were more error-prone. Distrust becomes second nature. My guess is… he trusted in them to the end.’ The end being the Ariel spacecraft crashing killing everyone onboard. If Klyne put less trust in ship’s computer, could the catastrophe be averted? We shall never know, mostly because the crash is a fictional story, but with proliferation of so called artificial intelligence, failures directly attributed to it has happened in real world as well:

  • Chatbot turns schizophrenic when exposed to Twitter. Who could have predicted letting AI learn from Twitter was a bad idea?
  • AI recommends adding glue to pizza because it read about it on Reddit. Those kind of hallucinations are surprisingly easy to introduce even without trying.
  • Lawyers get sanctioned for letting AI invent fake cases. Strangely this keeps happening. Surely, at some point lawyers will learn, right?
  • Chatbot offers a non-existent discount which company must honour.¹ Bots of the past were limited and annoying to use but that meant they couldn’t hallucinate either.
  • Self-driving car drags pedestrian 20 feet because she fell on the ground and became invisible to car’s sensors.

  What’s the conclusion from all those examples? Should we abandon automation and technology in general? Panic-sell Tesla stock? I’m not a financial advisor so won’t make stock recommendations,² but on technology side I do not believe that’s what the examples show us.

  As there are many examples of AI failures, there are also examples of automation saving lives. Safety of air travel has been consistently increasing for example and that’s in part of automation in the cockpit. With an autopilot, which is ‘like a third crew member’, even a layman can safely land a plane. Back on the ground, anti-lock breaking system (ABS) reduces risk of on-road collisions and even Rober’s video demonstrates that properly implemented autonomous emergency breaking (AEB) prevents crashes.

  However, it looks like the deployment of new technologies may be going too fast. Large Language Models (LLM) are riddled with challenges which are yet to be addressed. It’s alright if one uses the technology knowing its limitations, checks citations Le Chat provides for example, but if the technology is pushed to people less familiar with it problems are sure to appear.

  I still believe that real self-driving (not to be confused with Tesla’s Full Self-Driving (FSD)) has capacity to save lives. I also don’t think it’s inevitable that it will destroy cities as Jason Slaughter warns.

  But with AI systems finding their ways into more and more products, we need to tread lightly and test things properly. Otherwise, like Krzysztof in Kieślowski’s 1989 film Dekalog: One, we are walking on thin ice and insufficient testing and safety precautions may lead to many more failures.

• zuzanka O Dębcu (2022)

  Nie wiem, ile kilometrów zrobiłam, robiąc regularne obchody dzielnicy. Z Łozowej przez kładkę nad torami do enklawy przy Trójcy Świętej i przez tory do cmentarza na Bluszczowej i po okolicy placu Lipowego z opcją przedłużenia do Saperskiej. Między blokami do parku Bambrów Poznańskich, a stamtąd na osiedle Dębina. Do fortu i z powrotem. Albo w ogóle się pokręcić tu i ówdzie, zaczepiając okoliczne koty. Trochę oszukiwałam - kwiatowy mural pochodzi z właśnie zamkniętej Giełdy Kwiatowej przy Drodze Dębińskiej, gdzie jednak udawałam się autem, a nie że #pieszopomieście, mam nadzieję, że wybaczycie.

  

  GALERIA ZDJĘĆ oraz archiwalia: 2021.

• sigvatr Słowo na niedzielę #26

  Dzisiejsze słowo na niedzielę sponsorowane jest przez kartkę z kalendarza z dnia 23 marca. Zaczyna się od fragmentu drugiej Księgi Mojżeszowej, opisującej „przybytek” (święte miejsce wędrującego ludu Izraela). Jak to często, na kartkach mojego kalendarza, bywa stanowi to punkt wyskoku do metafory na zupełnie inny temat. Dziś jednak nie będę się pastwił nad stylistyką. Dziś chciałem się pochylić nad ostatnim zdaniem:

  Wzajemna wieź z Panem jest tym, co doskonale cementuje prawdziwe więzy wspólnoty wierzących chrześcijan pomiędzy sobą.

  Takie coś z tekstu, który jest kanwą co najmniej dla co najmniej trzech wielkich pni współczesnych religii. Czyli judaizm, chrześcijaństwo i islam. A te dzielą się na rozliczne podtypy, począwszy od Judaizmu, gdzie mamy np. samarytan. Pozostańmy więc może przy samym chrześcijaństwie, które same w sobie dzieli się na trzy wielkie odłamy, a każdy z nich, z protestantyzmem na czele dzieli na taką mnogość kościołów, że Jahwe mógłby je pokazać Abrahamowi zamiast gwiazd.

  Wewnętrznie sprzeczne, zwalczające się, rodzą się i wygasają na przestrzeni nawet pojedynczych pokoleń. Ich wyznawcy często pokazują palcem na swoich braci w wierze i mówią „heretycy„. Innymi słowy: wiatr hula już od dawna w przybytku, deski nie tyle chronią od niego, co raczej trzymają go wewnątrz. Mogę pocieszyć, że na zewnątrz też wieje, a i w innych przybytkach nie jest lepiej, ale my dzisiaj o tym jednym konkretnym.

  Skoro, nie ma pokoju między chrześcijanami, można by zapytać, czy to świadczy też o tym, że nie ma tego cementu, tej więzi z Panem? Wielu wyznawców odczuwa takową, nie można im tego odebrać. Niestety owa więź jest jednak wyłącznie indywidualna, nie łączona ona nikogo z nikim, ponad to co może uzyskać, choćby wspólne hobby.

• Szczeżuja Arachnoautobusofobia

  Zatłoczony autobus miejski, pasażerowie siedzą, stoją trzymając się poręczy lub wiszących z sufitu uchwytów.

  — Proszę pana ma pan pająka na rękawie. — Przerywa monotonię jakiś głos.

  Rzeczywiście po wyprostowanej ręce trzymającej uchwyt spaceruje w dół dosyć duży pająk.

  Jest na tyle duży, że niezbyt daje się strącić, w końcu spycha go z krawędzi materiału mocne dmuchnięcie. Pająk jak przystało na pająka miejskiego wcale nie daje za wygraną i zamiast spadać spuszcza się po nici.

  Już po chwili wygląda tak jakby przyczepiony do rękawa kurtki nicią odgrywał rolę pająka domowego na smyczy. Pająk zamiast psa.

  Zaspani pasażerowie autobusu (i jedyny w tym autobusie pasażer pająk) zostali wybici ze swojej drzemki. Pająk biega po podłodze.

  Niektórzy spoglądają z niedowierzaniem, lub chyba ze strachem. Czy pająk przeżył upadek i czy kroczy w ich kierunku. Nie dostrzegłem na którym przystanku pająk w końcu wysiadł, oraz czy kasował bilet.

• Bobiko SKS Bluemels Matt na Kross Esker 5.0 – Test i Wrażenia

  Pełne błotniki w gravelu? Sprawdziłem SKS Bluemels Matt na moim Kross Esker 5.0. Montaż, testy w śniegu i błocie, wady i zalety

  Pełna treść jest dostępna na blogu. Czytaj więcej

• rozie Robokot

  Podczas niedawnej wizyty w Krakowie wylądowałem w Pizza Hut w Galerii Krakowskiej. Czemu akurat tam? Ano chciałem coś zjeść przed podróżą pociągiem. A pizzę lubię. Co prawda była w okolicy inna pizzeria, ale częściowo dlatego, że wiedziałem, czego się spodziewać, a częściowo dlatego, że kiedyś, dawno temu, chyba także w Krakowie wylądowałem w Pizza Hut ze znajomymi, poszedłem tam.

  Samotna wizyta pozwoliła na parę ciekawych obserwacji. Kontekst: późne popołudnie, raczej sporo ludzi – większość stolików zajęta. Mam dużo czasu do pociągu. Zostałem zaprowadzony do stolika. Raczej małego, tym bardziej, że niby dla dwóch osób. Mój talerz, kufel i pizza jakoś się zmieściły, ale trochę nie wyobrażam sobie siedzących tam dwóch osób.

  Poinstruowano, mnie, że mogę zeskanować QR-code ze stolika i zamówić w ten sposób, albo, że ktoś do mnie przyjdzie. Z ciekawości rozpocząłem nierówną walkę – zeskanowałem kod. Przejście na stronę i widzę jakieś jakieś popularne, polecane. No niby się da zamówić. I tu pierwsza niespodzianka – niektórych pozycji z tradycyjnego, analogowego menu nie było na stronie. Albo ich nie znalazłem. Nie wiem czy dotyczyło to także potraw (chyba tak), a na pewno nie było możliwości zamówienia sosu, który sobie upatrzyłem. Postanowiłem więc zaczekać na obsługę.

  Zauważyłem, że lokal posiada robota, który rozwozi potrawy. Robot – z wyglądu przypominający nieco skrzyżowanie R2D2 z miejscami na tace, zdaje się miał być kotem. Wnioskuję po tym, że komunikował się z otoczeniem zaczynając od miau! i jakichś niewielkich uszach. Robot jeździł, gadał, robił zamęt, narzekał, że „jemu się nie spieszy” gdy nie mógł przejechać. Nieco odmienne zdanie od entuzjastycznego opisu BellaBot^[1], prawda?

  

  Robot mówił tylko po polsku. Tak się złożyło, że niedaleko siedzieli obcokrajowcy. W pewnym momencie podjechał do ich stolika i gada, żeby odebrać i uważać, bo może być gorące. Cudzoziemcy nie reagowali. Obsługa zajęta swoimi sprawami. W końcu ktoś z najbliższego stolika powiedział im, że przyjechało ich jedzenie. Na co odparli, że to nie ich, oni tego nie zamawiali. Doprawdy fantastyczne i przemyślane rozwiązanie. Niestety nie zwróciłem uwagi jak się skończyło.

  Nie wiem, czy trzeba sobie jakoś zasłużyć na dostarczenie przez robota, na przykład zamawiając telefonem, w każdym razie mi jedzenie i picie przynieśli ludzie.

  No właśnie, obsługa. Rozumiem, że było dość sporo gości, ale czekałem dość długo na złożenie zamówienia. Może dlatego, że miałem w rękach telefon, a wcześniej skanowałem kod? Zwykle w lokalach jest jakiś podział, typu kelnerzy mają swoje stoliki. Tu było jakoś inaczej. Bardziej chaotycznie. Przykładowo zamówienie przyjęła jedna osoba, a chwilę, dosłownie kilkadziesiąt sekund po jego złożeniu, zamówienie chciała przyjąć kolejna. Pewnie po robocie też trzeba poprawić…

  Zjadłem i nie doczekałem się rachunku. Jest jakieś centralne stanowisko typu kasa/monitoring i jest to dla mnie dziwne. Bo spodziewam się, że skoro przyjmujemy gościa przy drzwiach i sadzamy przy stoliku, to nie będzie musiał biegać do kasy. A może po prostu się nie doczekałem? W każdym razie nie chciałem się spóźnić na pociąg, więc podszedłem i zapłaciłem.

  Dowiedziałem się jeszcze, że w lokalu nie ma WC (sic!). No w sumie szału nie ma. Jedzenie standardowe. Pomysł zastąpienia części kelnerów robotem – według mnie bardzo słaby. Działa to średnio, psuje atmosferę gadaniem. Powtarzające się teksty o stałej intonacji i niedostosowanej do sytuacji, stałej głośności są wg mnie irytujące. Skojarzenie z automatycznymi kasami jak najbardziej na miejscu. Ale najgorsze, że wydaje mi się, że zaburza pracę obsługi. Normalnie jakoś zwykle wiedzą, kiedy podejść i na jakim etapie są klienci. Tu tego zupełnie nie było. Wg mnie bez niego mogłoby być sprawniej, przy tej samej ilości obsługi.

  Niby bez wielkich wtop, ale po tej wizycie raczej nie planuję prędko odwiedzać Pizza Hut. I raczej będę się upewniał, że w lokalu nie ma autonomicznego robota pełniącego funkcję kelnera.

  [1] Znalazłem już po napisaniu wpisu. Jak widać te roboty są obecne od 3 lat. Przyszłoby komuś do głowy drapać wyposażenie restauracji za uchem?

  Artykuł Robokot pochodzi z serwisu Pomiędzy bitami.

• siwa Jak (nie) zostałam rojalistką

  Powiedzieć, że „The Crown” nie pudruje monarchii i brytyjskiej rodziny królewskiej, to jakby powiedzieć, że Rocky Balboa nigdy nie dostał po pysku.Aż sie bałam, że zostanę rojalistką (jednak nie). Państwo Sachsen-Coburg und Gotha (znani jako Windsorowie), to zupełnie zwyczajna rodzina. Grają w planszówki, piją herbatę, wspierają się. Czasem zamordują jakiegoś ptaka, czy ssaka, ale w … Czytaj dalej "Jak (nie) zostałam rojalistką"